Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Bij Anderlecht blijven was geen optie”
Andy Kawaya ofte ‘AK47’ wil knallen bij Malinwa van zodra hij topfit is
Andy Kawaya (20) is zijn glimlach niet kwijt die toonde hij gisteren, op stage in Tubeke, nog aan onze fotograaf. Nochtans komt hij uit een zware periode, na een zware blessure, en is hij nog niet topfit. Maar het voormalige toptalent van Anderlecht leeft in Mechelen, waar hij veel vertrouwen voelt, wel op.
Eind juni kondigde KV Mechelen de komst van Andy Kawaya aan. Een naam waar we al een tijdje niets meer van gehoord hadden, maar die bij de doorsnee Belgische voetbalfan sowieso een belletje doet rinkelen. Flashback naar bijna drie jaar geleden, november 2014: Anderlecht haalt in de Champions League-match op Arsenal een 3-0-achterstand op. Met dank aan de 18-jarige Kawaya, die aan de rust invalt en met een knappe dribbel en assist op Vanden Borre de ommekeer inluidt. A star is born.
Waarom hij de voorbije jaren dan onder de radar bleef? Voornamelijk blessures. Waarvan de zwaarste ongeveer een jaar geleden. Kawaya blikt zelf terug. “Ik speelde een bekermatch met de beloften van Anderlecht, tegen Union, maar na vier minuten droegen ze mij al naar de kant. Ik was sneller op de bal dan mijn tegenstander, maar die zette nog een tackle in met twee voeten vooruit. Ik hoorde het knakken en wist meteen hoe laat het was. Het verdict: kuitbeen gebroken en de ligamenten van mijn enkel gescheurd - dikke miserie dus. Pas in maart was ik weer klaar om te spelen, maar ik ben dan hervallen en heb nadien geen risico’s genomen. De oefenmatch met KV tegen Kampenhout (op 29 juni, twee dagen nadat hij tekende, red.) was dus mijn eerste in bijna een jaar.”
Kawaya speelde twintig minuutjes tegen Kampenhout (3e amateurs) en toonde zich meteen. Hij dwong met een knappe actie een penalty af en zette die zelf om. In de dagen nadien had hij wel wat last aan de enkel en hield hij zich koest. Tegen OHL en Olympiacos speelde hij niet, gisternamiddag in Tubeke trainde hij wel weer met de groep. Hij kent dus hoogtes en laagtes, maar dat is ook logisch. “Belangrijk is dat ik me niet forceer, dat heeft geen zin”, zegt hij. “Ik heb tijd nodig. En gelukkig krijg ik die hier ook. Of ik er nu sta tegen Standard of pas in de derde competitiematch, dat is nu niet belangrijk. Ik moet gewoon hard werken. Zo heb ik deze zomer mijn vakantie geannuleerd om me optimaal te kunnen klaarstomen, ook met het oog op een transfer.”
Ploegje met Musonda
Met Yannick Ferrera heeft hij alleszins een trainer gevonden die geduld zal tonen. Het was ook op voorspraak van Ferrera dat Kawaya naar KV kwam. Hij had hem in 2008 al onder zijn hoede, als jeugdtrainer van Anderlecht. “Ik kwam toen op het einde van het seizoen over van FC Brussels en sloot nog aan bij de U12, de ploeg van Charly Musonda. Ik heb toen enkele tornooien gespeeld met Ferrera als coach. Straf wat voor een carrière hij al gemaakt heeft, hij is een topper. En ik ben hem erg dankbaar dat hij mij de kans gegeven heeft om naar Mechelen te komen. Ik hoop hem veel te kunnen teruggeven.”
Kawaya had wel nog meer opties, maar vooral in het buitenland. “In Italië toonden Avellino en Bari interesse. Maar in België blijven, was de juiste keuze. Als je één jaar niet hebt gespeeld en dan in een nieuw land terechtkomt, waar je ook nog een nieuwe taal moet leren: niet evident. Ik wilde niet het risico nemen om straks ergens bij de U21 te belanden.”
En het hoofdstuk Anderlecht, dat wilde hij liever afsluiten. “Daar blijven was geen optie meer. Ik heb er een geweldige tijd gekend. Die match op Arsenal was top, en van Besnik Hasi kreeg ik toen ook kansen in de competitie. Maar na enkele blessures was er geen plaats meer voor mij. Hasi gaf de voorkeur aan andere jongens. En de komst van René Weiler heeft niet geholpen. Hij schoof vorig seizoen meteen een pak spelers aan de kant. Het spijtige was dat Oostende en Zulte Waregem me toen wilden huren, met aankoopoptie, maar dat Anderlecht me niet liet gaan, omdat het concurrenten waren. Had die transfer wél snel rondgekomen, dan had ik die bewuste beloftematch tegen Union niet gespeeld en was ik van die blessure gespaard gebleven. (glimlachje) Zo mag je niet denken, maar toch.”
Speciale viering in petto
Nu zit hij met zijn hoofd alleen bij Malinwa. Kawaya weet wat van hem wordt verwacht: “Snelheid, acties en dribbels.” Maar doelpunten mogen uiteraard ook. Zeker nu we weten
hoe hij die gaat vieren. Het heeft te maken met zijn speciaal rugnummer: 47. “Mijn naam is Andy Kawaya, initialen AK. Met mijn nummer erbij is dat AK47, het wapen van Kalasjnikov. (grijnst) Het idee erachter is dat ik een wapen wil zijn op het veld, voor de ploeg.”Met andere woorden: hij gaat straks knallen. “Ik weet dat je tegenwoordig moet opletten met zulke dingen, maar neem het vooral niet te serieus. (glimlacht) Bij Anderlecht heb ik nooit kunnen scoren, ik hoop dat ik in Mechelen mijn speciale viering snel kan tonen.”