Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De wereld over de vloer
Onthaasten op het water: overnachten in knusse B&B op een boot
Mechelen heeft een jachthaven op het kanaal naar Leuven. En op een van de boten die daar quasi permanent aangemeerd liggen, runt Veerle Gabriëls een knusse B&B. “Even de rem op en onthaasten op het water.”
Lawaai, drukte en stof heersen op en rond de gigantische infrastructuurwerken aan het station en naast de spoorweg in Mechelen. Maar ’s ochtends fietst Veerle Gabriëls er gezwind voorbij, op de bagagedrager een uitgebreide ontbijtmand. Een paar honderd meter verder is van het kabaal al niks meer te merken. Daar, in de jachthaven Coloma op de vaart naar Leuven, ligt haar boot, de Sies.
Sies wordt volgend jaar 40, maar kreeg twee jaar geleden een makeover. Sindsdien doet ze dienst als een van de origineelste B&B’s van de provincie Antwerpen. Dat is het onrechtstreekse gevolg van de burn-out die Veerle in 2015 een aantal maanden thuis hield. “Een vriendin nam me toen mee naar een huis te midden van een bos in Nederland”, vertelt ze relaxend met een koffie op het achterdek. “Daar leerde ik wat ‘vertragen’ was en ben ik er stilaan weer bovenop gekomen. Toen ging er een lichtje branden. Waarom zou ik niet proberen om andere mensen ook te gunnen wat ik zelf had mogen ervaren?”
Beslist bij pot mosselen
Veerle is altijd een grote mensenvriend geweest, zegt ze. Ze kookt graag, organiseert graag feestjes, brengt graag mensen samen. “Het was vroeger een stiekeme droom om een restaurant te beginnen, maar met kleine kinderen in huis was dat niet evident. Zo zijn we bij het idee van een B&B uitgekomen. Vreemd, want ik boek zelf bijna nooit in een B&B, omdat je dan meestal bij mensen in huis zit. Dat is mijn ding niet, ik verstoor zelf niet graag de privacy van anderen en ben ook gesteld op mijn eigen privacy. Als ik het deed, mocht het dus niet bij mij thuis zijn, maar elders. Al snel ontdekten we ook dat een boot veel betaalbaarder zou zijn dan een huis.”
De liefde voor het water en het varen erfde ze van haar partner en zeiler Tom. Tijdens een uitgeregende vakantie in Zweden sloegen ze uit verveling aan het surfen op internet. Ze zagen een boot te koop liggen in Wolphaartsdijk, aan het Veerse Meer in Zeeland. “Toen we weer thuis waren, gingen we een proeftochtje maken. Dezelfde dag nog, na beraad boven een pot mosselen, hebben we de boot gekocht. De man die hem verkocht heette Franciscus, maar zijn neefje noemde hem altijd Sies. Vandaar de naam. We vonden die zo mooi dat we hem hebben gehouden. Een week later hebben
we de boot naar Mechelen gevaren. Dat was in september 2015. De eerste weken nodigden we onze vrienden uit op de boot, zodat we konden proefdraaien. De eerste betalende gasten kwamen al eind oktober.”
Aan de basisinrichting van de Sies veranderden ze niet zo veel. “Hier en daar zit een nieuwe lik verf. Verder heb ik vooral geprobeerd om het interieur wat knusser te maken, zodat het rust uitstraalt, een cocon weg van de drukte. Er liggen tijdschriften en boeken, er zijn dekentjes en zitzakken. Ik vind het fijn om op zoek te gaan naar een kussentje of een lamp die in de boot past.”
Huwelijksaanzoek
Het is opvallend rustig op de Leuvense Vaart, die ondertussen al meer dan 260 jaar bestaat. Een eend zwemt voorbij de boot, negen kuikens angstig achter haar aan peddelend. “Vorig jaar hadden we een nest meerkoeten op onze plank”, vertelt Veerle. “Er komen ook reigers en er zitten serieuze karpers, waarop gevist wordt. Het water is van goede kwaliteit, je kunt hier zonder problemen zwemmen. Als het warm is, kan je zo van de boot het water in springen. Al moet je opletten, want ik heb gehoord dat ze daar GAS-boetes voor durven te geven...”
Met haar kinderen Liv (8) en Bent (6) woont Veerle hier maar 800 meter vandaan. Als er geen gasten zijn, komt ze vaak zelf op de boot zitten. “Gewoon een uurtje rustig op het dek, met een tijdschrift en een tas koffie. Veel beter kun je niet onthaasten.”
Want dit is geen partyboot. Dat geeft ze duidelijk aan op de website. Wie er een feestweekend van wil maken met een hoop dronken vrienden en knallende decibels, zoekt beter een ander adres. Op de Sies kom je om te genieten, om bij te tanken.
“Ik krijg een heel gevarieerd publiek: van gepensioneerde koppels tot jonge gezinnen. Vaak zijn het mensen die de boot als een verrassing boeken voor hun partner. Het is een romantische plek, hé. Die kan heel inspirerend werken.” Ze knipoogt. “Nog niet zo lang geleden arriveerde ik op een ochtend met het ontbijt. De vrouw van het koppel dat was blijven overnachten, zei: ‘Moet je nu eens zien!’ Ze toonde haar vinger. Daar zat een pracht van een ring aan te blinken. Haar vriend had haar op de boot ten huwelijk gevraagd.”
Dat je romantiek op velerlei wijzen kunt interpreteren, mocht Veerle trouwens ook al ontdekken. “Een man vroeg me of ik de boot voor een paar uur wilde verhuren en of ik de factuur alstublieft maar meteen naar zijn bedrijf kon sturen. Op zulke vragen ga ik nooit in. Dit is geen motel.”
Van overal komen haar gasten, tot Zuid-Afrika toe, maar de meesten zijn landgenoten. “En ook verbazend veel Nederlanders”, zegt Veerle. “Mechelen is in trek bij onze noorderburen. Ik vertel hen graag over alle leuke plekjes van de stad. In de prijs begrepen zijn ook twee kaarten om fietsen te huren. Daarmee staan ze in geen tien minuten in het centrum van de stad. En in de koelkast staan flesjes Maneblusser, het stadsbier van de Mechelse brouwerij Het Anker.”
De kapitein is zelf geen Maneblusser, maar een Muggenblusser: ze is afkomstig uit het Limburgse Peer. Ze verhuisde op haar 18de een jaar naar Costa Rica en kwam na omzwervingen in Hasselt, Gent en Madrid via een vriendin in 2006 in Mechelen terecht. “Ik voelde me hier meteen thuis. Ik bekijk Mechelen als een groot dorp, maar dan met alle faciliteiten van een stad. Ik doe zelf ook alles met de fiets.”
Ontbijt op dek
In tegenstelling tot andere B&B’s is de Sies niet geschikt om meerdere gezinnen te ontvangen. In principe zijn er zes slaapplaatsen op de boot, twee achterin en vier in het voorsteven, maar daarvan zijn er twee eigenlijk enkel comfortabel voor kinderen. De drukte is ook vooral seizoensgebonden, want in de winter vinden veel mensen het – ondanks de extra verwarmingselementen – toch te koud op een boot. Veerle kan daar wel inkomen. “Het wordt pas echt aangenaam zodra je buiten op het dek kunt zitten en het warm genoeg is om ook daar te ontbijten. Dat kan meestal wel tussen eind maart en eind oktober.”
Leven van de inkomsten van de B&B kan Veerle niet. Ze werkt halftijds voor Vormingplus, een vzw van de Vlaamse overheid die ‘activiteiten organiseert voor volwassenen om hen persoonlijke, sociale en culturele competenties bij te brengen en de deelname aan de samenleving te stimuleren’. “We leren senioren en kansarmen bijvoorbeeld omgaan met tablets en het internet”, vertelt Veerle. “Maar je kunt er ook cursussen persoonlijke groei of kunstbeleving volgen, en nog veel meer. Ik werk 19 uur per week en ik heb glijdende uren. Als ik gasten heb aan boord, kan ik dus rustig eerst hun ontbijt verzorgen en wat later op het werk verschijnen.”
Dat ontbijt is haar dada. “Ik gebruik altijd seizoensproducten, en maak zelf granola en groente- en kruidenomeletten. En die worden geapprecieerd. Onlangs kreeg ik nog een bericht van een gaste die vertelde dat ze nog elke zondag haar omeletten maakte volgens het recept dat ze van mij had gekregen.”
Een groot marketingplan is er niet. Een website, cadeaubonnen, goede kritieken op sociale media en mond-tot-mondreclame, zo bolt het nu al twee jaar. Tot ieders tevredenheid, weet Veerle. “Tot nu toe heb ik weet van één gast die het moeilijk had met zijn verblijf aan boord van de Sies. Hij was zeeziek geworden.”
Ze haalt het gastenboek erbij om haar bewering kracht bij te zetten. Allemaal lovende berichten. “De kindertekeningen vind ik het mooist”, straalt Veerle, en dan: “Het is bizar hoeveel respect je krijgt van je gasten. Er zijn er veel die alles zelf opruimen en zelfs de afwas doen. Terwijl dat helemaal niet hoeft. Het is grappig, thuis ben ik helemaal niet zo’n held in kuisen. Maar hier is dat voor mij geen opdracht. Ik vind het zelfs prettig. Ik zet de radio aan en ik zwier erdoor. Die boot geeft mij energie.”