“Wij schamen ons dood voor wat die jongeren doen”

Antwerpse moslims die zich uitspreken tegen gedrag van ‘eigen volk’ krijgen veel bijval op sociale media

We staan zwaar achter in deze samenleving. Dan moet je als coach je ploeg bijeenroepen, die aanpakken en de handen in elkaar slaan om wél te kunnen scoren. En niet de scheidsrechter de schuld geven.”

Met een voetbalvergelijking steekt Farah Achrou haar nek uit om het gedrag van de hooligans van Borgerhout te veroordelen en hen op hun eigen verantwoordelijkheid te wijzen. Ze is niet de enige ouder die streng is voor ‘eigen rangen’ en daar veel bijval voor oogst. “Ik kreeg meer dan 600 likes op Facebook.”

De politie is de kop van Jut, de afgelopen dagen in Borgerhout. Jongeren beschermen elkaar en keren zich tegen de arm der wet, met eieren, vuisten en voeten. In de nacht van maandag op dinsdag was het prijs op de Sinksenfoor, waar twee politieagenten gewond raakten toen ze tussenbeide wilden komen. De beelden ervan choqueren heel wat burgers.

Ook Antwerpenaars van allochtone afkomst voelden zich genoopt zich op de Facebookpagina van uw krant scherp uit te spreken over de feiten en ‘eigen volk’. Daar zitten duidelijk heel wat Vlamingen op te wachten, want wie z’n nek uitsteekt, krijgt honderden likes. Duimpjes omhoog voor de manier waarop ze de problemen durven te benoemen.

Het begon gisteren met Maide Gül (23), een geboren en getogen Antwerpse met Turkse roots. Ze groeide op in Hoboken en ging werken in Borgerhout. Zelf emigreerde ze intussen naar Turkije, waar ze voor een Belgisch bedrijf werkt. Ze komt nog heel vaak naar haar Antwerpse familie en volgt het lokale nieuws op de voet. “Ik hoefde het Sinksenfoorfilmpje niet eens te openen om te weten over welk volk het weer ging. Ik schaam me soms zo hard als moslim”, postte Maide gisteren online. “Ik ben er gewoon klaar mee.”

‘Petotters’ en ‘ratjes’

Het gros van de reacties op haar statement was heel positief, maar hier en daar vond iemand haar ook “een racist”. Een van de mensen die het voor Maide opnamen, was Farah Achrou (36), van Marokkaanse komaf en moeder van twee jonge kindjes die “aan de goeie kant van Borgerhout” (buiten de Ring, red.) woont. “Ik sta volledig achter de mening van Maide”, zegt Farah. “Ik schaam mij dood. Het is nu al de derde keer dat petotters en ratjes Borgerhout in een slecht daglicht plaatsen. Niemand is hier racistisch. We doen het onszelf aan.”

Farah gebruikt een schuilnaam maar wil zich tegelijk wel publiek uitspreken. “Na de zoveelste terroristische aanslag heb ik het één keer in eigen naam gedaan en ik kreeg vooral de reactie van vrienden dat ik mezelf niet moest verantwoorden. Ik

heb geen zin meer in dat gedoe, maar ik ben het beu, net zoals zoveel mensen het geweld beu zijn. Het is jammer, maar ik snap dat Vlamingen ons over dezelfde kam gaan scheren. Ik zou misschien ook zo zijn.”

“Het is een heel andere generatie”, zegt Farah. “Toen ik tiener was, was ik bang voor de politie. Nu durven kínderen de politie te lijf te gaan. Ik begrijp dat ouders niet graag geloven dat hun 13-jarige zich slecht gedraagt, maar als de politie aan de deur staat, moet je beseffen dat het echt wel serieus is. Wat ik op straat zie gebeuren, vind ik erg ontmoedigend voor de toekomst van mijn kinderen. Vroeger dacht ik altijd dat het allemaal beter zou worden, nu zie ik het almaar slechter worden. Je hoort toch niks anders dan ellende als het over ‘ons volk’ gaat.”

“En toch geeft niemand toe wat voor volk wij hier zijn”, bevestigt Maide. “We staan al 1-0 achter, met onze getinte huidskleur, hoofddoek en zo. We zouden beter moeite doen opdat de mensen ons wél graag gaan zien. Waarom kunnen we niet gewoon in wederzijds respect leven? Ik vind het heel jammer dat wij hier onder lijden, want wij proberen wél te integreren en doen moeite. Als wéér iemand de boel op stelten zet, dan moet je wéér van nul beginnen.”

Soft

“We staan niet 1-0 achter”, antwoordt Farah, “we staan zwáár achter. Wat doet een coach als zijn ploeg achter staat? De ploeg aanpakken en de handen in elkaar slaan om wél te scoren. Dat moeten we ook doen. En niet de scheidsrechter de schuld geven.”

“En zeker niet de scheidsrechter in elkaar slaan... Sorry, maar de politie is veel te soft, die jongens in Borgerhout lachen daarmee”, zegt Khalid Balou (36) uit Edegem, Marokkaan – “Ik heb zelfs geen Belgisch paspoort” – vader van twee kindjes en frequent bezoeker van Borgerhout, “waar ik veel mannen ken”. Ook hij sprak zich gisteren online streng uit. “Ik zou mijn kinderen niet willen laten opgroeien in Borgerhout”, zegt Khalid. “En zelfs als ik er zou wonen, zou ik hen buiten Antwerpen naar school brengen.”

“Het zijn rotte appels, hè, die gastjes die met de politie vechten. Er lopen er daar rond die terecht in de gaten worden gehouden. 20-jarigen die met een auto van 100.000 euro rijden, dat klopt niet, hè. Maar ze hebben wel veel vrienden en ze nemen het op voor elkaar, ook als ze weten dat iemand in fout is. Het is zoals bij hooligans. Als Bart De Wever zegt dat hij streng gaat optreden, dan is dat een goede zaak. Pak ze maar op en stuur ze naar Marokko. Daar zullen ze de politie niet uitlachen. Die gaan hard.”

Opvoeding

“Ik zeg gewoon wat ik denk”, zegt Khalid. “Ik ben ook lang niet de enige die zo denkt hoor. Toen ik mij op de Facebookpagina van de Gazet eens uitsprak voor de doodstraf voor terroristen, kreeg ik meer dan zeshonderd likes. Dat gaf wel voldoening (lacht).”

“Nu, ik maak het ook wel mee dat mensen makak roepen naar mij. Ma- rokkanen hebben een kort lontje, maar ik denk dan: och, loemperik. En als de politie niet mijn Vlaamse vrienden tegenhoudt en mij wel, en arrogant doet, dan laat ik mij ook niet doen. Maar met respect kom je meestal al heel ver.”

“De politie en militairen verdienen het grootste respect”, vindt Maide. “Zij zijn de mensen die ons helpen. Maar in Borgerhout vinden jongeren het stoer en graaf om hen uit te schelden. Bij geweld moet de politie hard kunnen optreden. Misschien zijn verborgen camera’s ook een oplossing?”

“Of een Marokkaanse burgerwacht die de politie helpt?”, suggereert Farah. “Het zou een goeie zaak zijn als meer Marokkanen bij de politie zouden werken. Van hen wordt allicht meer geaccepteerd, maar helaas hebben velen een strafblad. Ik zeg het eerlijk: mijn man ook, voor onnozelheden die hij vroeger heeft uitgestoken. Nu zou hij heel graag bij de politie gaan, maar dat kan niet.”

“De ouders van die relschoppers moeten ook worden aangesproken”, zegt Maide. “Mijn ouders moesten altijd weten waar wij waren en we moesten altijd op een bepaald tijdstip thuis zijn, ook mijn oudere broer. Misschien kan een imam of iemand van een overheid de ouders helpen met opvoedingstips? Ik heb vanaf mijn 16de vakantie- en weekendwerk gedaan, dan heb je geen tijd om rond te hangen.”

FOTO RR