Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Contador lacht met mijn rimpels”
op zijn veertigste veruit oudste renner in Tour
E xact vier jaar was Tiesj Benoot toen Haimar Zubeldia (Trek Segafredo) er zijn eerste profjaar al had opzitten. Toch fietsen ze vandaag in dezelfde Tour. Zo oud is Zubeldia. Veertig jaar. In de hele naoorlogse Tourgeschiedenis waren maar zeven renners ouder. “Soms zie ik zo’n jonge renner kijken. Fietste jij nog met Pantani? Ja dus.” Gisteren kondigde Zubeldia , ooit nog vijfde in de Tour, zijn afscheid van het wielrennen aan.
Nog twee weken en het zit er defini- tief op. Zubeldia heeft de boodschap net op een persconferentie aan- gekondigd als hij zich op een stoel naast ons zet. Het zou een gesprek over zijn hoogbejaarde leeftijd worden. Hoe hij dat volhoudt op zijn veertigste, dat razende ritme van de Tour. Maar ook voor Zubeldia is het dus stilaan genoeg geweest. Deze Tour volmaken, dan nog de Classica San Sebastian en gedaan. Omdat ook hij de jaren voelt?
“Niet echt”, antwoordt hij. “Natuurlijk voel ik dat ik geen 24 meer ben. Als ik toen betrokken was bij een val- partij, was twee dagen later het ergste leed geleden. Nu voel ik het een week later nog. Maar dat is niet waarom ik stop. Fysiek had ik best nog voortgekund. Maar er is mijn gezin. Het wordt tijd dat papa wat vaker thuis is. En er is het leeftijdsverschil met de rest van het peloton. Ik slaap hier op een kamer met Michael Gogl. Die jongen is 24. Hij zou mijn zoon kunnen zijn. Soms hoor ik hem bellen met zijn vriendinnetje. Aandoenlijk. Maar het vertelt mij ook hoe oud ik ben geworden. Of gewoon, als ik mijn carrière overschouw. Toen ik begon was Indurain net gestopt. Ik heb nog gefietst met Pantani, Jalabert, later Ullrich, Armstrong. Later Contador, de Schlecks. En vandaag is er alweer een nieuwe generatie: Aru, Bardet. Als je dat allemaal bekijkt, dan is het gewoon tijd om ermee op te houden. Niet dat ik mij oud voel. (lacht) Andere veertigers, die zijn oud. Maar als ik een foto zie van mezelf twintig jaar geleden als wielrenner, zie ik wat anderen zien. Alberto Contador lacht nu al met mijn rimpels.”
Enorme evolutie
Maar intussen is hij er nog wel altijd bij in Frankrijk. Op zijn veertigste. De jongste zeventig jaar waren slechts zeven Tourrenners ouder dan hij vandaag. Idem dito voor het aantal Tours. Dit is nummer zestien voor Zubeldia. Het record staat op zeventien en wordt gedeeld door Voigt, Hincapie, O’Grady en de nog altijd actieve Chavanel. Had hij niet stiekem gehoopt om op gelijke hoogte te komen?
“Had ik in 2010 mijn pols niet gebroken, ik zat vandaag ook aan zeventien”, klinkt het. “Maar zestien of zeventien, het zijn maar getallen. Ik ben al blij dat ik hier ben. Ik was er wel kapot van toen ik aanvankelijk te horen kreeg dat ik deze Tour niet zou rijden. Gelukkig heeft het lot daar toch anders over beslist.”
Dat lot was een positieve dopingtest van zijn Portugese ploegmaat Cardoso, waardoor Zubeldia in allerijl toch nog werd opgeroepen. Het is een van die enorme evoluties die Zubeldia in zijn lange carrière heeft doorgemaakt. Want de sport is drastisch veranderd in die twintig jaar, zegt hij.
“Toen ik begon hadden niet eens alle ploegen een eigen bus. We reden nog met aluminiumfietsen. Carbon is later gekomen. Er was nog geen WorldTour. Elektronisch schakelen bestond niet. We fietsten nog alleen in Europa – China, Australië, de VS, de Emiraten, dat is allemaal later begonnen. Niets is nog hetzelfde.”
En bij al die wijzigingen hoort dus ook de – we maken aanhalingsteken in de lucht – ‘medische begeleiding’. Al die namen die Zubeldia opnoemt: Armstrong, Ullrich… Het zijn beladen namen.
“Al zal je mij nooit iets slechts over Armstrong horen zeggen. Ik schoot altijd goed met hem op”, zegt Zubeldia.
Maar hij begrijpt wel dat de naam Armstrong voor velen andere associaties oproept.
“Dat was een donkere periode”, knikt hij. “Dat mogen we niet vergeten. Maar ik weet ook dat de laatste negen à tien jaar het wielrennen wel weer op de goede weg is. Als ik nu jonge renners zie, hoe ze werken en denken, zo moet het. Het kan ook niet anders. Er zijn zoveel controles. Je kan één keer geluk hebben, maar de volgende keer hang je sowieso.”
Tot slot: zelf gaat hij de slotweek van deze Tour in als 99ste in het klassement. Doet dat toch geen klein beetje pijn voor iemand die twee keer in de top vijf eindigde?
“Nee”, besluit hij. “Vandaag slaap ik veel beter. Je wil niet weten welke stress ermee gemoeid is als je voor een algemeen klassement moet rijden. Op je veertigste word je een andere renner. Ouder, minder explosief, meer weerstand, maar vooral wijzer. Er is geen situatie in de Tour of ik heb ze al meegemaakt. Altijd weet ik wat er gaat gebeuren. Zelfs valpartijen kan ik tegenwoordig voorspellen.”