Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Vakanties van toen
Geen vakantie zo mooi als de vakanties van vroeger, toen de zomer nog eindeloos duurde en een rit naar zee al een avontuur was. Met zes bekende Vlamingen keren we terug naar de plek waar zij als kind op vakantie gingen. Standupcomedian Kamal Kharmach (2
Kamal Kharmach over zijn zomers in Bobbejaanland
Er was geen geld om ieder jaar met alle kinderen naar Marokko te gaan in de zomer, dus de Far West van Bobbejaanland was voor Kamal Kharmach het hoogst haalbare. “Ik ging minstens een paar keer per jaar. Met mijn mama en haar zussen, als jeugdbegeleider én met vrienden. Ik vond Bobbejaanland geweldig.” Er was één maar. Met zijn gewicht paste Kamal lang niet overal in.
Vijf jaar geleden is het dat Kamal Kharmach nog in Bobbejaanland is geweest. Maar het gevoel om weer voor die poort te staan tussen de hordes kinderen, is hetzelfde als vroeger. “Vroeger lag ik de nacht voor we naar Bobbejaanland gingen wakker van de adrenaline. We hadden het helemaal niet breed thuis, dus dan zijn dit de dingen die het doen”, vertelt Kamal. “Mijn vader deed nachtshifts bij General Motors. Op een bepaald moment viel hij uit door rugklachten en leefden we met het hele gezin met zes kinderen van een ziekte-uitkering. Naar Bobbejaanland gaan was dus een van de hoogtepunten van de zomer.”
Tot Kamals 9de ging hij wel eens naar Marokko in de zomer, naar de grootouders in Al Hoceima. Van die vakanties herinnert hij zich alleen flarden. Gaan picknicken met de hele familie, zo veel snoepen als hij wilde bij zijn tante, douchen aan het strand omdat een vriend van zijn vader conciërge was van de douchecabines, rondhangen in het dorp, de waterijsjes van een halve dirham. “Mijn papa bewoog hemel en aarde om iets leuks met ons te doen. Hij had eens een brommertje gehuurd om een toertje te doen. Of we mochten een ballon met rijst erin kopen, die je als boksbal kon gebruiken. Verder waren de vakanties in Marokko vooral familiebezoek. Behalve de reis zelf hadden we daar ook weinig kosten.”
Toen het financieel niet meer lukte om met de zes kinderen naar Marokko te gaan, werd Bobbejaanland dus de plek die Kamal associeert met lange, warme zomers. “Kom, dan gaan we eerst in de Revolution”, zegt Kamal. “Dit was de attractie waar ik altijd in kon, omdat de sluiting bestaat uit een stok die je tussen de benen zo ver optrekt als nodig is.”
Op zijn 10de woog Kamal 75 kilo, op zijn 12de 104, op zijn 15de 130 en op zijn 20ste 204 kilo. “Toen ik studeerde was ik hoofdmonitor van de Stad Antwerpen en gingen we met al die kinderen naar Bobbejaanland. Ze wilden graag dat ik mee ging in de Sledge Hammer en ik dacht dat dat nog lukte. Maar blijkbaar was ik sinds de vorige keer nóg dikker geworden. Het was de periode waarin ik ontbeet met drie Turkse pizza’s, twee worstenbroden en twee donuts en ’s avonds vier large pizza’s bestelde, samen met alle voorgerechten en nagerechten van de kaart. De pizzakoerier sms’te als hij er was en dan kwam ik naar beneden met een weekendtas. Smokkelgedrag, om de vreetbuien te verstoppen voor mijn ouders.”
Terug naar de Sledge Hammer. Kamal was helemaal achterin gaan zitten zodat niemand kon zien hoe hij zichzelf in het zitje moest persen. “De eerste sluiting ging dicht. De beugel, die het personeel dan over je heen moet trekken, sloot alleen niet meer. Langs al die kinderen moest ik de attractie weer uit. Vreselijk was dat. Sindsdien ben ik nooit meer teruggekomen.”
Maagverkleining
In 2014 onderging Kamal Kharmach een maagverkleining en nu weegt hij nog maar 84 kilo. Alle attracties kunnen dus weer, maar uit nostalgie kiest Kamal toch voor de Revolution. Het karretje klimt omhoog in een donkere koker om daarna met een veel hogere snelheid en met veel bochten naar beneden te racen. “Zalig, het ging sneller dan ik me herinner”, zegt Kamal. “Maar we moeten ook nog eens in de voorste wagentjes gaan zitten. Daar krijg je een 3D-bril op.”
En dus gaan we de tweede keer
in de Mount Mara en zien we in de bril een tropisch landschap met vallende rotsblokken, afgron- den, apen en andere verrassingen. “Dat is nog spannender, al denk ik dat die 3D-animatie nog wel een stuk beter kan”, zegt Ka- mal.
Overal waar we komen, wordt de stand-upcomedian herkend en vragen jongeren om selfies. Kamal doet het met een glimlach. De meeste jongeren kennen hem van
De Slimste Mens of een van zijn andere televisieavonturen. Ondertussen werkt hij hard aan zijn eerste grote zaalshow in het najaar. “Ik ben nu bekend van tv, maar dat wil ik niet zijn. Ik wil bekend zijn van mijn eigen werk. Al heb ik door die televisieoptredens wel een achterban opgebouwd.”
Hij speelt 38 keer en de shows verkopen al goed. De Arenberg heeft een tweede show gevraagd. “Ik vind het geweldig, maar het geeft me ook veel stress. Ik kan niet groeien in de luwte. Ik hoop dat mensen daar begrip voor hebben. Niet dat ik me daarmee wil indekken hè, de show gaat namelijk heel goed zijn.”
De schaamte voorbij heet zijn eerste grote productie en zijn vroegere postuur zal daar dus zeker een rol in spelen. “Hoe is het om arm te zijn, hoe is het om op te groeien in Borgerhout, om 120 kilo te wegen als kind. Ik praat op zo’n manier over mijn eigen pijn, dat mensen vergeten dat ik Marokkaan ben. Als ik in West-Vlaanderen speel, dan zitten er mensen in de zaal die mij op straat als een mogelijke terrorist zouden zien. Door mijn show krijgen ze hopelijk een genuanceerder beeld. Het is niet alleen mijn doel om grappig te zijn, ik wil de beste comedian worden om iets in beweging te zetten in de maatschappij. Dan slaap je dus weinig”, lacht hij.
Wie Kamal hoort praten, vergeet dat hij nog maar 25 is. En wie zijn cv bekijkt, al helemaal: sociaal werker, journalist bij Stamp Media, doctorandus op de Universiteit Antwerpen, directeur van Vlaams-Marokkaans huis Daarkom in Brussel, comedian, televisiefiguur, zijn eigen Comedy Club Lebowksi. “Mijn dokter had gezegd dat ik door de morbide obesitas waar ik aan leed de dertig niet zou halen. Alles wat ik wilde doen in mijn carrière heb ik al gedaan. Nu ben ik al bezig met mijn erfenis: wat wil ik nalaten. Ik heb altijd nieuwe doelen nodig. Mijn vrouw vroeg laatst: ‘Zou je gelukkig zijn als je de Nobelprijs voor de Vrede zou winnen?’ Ik antwoordde: ‘Een maand’. En in mijn hoofd is dat nu al een half doel geworden. Ik weet dat het onmogelijk is, maar toch.”
Kamal zou ook nog graag economie geven op het middelbaar om talent te ontdekken. En hij droomt van een eigen productiehuis met mensen die hij zelf ontdekt, die talent hebben maar door hun achtergrond niet zo snel voor televisie zouden kiezen. “Mijn papa vat het idee nog steeds niet dat ik geld kan verdienen met leuke dingen.”
Hoe helder zijn toekomstplannen ook zijn, twijfels en onzekerheden zijn er net zo goed, blijkt later in de wildwaterbaan. Nog zo’n attractie waar hij altijd in kon en die zelfs sneller ging met wat extra gewicht. “Ik ben een enorme perfectionist. En in mijn hoofd ben ik nog even dik en waardeloos als vroeger. Ik heb twee, drie jaar lang geleefd op de euforie van het feit dat ik zo veel was afgevallen. Maar de euforie stagneert en volstaat niet meer om twijfels of tegenslag tegen te gaan. Ik ben bang dat mijn maag opnieuw uitrekt en dat ik terug naar af ga. Ik mag ondertussen alles eten van mijn dokter, dus nu komt het aan op mentale wilskracht. Ik eet dus liever een broodje kip-curry dan een slaatje. Op een moeilijk moment kan ik opnieuw de snoepkast plunderen. Ik moet weer twee, drie maanden afkicken van eten. Niet nuanceren is een goede comedytechniek, maar geen goede levenshouding. Ik heb geen middelmatigheid, dat is mijn grootste probleem. In mijn hoofd ben ik nog altijd verslaafd.”
Met het Suikerfeest heeft Kamal zich nog even laten gaan. Het resultaat? Twee kilo erbij. “Vergeet niet dat bij mij acht of negen kilo bestaat uit huid. De operatie om huid weg te halen, is zwaarder dan de maagverkleining zelf. En medisch gezien is het niet nodig. Het enige nadeel is dat ik niet graag in een zwembroek rondloop op vakantie.”
KAMAL KHARMACH
Standupcomedian “In mijn hoofd ben ik nog altijd verslaafd. Op een moeilijk moment kan ik opnieuw de snoepkast plunderen.”
Getrouwd
We wandelen langs het western dorp, waar bijbehorende muziek uit de boxen schalt. We laten een grote beker vullen met slush puppie, zoals Kamal vroeger ook altijd deed. Om de foto van de 15jarige Kamal opnieuw te maken, is hij zelfs bij zijn moeder hetzelfde shirt gaan ophalen van Dolce & Gabbana, nep uiteraard. Dat slobbert nu behoorlijk.
“We hebben de spotlights gezet op mijn gewicht, ook door de herinneringen aan Bobbejaanland, maar ik ben echt gelukkig nu”, zegt Kamal Kharmach. In april is de comedian getrouwd. “We kenden elkaar al op de unief. Siham studeert nog, voor diëtiste. Pas later is de vonk overgeslagen. Ik geloof niet in diëtisten. Misschien voor mensen die tien kilo willen afvallen, maar niet voor mensen zoals ik. Maar ik geloof wel in haar en in ons. Ik neem het huwelijk heel serieus. Ik werk vaak ’s nachts door om overdag tijd samen te kunnen doorbrengen.”
De honeymoon bestond uit vier dagen Rome, deze zomer trekken ze naar Istanboel. Een weekje maar. Ervoor en erna werkt Kamal nog hard aan zijn show. “Als mijn show af is, moet ik echt eens leren genieten”, zucht Kamal. “Dat doe ik nu nog veel te weinig.”