Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Gestreden en niets gewonnen
Waarom het geen schande is dat THOMAS DE GENDT naast de Supercombatif grijpt
Mag Thomas De Gendt “heel, heel ontgoocheld” zijn als hij ondanks 1.047 aanvalskilometers toch naast de Superstrijdlust grijpt? Natuurlijk wel, maar alleen met dit perspectief: in de Tour is de Supercombatif een nevenklassement van de nevenklassementen. En Warren Barguil verdient het net zo goed.
In de Tour raakt het onderscheid tussen belangrijke en onbelangrijke dingen geregeld zoek. Zoals afgelopen zaterdag, toen bekendraakte dat niet Thomas De Gendt maar wel Warren Barguil de trofee voor de Super-combatif had gekregen. De Gendt kreeg dat te horen meteen nadat hij zijn tijdrit (37ste) had afgewerkt en was zo ontgoocheld dat hij ineens weigerde met de pers te praten. Ook met die media die mee voor hem campagne hadden gevoerd.
Het werd allemaal nogal groots: in Austin, Texas ging zelfs Lance Armstrong zich ermee moeien. “Toen ik las dat De Gendt niet won, moest ik even in mijn ogen wrijven en een rondje rond de kamer stappen”, vertelde hij in zijn podcast
Stages. “Wat een bullshit. Hij reed meer dan 1.000 kilometer in de aanval. Dat is meer dan een kwart van de koers. Voor mij is hij altijd de winnaar.”
In alle commotie was er weinig aandacht voor de motivering van de jury. “Barguil heeft zich beslissender getoond op de sleutelmomenten in deze Tour”, zei voorzitter Thierry Gouvenou. “Hij heeft van ver aangevallen, in lange ontsnappingen, maar ook in de laatste kilometers in de bergen. Hij was impulsief op de grote momenten. De Gendt reed voortdurend vooraan, maar helaas nooit voor de overwinning.”
Samengevat: de jury heeft de kwaliteit van de aanvallen van Barguil hoger gewaardeerd dan de kwantiteit van De Gendt. Dat is geen schandaal en ook geen aanfluiting. Armstrong vindt dus van wel, maar Armstrong heeft ook nooit een kans laten passeren om Tourorganisator ASO aan te vallen sinds die zijn zeven Tourzeges heeft geschrapt.
Poedelprijsje
Natuurlijk mag De Gendt ontgoocheld zijn. Hij mist 20.000 euro en een passage op het podium in Parijs. En natuurlijk heeft hij een punt dat het geen steek houdt om een jury te hebben die bestaat uit zes Fransmannen en één Amerikaan (Greg LeMond). Misschien had die zelfde jury mee in overweging moeten nemen dat De Gendt vorig jaar ook al naast de Super- Combatif greep, toen hij zeker en vast kwaliteit en kwantiteit combineerde.
Toch lijkt het vooral raadzaam om de relativiteit van de Super-combatif in te zien. Het is een nevenklassement van de nevenklassementen. Een poedelprijsje dat iedereen snel weer vergeet. Een renner van het niveau Thomas De Gendt moet er vooral nooit een doel op zich van maken.