ONE LOVE MANCHESTER één vuist tegen terreur

Britten geven dramatische gebeurtenissen een plaats tijdens emotioneel benefietconcert

Wij zijn één. Wij zijn sterk. Wij zijn Manchester.” Twee weken na de bomaanslag recht de oude Engelse industriestad zijn rug. 50.000 stemmen maakten dat zondagavond klaar en duidelijk op het benefietconcert One Love Manchester: tieners, moeders, vaders en iedereen die genoeg heeft van de gruwel. “De terroristen willen verdeeldheid zaaien, maar vandaag tonen we dat wij één zijn.”

“No smile, no entry.” Geen glim

b lach, geen toegang. Het is een van de honderden stewards die het zegt, aan de ingang van One Love Manchester geposteerd om de 50.000 concertgangers op de juiste plek te krijgen. Een grapje dat de geest van het benefietconcert goed vat: vanavond tonen de Engelsen dat ze zullen blijven lachen en feesten. Dat ze zich niet laten kennen door de angst gezaaid door Salman Abedi toen die twee weken eerder 22 dodelijke slachtoffers maakte op een concert van Ariana Grande, noch door de aanslag de avond voordien in Londen.

De louterende boodschap komt aan. Met dubbel zo veel kracht bij de zowat 14.000 tieners, moeders en vaders die er ook bij waren die 22ste mei. Voor hen is het concert een manier om de gebeurtenissen een plaats te geven.

Net zoals Ariana Grande zelf laat het publiek de tranen geregeld de vrije loop. “Het is heel emotioneel”, zegt Jennie, met aan haar zijde haar 14-jarige zoon Kynen. “Maar het helpt om alles te verwerken. We zijn omringd door mensen die exact weten hoe wij ons voelen.”

Moed samenrapen

Jennie moest al haar moed samenrapen om opnieuw naar een concert te gaan. De aanslag speelt zich als een film af in haar nachtmerries. Maar ze liet zich overtuigen door Kynen. “Ik vond dat we moesten komen”, zegt hij. “Om die nare herinneringen om te buigen naar iets moois.”

“Waarom zouden de terroristen mogen winnen?”, zegt Jennie. “Zij willen verdeeldheid zaaien, maar vandaag tonen we dat we één zijn. Dat we geen schrik hebben.”

Niet makkelijk als terroristen je kind viseren, geeft Jennie toe. De bezoekers trekken zich op aan de draconische veiligheidsmaatregelen. Zeker honderd bobbies, agenten met machinegeweren en twee rondcirkelende helikopters. Elke concertganger wordt gefouilleerd, elke tas gedubbelcheckt.

De politie heeft alles uit de kast gehaald, te meer omdat op een steenworp van het concert een voetbalwedstrijd van Manchester United nog eens 70.000 mensen op de been brengt. Op straat levert het een vreemde stoet op van stoere Man U-roodhemden en tienermeisjes met kattenoortjes.

Meer dan ooit verenigd

Het bewijst dat het leven weer op gang komt in de stad. In het centrum bruist de winkelstraat, in King’s Street baadt een festivalletje in het zonlicht en vrolijke deuntjes. Maar het verdriet sluimert onderhuids. Een straat verderop maakt de muziek plaats voor een stilte die je in het gezicht slaat. Een bloementapijt reikt honderd meter ver.

Een jonge vrouw raakt er overmand door emoties. Het is de eerste keer dat Georgia Kay (26) naar de rouwplek komt. “Het lijkt vreemd om te zeggen, maar toch is er meer goeds dan slechts uit de aanslag gekomen”, zegt ze. “Manchester is nog nooit zo verenigd geweest als vandaag. De terroristen willen ons verdelen, maar het omgekeerde is gebeurd.”

Die eenheid verspreidt ze zelf, samen met alle tattooshops in Manchester. Voor 50 pond geeft ze mensen een tatoeage van een bijtje, het symbool van Manchester. Het geld gaat integraal naar de slachtoffers. “Half Manchester heeft ondertussen een bijtje laten zetten”, zegt ze. “Gepensioneerden, jongeren. Het is prachtig hoe iedereen samenkomt.”

JENS VANCAENEGHEM

GEORGIA KAY

Tatoeëerder “Ik geloof nu meer dan ooit dat we niet haatdragend mogen zijn.”