“Altijd geblesseerd: van die stempel wil ik af”

“Genekt door blessures” in Gent, en “geen eerlijke kans gekregen van Vanderhaeghe” in Oostende. Op vertrouwde Mechelse bodem wil Nicklas Pedersen (29) zich opnieuw bewijzen. En tonen dat hij wel degelijk topfit is.

b

Klasse herken je meteen. Tijdens het loopwerk op het kunstgras kiest hij samen met Croizet voor een rustiger tempo. Maar tijdens zijn eerste veldtraining toont Nicklas Pedersen meteen aan ploegmaats, technische staf en waarnemers hoe goed hij nog steeds kan ballen. Hij vindt ook vlotjes de weg naar doel. De voorbije vier seizoenen leek de 29-jarige Deense spits die wat verloren, scoorde hij voor AA Gent en Oostende samen amper twaalf keer, maar dat had vooral te maken met blessureleed en - daardoor - verpeste voorbereidingen. In juni 2014 liep hij een scheur in zijn kruisbanden op, in juni 2015 een scheur in zijn meniscus, en in juni 2016 verzwikte hij zijn enkel. Tijd om komaf te maken met al die miserie, en wel Achter de Kazerne, waar Pedersen in het seizoen 2012-2013 onder Harm van Veldhoven een topseizoen kende en vijftien keer scoorde.

Twee keer moeten nadenken om terug te keren Nicklas?

“Helemaal niet! Na het seizoen was ik einde contract en zei ik tegen mijn manager: Als ik terug naar Mechelen kan, heel graag! Ik kende hier mijn beste jaar ooit. Doordat ik me nergens anders zo goed geamuseerd heb.”

In Gent en Oostende had je het minder naar je zin?

“Toch wel ja. Waarom? ( denkt na) In Gent had ik pech dat de trainer die me wilde, Fernandez, na vier maanden buiten lag. Rednic volgde hem op en noemde mij de Deense Marco van Basten, maar zette me vervolgens op de bank. ( lacht) Zo gaat dat met trainers: ze hebben het voor je of niet. Van Hein ( Vanhaezebrouck, red.) had ik het gevoel dat hij me graag had. Na mijn eerste knieblessure knokte ik nog terug, mocht ik spelen. Maar na die tweede was het over, moest Gent me niet meer hebben. Oostende kwam toen, maar daar heb ik nooit een eerlijke kans gekregen.”

Met Dimata, Musona, Cyriac en Akpala was de concurrentie wel enorm.

“Dat klopt. Daarom verwijt ik niemand iets. Maar toch: de coach ( Yves Vanderhae

ghe, red.) geloofde niet in mij. Hij zei dat niet, maar ik voelde dat heel snel. Ik ben al tien maanden fit, maar toch heb ik geen enkele keer mogen starten, zelfs niet in de beker. Terwijl ik net ritme nodig heb. Vijf minuutjes invallen is niks voor mij, dat is meer voor explosieve spelers.”

De perceptie blijft dat je blessuregevoelig bent, merk je dat zelf ook?

“Ik heb inderdaad het gevoel dat iedereen altijd denkt dat ik geblesseerd ben. Van die stempel wil ik echt af, want dat klopt gewoon niet. Ik ben sowieso fitter dan in mijn vorige Mechelse periode! ( lacht) De fans moeten zich dus echt geen zorgen maken. Bart ( De Bruyn, red.) is hier ook nog altijd fysio, hij kent mij door en door.”

Nog andere bekende gezichten teruggezien?

“Seth ( De Witte, red.) en Mats ( Rits, red.), en nog een pak andere mensen van de omkadering. Wat dat betreft is hier niet veel veranderd. Maar als je naar het stadion kijkt... ( glimlacht) Een heel ander zicht nu. Very nice!”

Heb je eigenlijk spijt dat je hier destijds al na één jaar vertrokken bent?

“Neen, want ik wilde aan de top spelen. En twee jaar later werd ik toch kampioen met Gent. Ik heb alleen spijt van mijn transfer naar Oostende.”

Je verliet KV wel op een vervelende manier, waarbij ook met de Wet van ‘78 werd gedreigd.

“Het waren moeilijke dagen, dat zeker, maar eerlijk: met die dingen had ik niks te maken. Ik had gewoon met Mechelen en met Gent gepraat en beslist wat het beste voor me was. Daarna heb ik mijn manager zijn werk laten doen.”

Met voorzitter Timmermans ging je wel openlijk in de clinch.

“Ach, toen ik nadien met Gent terugkeerde, was de begroeting alweer hartelijk hoor. We zijn elkaar altijd blijven respecteren, daar is echt niks van blijven hangen.”

En van dat spandoek van enkele fans, met je naam vol pond, euro en dollartekens?

“Voor alle duidelijkheid: KV Mechelen wilde me toen een fantastisch nieuw con- tract geven, bijna zoals dat in Gent. Mijn vertrek draaide dus niet om geld. Ik wilde gewoon hogerop, simpel.”

Wat wil je met KV nu bereiken?

“Ik hoop echt dat we voor het eerst Playoff 1 kunnen spelen. De club is alleszins gegroeid de voorbije vier jaar. En ik voel dat ook de coach een winnaar is. Hij is heel ambitieus, dat merkte ik op training. We hadden voor ik tekende ook een goed gesprek. Dat was wel nodig ja. Ik leerde van mijn fout anderhalf jaar geleden.” ( grijnst)

In april werd je voor het eerst vader, was dat ook een reden om in België te blijven?

“Ach, de kleine ( Rosa, red.) weet nog niet waar ze is. ( lacht) Maar het is inderdaad handig dat we hier kunnen blijven, dat zorgt voor stabiliteit de komende twee jaar - en hopelijk nog wat langer.”