Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik was eigenlijk nooit een echte voetballer”
Joos Valgaeren ruilde de bal voor een carrière als Adviseur Grondverwerving
Ja, er was een zwart gat na een voetbalcarrière van 17 jaar. “Eerder een zwart gaatje. Ik miste een doel in het leven.” Uiteindelijk kwam Joos Valgaeren – exCeltic Glasgow, exClub Brugge en exKV Mechelen – erachter dat hij alsnog een diploma wilde. Drie jaar later was hij landmeterexpert. Hij voelt zich in zijn nieuwe leven beter dan ooit, al vragen de Celticfans zich nu af: “Is that the same man?”
Door aanslepend blessureleed moest Joos Valgaeren in november 2009, op zijn 33e al, stoppen met voetbal. Het seizoen daarvoor had hij Club Brugge – dat de Rode Duivel in 2005 had weggehaald bij de Schotse topclub Celtic Glasgow – na drie jaar ingeruild voor de Nederlandse tweedeklasser Emmen. Ook zijn periode bij Club was door fysiek leed de mist ingegaan. Hij speelde er nog geen dertig matchen. “Niet eens door specifieke blessures. Mijn lichaam was op. Dat ik mezelf toen een miskoop heb genoemd? Tja, Club zal mij wel met andere bedoelingen hebben binnengehaald. Maar ze hadden geen euro betaald voor mij.”
Nog eens tien maanden later lukte het ook op lager niveau niet meer. En toen was het zoeken. In een zwart gat. “Het was maar een klein zwart gaatje. Ik miste de voetbalwereld niet en was zelfs blij niet meer in de spotlights te staan. Maar ik miste een doel in het leven. Ik zat plots thuis. En een of twee maanden elke ochtend denken: Wat
zou ik vandaag kunnen doen?, dat is plezant. Maar langer niet. Het werd wat zoeken: Wat zijn mijn talenten? En wat zijn de valkuilen? Ik heb wel overwogen om in het voetbal te blijven en heb zelfs met KV Mechelen gepraat om te kijken of ik er met de jeugd kon werken. Maar het is bij één gesprek gebleven. Je moet heel fanatiek zijn en je moet als scout elke week weer een hoop oninteressante wedstrijden bekijken. Niet aan mij besteed.”
KVsupporter
Waarop Valgaeren tot de conclusie kwam dat hij opnieuw wilde studeren. “Het gemis van een diploma had er altijd diep ingezeten. Weet je: op mijn achttiende, toen ik van het college kwam, was ik zo goed als ingeschreven voor burgerlijk ingenieur. Maar toen bood KV Mechelen mij een profcontract voor drie jaar aan, waar ik een paar dagen heb van wakker gelegen. (grinnikt) Mijn ouders nog meer dan ik.”
Zij waren heel uitzonderlijk níét het type ouders dat hun voetbalzoon liever voorrang zag geven aan zijn studies. “Ze hadden het geniale idee bij Malinwa af te dwingen dat wij eenzijdig het contract na een jaar konden stopzetten. Dan kon ik daarna opnieuw gaan studeren. Ik dacht daarna wel eens aan de combinatie voetbal en studeren, bij Mechelen en Roda had ik voldoende tijd. Maar die gedachten verdwaalden, de vrije namiddagen bleken te leuk. Ik ben zeventien jaar lang alleen maar voetballer geweest.”
Maar toen dat zwarte gaatje opdook, kwam het er toch van. De uiteindelijke studiekeuze was niet moeilijk: landmeter-expert. “Ik ben nogal perfectionistisch, ben graag buiten en beschik over een aantal sociale vaardigheden.”
Na drie jaar Artesis Plantijn Hogeschool was de ex-voetballer gediplomeerd landmeter-expert. Intussen werkt hij al drie jaar bij Aquafin als Adviseur Grondverwerving. Hij meet er maar weinig land. “Maar deze job beantwoordt perfect aan het profiel. Ik ben verantwoordelijk voor de aanschaf van private gronden voor waterzuiveringsprojecten in het Demerbekken. Aankopen, erfdienstbaarheden...”
Hij voelde zich meteen meer landmeter dan voetballer. “Ik ben nog steeds een bescheiden Kempenaar, qua persoonlijkheid was ik eigenlijk geen echte voetballer. Geen bon vivant, geen blingbling. In zo’n wereld was ik niet opgevoed. De wereld waarin ik nu sta is wel de mijne.”
En die andere wereld ligt intussen ver af. De ex-Rode Duivel is nu gewoon supporter van KV Mechelen en de Rode Duivels. “Lekker met mijn twee zonen met een fles cola en chips op tv naar de nationale ploeg kijken. En in de tribune van Mechelen met kameraden uit die tijd supporteren voor KV.”
Veel contacten heeft hij niet overgehouden aan die zeventien jaar. “Alleen met Bob Peeters – drie jaar ploegmaat en kamergenoot bij Roda JC – bleef ik bevriend. As hij als trainer wordt ontslagen, stuur ik hem een sms’je. (grijnst) Allez, om eens te lachen. Soms vraag ik mij af hoe het zou zijn als scout of jeugdtrainer. Je blijft toch ergens voetballer. Maar als ik moet kiezen tussen voetbal en landmeter, weet ik het wel. Al stond de komma in mijn salaris toen wel meer naar rechts.”
Shirts van Celtic
Valgaeren is wel een sporter gebleven. Een paar keer per jaar gaat hij skiën. En vooral fietsen, met de kameraden van Het Rond Wiel. “En dat loopt wel eens uit. Het leven zoals het is in de Kempen: gezellig!”
Langs de lijn bij FC Kasterlee supportert hij voor zijn twee zoons Tom (15) en Scott (13). Allebei geboren in Schotland, Kaat kwam ter wereld in Brugge. Hij komt ook nog wel eens in Celtic Park. “Ik heb er in mei nog een benefietmatch gespeeld. Zonder enige hinder trouwens, dat lukt nog wel.”
Dat iconische groenwitte shirt koestert hij voor eeuwig. “Ik zou niet weten waar de bekers en medailles liggen, maar shirts van Celtic heb ik altijd gekoesterd. Het absoluut hoogtepunt was eigenlijk de UEFA cupfinale in 2003, die we verloren van het FC Porto van José Mourinho. Kortgeleden ging een Schotse fan zelfs op zoek naar wat er van de spelers van dat team was geworden. Hij kwam bij Joos Valgaeren terecht: Ground acquisition consultant... Is that
the same man?!”
Valgaeren lacht. “Voor Britten zijn topvoetballers helden. En helden werken niet. Helden rijden in gigantische sportwagens. Ik was de enige van de ploeg met een autootje van
de firma.”
Joos Valgaeren (voormalig topvoetballer) “Voor Schotse fans zijn topvoetballers helden. En helden werken niet.”