Voetbalclash uit 21e eeuw

Italianen gaan pas Italiaans en dus onverslaanbaar spelen als ze ergens het woord ‘finale’ horen echoën. Een waarheid als een koe, getuige de vier Italiaanse wereldtitels en de vele internationale clubsuccessen. Ze geldt alleen niet voor Juventus in de belangrijkste Europese beker. Acht finales gespeeld, maar zes keer verloren. De Oude Dame struikelt als ze het woord finale hoort. De twee zeges van Juventus in de Champions League, voorheen Europabeker der Landskampioenen, hebben dan nog iets wrangs. Vooral in 1985, toen na de 39 doden bij het Heizeldrama de finale toch werd gespeeld en Liverpool met 10 werd geklopt door een doelpunt van de niets ontziende en juichende Michel Platini. In 1996 ging De Oude Dame met de beker aan de haal, deze keer pas na winst na strafschoppen tegen Ajax. Daarna stonden de Italianen nog vier keer in de finale, maar telkens werd er verloren. Het houdt analisten en andere kenners niet tegen om Juventus straks als favoriet naar voren te schuiven. Het is een blok. Een school vissen die zo synchroon over het veld trekt dat er nauwelijks tegen te scoren valt. De ijzeren defensie en de spits Gonzalo Higuain hebben ervoor gezorgd dat de kampioenenkoorts is uitgebroken. Higuain heeft als exspeler van Real Madrid nog wel een rekening te vereffenen. De Argentijn werd er ondanks 107 goals in 190 wedstrijden weggehoond en bewees daarna het Madrileense ongelijk. Sinds zijn ver trek uit Madrid naar Italië in 2013 drijft hij de hele Serie A tot wanhoop. Ook in Europa legde hij schoppers en slagers lachend in de luren. Hij scoort vaak al op het moment dat zijn bewaker nog moet beseffen dat hij al ontsnapt is. We kijken vanavond allemaal in de eerste plaats naar Cristiano Ronaldo, Karim Benzema, Luka Modric, Isco en Gareth Bale. Maar hou die Higuain ook maar in de gaten. En die betonnen defensie van Juventus, die onder leiding van legende Gianluigi Buffon na de titel en de beker op een treble jaagt. En Miralem Pjanic, de dirigent op het Turijnse middenveld. En... Wat we maar willen zeggen: de kampioen van Italië tegen de kampioen van Spanje, mooier kan een finale op papier niet worden. Verwacht geen spektakel, wel een botsing van twee stijlen. Hoog niveau. Voetbal uit de 21e eeuw. De Italiaanse verheerlijking van tactiek tegen de Spaanse verheerlijking van het individu. We gaan er eens goed voor zitten.