Gazet van Antwerpen Stad en Rand
’t Schoon Verdiep sluit zijn allerlaatste huwelijken af
Allerlaatste huwelijken op ’t Schoon Verdiep alvorens stadhuis tot 2020 sluit voor renovatie en ceremonies naar Felix Pakhuis verhuizen
Ja, ik wil. Terwijl er tijdens de gemeenteraad vooral ‘nee, maar’ te horen is, vallen er al 450 jaar lang alleen maar jawoorden in de trouwzaal op ’t Schoon Verdiep. Gisteren waren het de laatste ja’s. “We hebben al een paar traantjes gelaten”, zegt Annemie Van der planken van het stadhuis, die de laatste trouwers naar binnen roept. “Pas in 2020, als de renovatie gedaan is, zal ik hier terug bruidjes over de drempel zien gaan.”
De laatste dag van juni is de mooiste dag om te trouwen. Toch als je het aan Bart Mous en Katrien Goossens vraagt. “We zijn heel blij dat we nog bij de laatsten zijn die hier op het stadhuis mogen trouwen. We hebben elkaar niet ver hier vandaan ontmoet, tijdens een dansfeestje in de Bourla.” Zo’n mooi kostuum als vandaag had Bart toen niet aan, maar z’n ogen waren toen even hemelsblauw. “Ik had meteen een oogje op hem”, zegt Katrien. “Alleen wist ik niet zeker of hij ook op mij viel, ik dacht eerst even dat hij meer interesse had in een ander meisje.” Bart schudt meteen het hoofd. “Nee, dat was een misverstand. Katrien, die sprong er voor mij uit.” Vandaag springen ze samen in het huwelijksbootje. “Het is de vrouw van mijn leven” zegt Bart. “Dat weet ik zeker. Maar amai, wat een zenuwen toen ik deze morgen wakker werd. Ik ben vandaag al een paar jaar ouder geworden, zo heftig gaat dat hierbinnen tekeer. Toen ik Katrien daarstraks voor het eerst in haar witte kleed zag, zo mooi… Ja, dat doet je wat.” Gedaan met herinneringen ophalen, het moment van de waarheid is aangebroken. Ceremoniemeesteres Annemie, uitgedost in een stijlvol steengrijs stadhuiskostuum, roept Bart en Katrien naar binnen. “Rechtstaan alstublieft, voor de schepen van de burgerlijke stand die u in de echt zal verbinden”, klinkt het door de trouwzaal.
Mooi weer vandaag
Districtsschepen Cordula Van Winkel legt de gele sjerp over haar schouder goed en heet Bart en Katrien hartelijk welkom. “Mejuffrouw, jongeheer…. Ouders en getuigen, familie en vrienden. Welkom in de trouwzaal van ons stadhuis. Het is mooi weer om te LUC trouwen vandaag, maar het mooie weer in het stadhuis is voorbij. U hoort bij de laatsten die hier zullen trouwen, voor het stadhuis voor renovatie gesloten zal worden. Pas in 2020 zal de trouwzaal hier weer opengaan. De huwelijken zullen in de tussentijd in het Felixpakhuis doorgaan, ook een mooie plek.” Mooi weer, een mooie plek, een mooie bruid, wat heb je nog meer nodig om ja te zeggen? “Dat mooi weer”, waarschuwt van Winkel, “dat zullen jullie na vandaag zelf moeten maken. Of de zon schijnt of het regent, of er wolken zijn of het begint te waaien… dat hangt voortaan van jullie af.” Van Winkel haalt er nog een mooi gedicht bij, van Ester Naomi Perquin. “Nu zal hij met een pak aan, bloemen erbij en zij in een jurk als een droom, in een warme zaal wat dingen beloven. Aardige dingen, want aardige dingen wil iedereen horen, aardige dingen zijn schaars. Zult u altijd denken aan het meisje dat ze was voor ze u zag en u, zult u onthouden hoe hij verloren leek, maar aangenaam verloren? Bent u nu bereid om plaats te maken voor elkaar?” Bart en Katrien kijken mekaar aan, met ogen vol ja’s. “Het kost tijd”, vervolgt Cordula Van Winkel. “Alleen de voorbereiding al, het stadhuis, de cadeautjes, de auto, de drank, de broodjes, een keuzemenu van zoveel maal vis, zoveel maal vlees. En op een dag komt zij thuis, hij kijkt op uit de krant. Zij zien elkaar. Het valt ze mee. Alles zal er aardig zijn. De liefde valt moeilijk te vermijden.”
Barman café Den Engel “Soms komen ze zich hier wat moed indrinken voor het jawoord. Maar het plezantst zijn natuurlijk de recepties achteraf. Al is er daar één keer bijna ruzie uitgebroken: iets met de man en de ringen, en daar was iets misgelopen.”
ETIENNE Vader van bruid Isabelle “Trouwen, dat is bijzonder en maakt de band die je hebt sterker. En als er dan moeilijke momenten komen, dan kan je terugvallen op die sterkte.”
Artikel 212
Einde gedicht. Een stilte valt in de eeuwenoude zaal, waar stofjes in het zonlicht dwarrelen. “Ik hoop dat jullie huwelijk over een paar jaar er ook zo mag uitzien”, zegt Cordula. “Dat jullie mekaar nog steeds zo verliefd zullen aankijken als vandaag. Ik ben er wel zeker van, als ik jullie zo zie staan.” Dan staat alleen nog een bloemlezing van de wettelijke verplichtingen van het huwelijk het jawoord in de weg. Van artikel 212 tot 221 onthouden we vooral dat echtgenoten elkaar getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd zijn. Maar wie denkt er aan saaie wetsartikels als er ja wordt gezegd, als ringen met wat trillende handen aan een vinger worden geschoven, als er vreugdetraantjes worden weggepinkt… “Meneer, mevrouw, u bent nu voor de wet man en vrouw”, verklaart Cordula Van Winkel, terwijl ze een trouwboekje overhandigt en een cadeautje vanwege de stad. “Een peper- en zoutstel, om jullie huwelijk wat bij te kruiden als dat nodig moest zijn.” Gelach stijgt op in de trouwzaal. “En omdat jullie bij de laatsten horen die in ons stadhuis trouwen, speciaal voor jullie dit mooie boek, over 450 jaar stadhuis cadeau.”
Werchterbruid
Een boeket, een trouwboek, peper- en zout, dat stadhuisboek… Bart en Katrien komen handen te kort, en dan moeten ze nog de akte gaan tekenen. Onder oorverdovend applaus van vrienden en familie lopen ze het stadhuis buiten, waar een grasgroen retrobusje met gouden blikjes aan gebonden op hen staat te wachten. “Geleend van vrienden”, zeggen ze. “Het moet niet altijd een Mercedes zijn. Voor de kerk trouwen? Nee, dat vinden we niet nodig.” Hun huwelijksreis gaat naar Rock Werchter. “We hadden onze tickets al geboekt voor onze trouwdatum vastlag, het is bijna een jaarlijkse traditie dat we met de vrienden naar Werchter trekken. En zeker dit jaar, nu Radiohead komt, mijn favoriete groep. Dat wou ik niet missen”, zegt Katrien. “Misschien hou ik mijn trouwkleed wel aan om naar Werchter te gaan.” Eerst trekken ze nog naar de Bourla, waar het allemaal voor hen begon.
Meneer konijn
Meneer konijn is er ook bij vandaag. Samen met Jerome, die twee is, mag hij op het trouwersbankje zitten, tussen mama Nathalie en papa Thierry in. “We wilden eigenlijk op de eerste juli trouwen, want 1-72017, dat staat zo mooi in een ring. Maar omdat we dan in het Felixpakhuis zouden belanden, hebben we toch maar een dag vroeger genomen”, zegt Thierry. Hun liefdesverhaal waar Jerome uit geboren werd, begon in het casino van Knokke. “We waren er allebei voor Miss Belgian Beauty. We supporterden allebei voor een andere kandidate, maar ik had vooral oog voor haar. Ik heb niet eens haar naam gevraagd, gewoon haar nummer.”
Ja, dat gebeurt niet elke dag, een onbekende jongen die je gsm-nummer wil. “Wil je mijn mail misschien?’, vroeg ik hem nog. Maar nee, mijn nummer, dat moest hij hebben. Ik zei ja, goed. En toen begonnen we te msn-en, toen deed iedereen dat nog. Ons eerste afspraakje was in de Zoo van Antwerpen. Het was toen winter en koud, en veel van de dieren heb ik niet gezien, ik had vooral oog voor Thierry. Ik wist: dat is de juiste. Hier wil ik op een dag mee trouwen.”
Rat en hond
De trouwdag roept emoties op, ook bij Thierry’s broer Stéphane, die getuige is. “Ik trouwde hier vijf jaar geleden met mijn vriend Filip. Toen was onze papa er nog bij. Van-