Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik ben gerust, Elise is in goede handen”
‘Mamager’ Liliane over lange weg van revelatie Elise Mertens (21)
Vier jaar geleden nog rond de zevenhonderdste plaats, vandaag bijna vijftigste van de wereld en vanaf maandag aan de slag op de heilige grond van Wimbledon: het tennisleven lacht de 21jarige Elise Mertens toe. Al gaat dat niet vanzelf. De opofferingen van de beste Belgische tennisster, door de ogen van haar mama Liliane. “Haar mamager, zo noemde ze mij vroeger.”
Venus Williams, alweer. De eerste tegenstandster van Elise Mertens in de All England Club op Wimbledon roept herinneringen op aan Roland Garros, enkele weken geleden. Daar schitterde Mertens bij haar debuut op het Franse grandslamtornooi en ook toen speelde ze tegen de Amerikaanse tennislegende. Er zijn er weinigen die meteen tot de derde ronde doorstoten en dan spelen tegen groten als Williams in het hoofdstadion. “Een hele dag was ik toen in de weer om kaartjes te regelen voor de familie”, zegt Elises mama Liliane. “Omdat ze mocht spelen in het grootste stadion, Court Philippe Chatrier, kregen we meer vrijkaarten. Omdat ze zover doorstootte, pakten sommige familieleden last minute hun boeltje en zakten ze af naar Parijs. Die extra steun was heel leuk voor Elise. Ik liet het toen niet merken, maar als ze hadden gevraagd Wat voelde je toen?, dan had ik zo hard geroepen dat ze het tot in België zouden hebben gehoord. (lacht) Ook al verloor Elise, ik was toen zo’n fiere mama. Vergeet niet: een jaar voordien speelde ze nog kwalificatiewedstrijden om binnen te geraken en een jaar later dit. Roland Garros gaf niet alleen haar een boost, maar ook ons, de ouders.”
“Neen, en dat hoeft ook niet. Ze reist samen met Robbe (Ceyssens, haar coach en vriend, red.) en dat is prima zo. Ze doen het heel goed, als team en als koppel. Ze weten hun tenniscarrière en hun privéleven heel goed te scheiden.”
Dus u bent een geruste tennismama? “Absoluut. We weten: als die twee samen onderweg zijn, hoeven we ons geen zorgen te maken. Ze is in goeie handen.” (lacht)
Vaak worden topsporters, door de vele uithuizigheid, sneller volwassen. Was het moeilijk om uw dochter ‘af te geven’?
“Ze is er geleidelijk aan ingerold. Op haar negende ging ze op internaat. Op haar vijftiende trainde ze een jaar in Parijs, bij de academie van Patrick Mouratouglou (gewezen coach van ook onder anderen Serena Williams, red.). Daar heeft ze haar plan leren trekken. Ze moest zelf haar was en haar plas doen en tussendoor studeerde ze nog. Dan kwam ik elke maand een paar dagen naar Parijs en gaf haar thuisonderwijs (Liliane is een gewezen lerares, red.). Haar examens legde ze af voor een examencommissie. Tussendoor spijkerde ze haar Frans bij. Ze sprak met haar Franse coach af: Ik spreek alleen Frans tegen jou en jij spreekt alleen Engels tegen mij. Want hij kon toen niet goed Engels. Zo hebben ze elkaar wat talen geleerd.”
Was het moeilijk om die knoop door te hakken: reis jij maar op jonge leeftijd de wereld rond?
“Niet echt, want ze heeft nooit alleen moeten reizen. Vroeger zei ze: Mama, jij ben niet alleen mijn mama of mijn manager, neen, je bent mijn mamager. Nu heeft Robbe die rol overgenomen. Ik help haar alleen nog een beetje met het invullen van haar whereabouts (de verblijfsgegevens die profsporters moeten invullen om onaangekondigde dopingcontroles mogelijk te maken, red.) of hotels boeken en kleine ditjes en datjes. Robbe neemt veel uit handen, van het organiseren van trainingen tot het vastleggen van trainingsvelden.”
Hebt u zich moeten inwerken in de tenniswereld?
“Zeker. Haar zus tenniste vroeger wel, maar dat was meer op lokaal niveau. Dan begonnen de twee kinderen te tennissen. Mijn man heeft een zaak (hij is meubelmaker, red.). Ik ging mee met Elise, de jongste. Mijn papa bracht de oudste naar de trainingen of de tornooien. Steeds meer werd tennis de rode draad in ons leven, naast de studies van de dochters.”
Dan nog moet het niet vanzelfsprekend zijn om te kiezen voor een carrière als proftennisster. “Die keuze hebben we aan onze dochters gelaten. Onze oudste koos bijvoorbeeld voor haar studies. Bij Elise liep het anders. Zij had wel het voordeel dat ik thuisonderwijs gaf, dus aanvankelijk waren beide – tennis en studie – te combineren. Bij de juniores was ze zevende van de wereld. Toen zegden we: Als je dat niveau in je laatste jaar als junior kan aanhouden – top 10 of zelfs top 20 – we- ten we dat er een mogelijkheid is dat je kunt doorstoten. Dan mag je zelf beslissen wat je wilt doen. Ze bleef in de top 10 van de wereld bij de juniores, zette de stap als prof en bleef tussendoor een beetje studeren. Wij vonden ook: Het is nu dat je kunt tennissen, studeren kun je later nog altijd. Wij hebben haar bewust die kans willen geven.”
Nu staat ze bijna in de top 50 van de wereld. Het gaat snel. “Zij en wij laten dat op ons afkomen. Elise blijft daar altijd rustig bij. De Limburgse nuchterheid, weet je wel. (lacht) We weten ook dat het snel kan keren. . We hebben als ouder nooit de dingen geforceerd. Niets moest, alles mocht. En kijk, ze neemt nog elke dag met evenveel zin dat gele balletje in haar handen. Ik denk soms: Heeft ze af en toe niet een beetje tennisrust nodig? Wel, voor haar is training rust. En met de dieren spelen. Als ze dan eens thuis is, is vakantie voor haar met de hondjes in de tuin spelen.”
Liliane Mertens mama van Elise “Soms denk ik: heeft ze niet eens wat rust nodig? Maar ze neemt dat gele balletje nog altijd elke dag met evenveel zin vast”