Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Wie is hier de echte ondode?
Voor een film over een mummie is het al bij al niet zo ingewikkeld: Tom Cruise belandt op een dood spoor in een filmreeks die gewoon in haar sarcofaag had moeten blijven.
“De dood is een deur naar het leven”, steekt The Mummy van wal. “In vele vormen zullen wij terugkeren.” Met zijn verslaving aan sequels, prequels en remakes verbaast het niet dat Hollywood zijn geloof in reïncarnatie tot in het oude Egypte projecteert. Met
The Mummy hoopt Universal op de zoveelste wederopstanding van de omzwachtelde horrorfiguur.
Dat deed die immers al eens met groot succes in 1999, toen een gelijknamige kaskraker leidde tot enkele sequels en een pretparkattractie. Maar het geheugen is kort en het publiek immer jong, en dus probeert de Hollywoodstudio die verrijzenis nog eens dunnetjes over te doen. Daarvoor gaat ze nog verder terug in de tijd. Universal opende de sarcofaag immers al in 1932, met Boris Karloff als de mummie.
Die maakte toen deel uit van het populaire filmlabel Universal Monsters, dat een heel blik aan enge creaturen opentrok. De studio haakt opnieuw in op die traditie nu zowat elke Hollywoodstudio zijn eigen ‘filmische universum’ wil, in navolging van Marvels superheldenfilms. The
Mummy is de eerste aflevering van een Dark Universe, een filmreeks waarin ook het monster van Frankenstein en Dracula zullen opdraven. In dat universum staan al negen films in de steigers, tot ver voorbij 2020. Er hangt dus best wel wat van
The Mummy af. Vandaar dat Universal er meteen 125 miljoen dollar tegenaan gooide en de op drie na duurste acteur ter wereld inhuurde.
Jekyll en Hyde
Cruise speelt een soldaat van het Amerikaanse leger met enige Lawrence of Arabia-allures. Hij botst in Irak op de sarcofaag van prinses Ahmanet. Dat is schrikken, want toch een heel eind van Egypte, zo vertelt een meegereisde archeologe. Wanneer een zandstorm uitbreekt, vertrekken de Amerikanen halsoverkop met sarcofaag naar huis. Dat is echter buiten de mummie gerekend, die het vliegtuig laat neerstorten boven Londen.
Met wat slechte wil lees je er een kritiek in op de westerse machtsontplooiing in het Midden-Oosten. Dit is de vloek van de mummie: wie oorlog voert op andermans bodem, oogst geweld en chaos in eigen land. Een provocerende boodschap, enkele dagen na een aanslag van IS in Londen.
Alleen ligt daar niet de interesse van regisseur Alex Kurtzman, die eerder vooral optrad als producer van blockbusters. De focus ligt op Tom Cruise, die zich voorbij ratten, spinnen, mummies en ondode collega’s moet knokken. Russell Crowe krijgt nog de kans om een belabberd figuur te slaan als Dr. Henry Jekyll, de schizofrene wetenschapper van Robert Louis Stevenson. Het is immers de bedoeling dat bekende horrorfiguren elkaar voor de voeten komen lopen in het Dark Universe. Het doet de rammelende plot geen deugd.
Ergens zit nog een liefdesverhaaltje verscholen, maar actrice Annabelle Wallis speelt de archeologe zo plastic dat het je verbaast dat ze in een scène onder water niet blijft drijven. Je sympathie drijft hoe langer hoe meer af naar het titelpersonage, dat met Sofia Boutella voor het eerst vrouwelijk is en er, zeker voor een mummie, lang niet slecht uitziet.
Teren op status
De echte ondode van deze film is Tom Cruise. Met zijn doffe ogen herinnert hij de anderen aan hun sterfelijkheid, terwijl hij almaar doorgaat. Cruise is een overlever. Ooit werd hij verguisd omdat hij als een gek stond te springen op de zetel van Oprah Winfrey. Zijn lidmaatschap van Scientology maakte hem niet sympathieker. En toch zit zijn carrière lang niet zo in het slop als die van de één jaar oudere Johnny Depp.
Cruise is allang niet meer de acteur die schitterde voor grote regisseurs, van Scorsese over Kubrick tot Spielberg. Maar in films als Jack Reacher en Mission: Im
possible blijft hij teren op zijn status als actieheld. Hoe lang werkt dat nog? Hoe vaak kan hij zijn hemd nog uittrekken voor het akelig wordt?
Dat is ook het enige angstwekkende aan The Mummy: de stellige belofte dat deze film immer zal blijven weerkeren.