Niet naar Borgerhout

V ia schepen van Jeugd Nabilla Ait Daoud (N-VA) liet het stadsbestuur van Antwerpen gisterenmiddag weten dat het niet aanwezig zou zijn op de wijkvergadering over de problemen in de buurt rond het Terloplein in Borgerhout. Op dat plein werden deze week agenten aangevallen door jongeren. De dag nadien gebeurde hetzelfde op de Sinksenfoor. De daders zijn intussen opgepakt en in Borgerhout belegden organisaties en wijkbewoners meteen een grote vergadering om de problemen in de buurt te bespreken. Die bijeenkomst werd georganiseerd door de drie jeugdwerkingen. Ook de politie, de wijkbewoners en het stadsbestuur waren uitgenodigd. Maar er was dus geen burgemeester of schepen aanwezig. Het stadsbestuur zegt liever achter de schermen te werken en vond “dat de buurt niet gebaat is met het mediacircus dat met deze vergadering samengaat”. Een volkomen onbegrijpelijke beslissing is dat, en een slag in het gezicht van alle mensen die hun best doen om het samenleven in de wijk te bevorderen.

De organisatoren van de vergadering lieten trouwens vooraf weten dat de pers niet welkom was. Met dat mediacircus viel het dus wel mee. En waarom het stadsbestuur nu ineens achter de schermen moet werken, is niet duidelijk. Het is doorgaans niet de manier van aanpakken van burgemeester Bart De Wever (N-VA). Vlak na de incidenten kon je hem op alle tvschermen het gedrag van de jongeren in de strengste bewoordingen horen veroordelen: “We gaan ze pakken, we zullen ze straffen en indien mogelijk uitwijzen.” Dat uitwijzen was wat politieke bluf, maar voor de rest een terechte uitspraak. Geweldplegen op agenten is onaanvaardbaar. Een burgemeester moet dat ten strengste veroordelen en het opnemen voor zijn korps.

Maar moet hij het dan niet opnemen voor de mensen van de wijk? Niet alleen de politie is het slachtoffer van de relschoppers, ook alle bewoners die rustig hun leven willen leiden zijn dat, vaders die door de straten patrouilleren, jeugdwerkers die elke dag hun best doen om die jongeren op het juiste spoor te krijgen en te houden. Ook zij zijn, net als de politie, kwaad en bang voor de toekomst. De Wever heeft een delegatie van hen op het stadhuis ontvangen, dat wel, maar naar Borgerhout komt hij niet. Het zou ook geen gemakkelijk uitstapje zijn, hij zou misschien niet door iedereen worden toegejuicht, maar symbolisch is het belangrijk dat de burgemeester zijn engagement toont voor alle mensen die zijn stad beter willen maken. De Wever heeft die mensen nu diep teleurgesteld, terwijl zij juist zijn eerste en beste bondgenoten zijn om die jongeren aan te pakken en rust in de wijk te brengen. Hopelijk kan hij achter de schermen de brokken nog lijmen, maar in ieder geval heeft hij een enorme kans gemist om een echte burgervader te zijn, die de veiligheid van zijn burgers niet alleen garandeert met repressie, maar ook met betrokkenheid.