“Is er wel een plan voor de Cadixwijk?”

De Cadixwijk op het Eilandje is in volle transformatie. In 2008 was de ambitie om er een plaats van te maken voor jonge gezinnen. Even werd zelfs het idee geopperd om via betaalbare woningen de Cadixwijk het kloppende hart van de creatieve industrie in Antwerpen te maken. Einde 2016 zou alles “af” geweest moeten zijn, maar vandaag is de buurt nog één grote werf van immoreuzen en infrastructuurwerken. Sinds bijna twee jaar woon ik daar met mijn gezin. Ik vrees dat de vernieuwde Cadixwijk geen afspiegeling zal worden van een divers Antwerpen. Ook van jonge gezinnen zie ik niet veel in huis komen. De immoprojecten zijn niet van die aard dat ze voor die doelgroep aantrekkelijk zijn. Maar er is meer aan de hand. Het lijkt alsof er geen echt plan is. Er wordt veel gebouwd en verbouwd, er komt een parkje bij, maar om er echt een leefbare plaats van te maken, moeten er winkels komen. En dan bedoel ik niet die ene Delhaize; ook kleinere winkels die van een buurt een echte buurt maken. Moet een stad dat niet voorzien bij de ontwikkeling van een nieuwe buurt? Stadsplanning is meer dan het neerpoten van flats en zou moeten vertrekken vanuit de visie dat elke wijk een ministad op zich is. Niet alleen voor de leefbaarheid, maar ook om de mobiliteit te verbeteren. Dichtbij is niet alleen goed voor de sociale cohesie in een buurt, maar is ook een duurzaam model. Is het niet aan het bestuur om een plan te maken en als facilitator op te treden? Of zien we hier de eerste resultaten van de afslanking van stadsplanning in onze stad? Of moet de privé het oplossen? En oh ja, het is er prettig wonen, hoor. Kom gerust eens langs in Bar Paniek, typisch voor de Cadixwijk.