“Elf jaar na de moord heb ik nog altijd geen antwoorden”

Booischotse moeder van in 2009 vermoorde Tamara Morris wacht al elf jaar op antwoorden

Op een dag was ze plots weg, zonder één spoor na te laten. De 26jarige boekhoudster Tamara Morris verdween uit haar appartement in Aarschot en kwam nooit terug. Tot haar lichaam drie jaar later plots in de Waalse bossen werd gevonden. Wat er is gebeurd, blijft al elf jaar een raadsel. En het mysterie wordt alleen maar groter. Want waarom verdween vlak voor haar dood 57.000 euro, en waar is dat geld naartoe?

Na deze zomer wil Betty Aerts (59) uit Booischot (Heist-op-denBerg) voor het eerst de plek bezoeken in het bos in het Waalse Tinlot, bij Hoei, waar haar dochter in 2009 vermoord is teruggevonden. Zonder pottenkijkers. “Tot op vandaag ben ik er niet geweest. Ik kon het niet. Het was te moeilijk.” Nadat haar dochter in maart 2006 spoorloos verdween, bleef Betty drie jaar hopen dat Tamara nog levend zou opduiken. Tot ook die hoop de kop werd ingedrukt. “Nu pas kan ik afscheid nemen. Nu ben ik sterk genoeg.”

“Het is pas sinds dit jaar dat ik het verlies ben beginnen te verwerken. Ik had alles altijd opgekropt. Jaren aan een stuk. Met niemand sprak ik erover. Tot ik in mei volledig ben ingestort en in het ziekenhuis werd opgenomen. Sinds die crash kan ik wel over Tamara praten. Met de buurvrouw, en een paar goeie vriendinnen.” “Tamara was zo’n kind dat in bomen klom en van elektriciteitskasten naar beneden sprong. Ze droeg altijd broeken. Maar één keer heeft ze een jurkje willen aantrekken: op haar communie. Een echte kwajongen, die met haar drie broers opgroeide.” De biologische vader van Tamara verdween al snel uit beeld. “Ze was een beetje de tweede moeder van haar broers. Als ik ’s morgens vroeg moest werken, smeerde zij hun boterhammen en zorgde ze ervoor dat ze op de bus naar school zaten. Ze was ook verzot op motoren. Ze had een Suzuki, en daar maakte ze toertochten mee.” Toen ze een beroep moest kiezen, werd Tamara Morris boekhoudster. “Ze heeft een A1diploma behaald. Het klinkt misschien gek: een saaie bureaujob voor zo’n actief kind, maar het was wat ze graag wilde worden.”

In zeven haasten vertrokken

Op 17 maart 2006, een vrijdagochtend, verdween Tamara zonder dat iemand zag wat er gebeurde. Ze had die dag vrijaf genomen. Volgens haar vriend Frank Verbiest lag ze nog in bed toen hij ’s ochtends naar zijn werk vertrok. Toen hij op de middag terugkeerde, was ze er niet meer. Het leek alsof ze in zeven haasten was vertrokken. Haar bed en de badkamer waren niet opgeruimd, wat ze normaal altijd deed. Ze had niet ontbeten. Haar ringen lagen er nog, net zoals haar cash geld. Alleen haar portefeuille en haar gsm had ze nog snel meegegrist. Hoe ze vertrok, heeft niemand ooit achterhaald. Haar grijze VW Golf stond nog op zijn plek, net zoals haar motor. “Iemand moet haar hebben opgehaald”, luidde de conclusie. De politie ontdekte dat haar gsm rond 11u nog contact gemaakt had met een zendmast in Linden, vlak bij het 40 hectare grote Gasthuisbos. Het is het laatste teken van leven. Maar wat ze daar zou gaan zoeken? Haar moeder weet het niet. “Daar woonde niemand die ze kende. Het ligt wel in de buurt van de plek waar vroeger haar werk was. Maar dat bedrijf was al lang verhuisd naar Wijgmaal.”

Niemand van haar vrienden of familie hoorde ooit nog iets van Tamara.

Puzzelstukken

De daaropvolgende jaren drup- pelden er mondjesmaat sporen tot bij de speurders. Maar het wa- ren puzzelstukken die niet in elkaar pasten. Een vrouw stapte zes maanden na de verdwijning bij de politie binnen met de blauwe portefeuille van Tamara op zak. Ze had die al in mei, vier maanden eerder, opgeraapt op de Chartreuzeberg in Holsbeek. Alles was uit de portefeuille verdwenen, behalve enkele foto’s. Pas na een opsporingsbericht besefte de vrouw wat ze al die tijd in huis had liggen. Eén jaar na de verdwijning werd ook de gsm van Tamara, een opvallende goudkleurige Nokia, weer geactiveerd in het Waalse Andenne. Aan de politie vertelde de nieuwe eigenaar dat hij die gekocht had op een rommelmarkt. Ook de verkoper werd getraceerd, maar die kon zich niet meer herinneren waar de gsm vandaan kwam. Was Tamara ontvoerd? Vermoord? Of was ze ergens een nieuw leven begonnen? Drie jaar lang bleven dit open vragen. Tot een lerares Latijn die een schooluitstap voorbereidde, op 10 maart 2009 tijdens een wandeling in het bos van Forkchamps in het Waalse Tinlot, haar hond kwijtraakte. Ze stapte het kreupelhout in om het dier te zoeken en vond een skelet. Het lag verstopt onder een hoop bladeren, onder een struikje. Naast het lichaam vond de politie wat kleren, een armband en een oorring met een kruisje als hanger.

BETTY AERTS Moeder van Tamara

“Dat had ik voor haar gekocht”, zegt Betty. “Ik had er eentje voor haar en eentje voor haar broer Mario. Twee weken later, toen ik in mijn auto rondreed, belde de politie me op en vertelden ze me dat een DNA-test had aangetoond dat het Tamara was. Ze was gevonden. De grond zakte weg vanonder mijn voeten. Wat deed ze daar? Ze was nog nooit in de buurt van Hoei geweest, ook niet bij haar motortochten. Ze had geen enkele band met de streek. We weten ook nog altijd niet hoe ze is vermoord. Het gerecht weet enkel dat ze op een onnatuurlijke wijze om het leven is gekomen, maar de doodsoorzaak blijft onbekend.”

Geld verduisterd

Het is lang niet het enige mysterie waar het gerecht zich lang het hoofd over heeft gebroken. In april 2006 stapte de werkgever van Tamara naar het gerecht. “Na haar verdwijnen is de boekhouding doorgelicht. Daaruit bleek dat een flinke som geld ontbrak”, zegt de advocaat van NV Hagor, een bedrijf dat biologische producten verdeelt. Het bedrijf diende een klacht in wegens ontvreemding van vennootschapsgelden en verduistering, zo blijkt uit gerechtelijke documenten. Tussen 2003 en begin 2006 zou in totaal 57.797 euro zijn verdwenen. Via verschillende systemen werd geld overgeboekt, zonder dat leveranciers betaald werden. Volgens Hagor kwam zeker een groot deel daarvan terecht op de gemeenschappelijke rekening van Tamara Morris en haar partner. Op 8 januari 2010 werd het gerechtelijk onderzoek naar de diefstal door de raadkamer echter afgesloten, omdat vaststond dat Tamara was overleden. “Ze was de enige verdachte in de zaak”, zegt de advocaat. “Ze was de enige tegen wie een onderzoek gevoerd is”, zegt haar toenmalige vriend Frank Verbiest, die ondertussen een nieuw leven is begonnen. “Het is door mij dat die fraude indertijd aan het licht is gekomen. Na de verdwijning heb ik onze bankrekeningen bekeken. Ik kwam transacties tegen die ik niet kon plaatsen, waarvan ik geen weet had. Ik heb de politie ingelicht en hen een aantal bedragen aangewezen.” Hij denkt dat er anderen bij betrokken zijn. “Wat daar achter zit, weet ik niet. Ik heb elf jaar lang antwoorden gezocht maar niet gevonden. Ik vind het moeilijk om hier over te praten, want Tamara kan zich niet meer verdedigen.” Hoeveel geld op de rekeningen van Tamara terechtkwam en waar het uiteindelijk belandde, is voer voor discussie. Tot op vandaag loopt er een burgerlijke procedure

“Enkele dagen voor ze verdween, belde ze me op. Ze zei dat ze bang was. Wilde ze me toen iets zeggen?” FRANK VERBIEST Vroegere vriend van Tamara “Toen bleek dat Tamara niet was weggelopen, kwam de verdenking plots op mij te liggen. Ik moest het wel gedaan hebben.”

over geblokkeerde rekeningen. Er is nu een curator aangesteld.

Geen dief

De hamvraag is natuurlijk of het verduisterde geld iets te maken heeft met de moord. Het dossier over het wegmaken van het geld maakt deel uit van het gerechtelijk onderzoek naar haar dood, zegt het Leuvense parket. “Maar omdat het om een lopend onderzoek gaat, kunnen we niet bevestigen welke pistes worden uitgesloten, en welke niet.” “Ik ben zeker dat dit iets te maken heeft met haar dood”, zegt haar moeder. Maar ze gelooft niet dat haar dochter dat geld zelf stal. “Zoiets deed ze niet. Wat van een ander is, daar moet je van afblijven. Daar was ze duidelijk in. Enkele dagen voor ze verdween, belde ze me op. Ze zei dat ze bang was. Ze wilde het er niet over hebben en ze vroeg of ze kon langskomen. Maar ik was niet thuis. Ik wilde op een ander moment afspreken, maar het is er niet van gekomen. Wilde ze me toen iets zeggen?” Ook Frank Verbiest geeft toe dat er best een verband kan zijn tussen het geld en de moord. Verbiest: “Er zijn zoveel zaken in dit dossier die meer onderzoek verdienden. Dat komt omdat de onderzoekers er van bij het begin van uitgingen dat Tamara was weggelopen. Daardoor bekeken ze de bewakingscamera’s langs de grote wegen niet meteen. Ze onderzochten niet welke gsm’s die dag met de zendmasten contact hadden. Toen bleek dat het verhaal anders ineen zat dan ze dachten, waren al die gegevens verdwenen.” “Toen duidelijk werd dat Tamara niet was weggelopen, kwam de verdenking plots op mij te liggen. Ik moest het wel gedaan hebben. Daarom moest ik aan de leugendetector en ben ik verschillende keren ondervraagd. Telkens heb ik voor de volle 100% meegewerkt, in de hoop dat ze dan snel andere pistes zouden onderzoeken. Uiteindelijk beseften ze dat ik er niets mee te maken heb: ik heb een alibi. Ik was op mijn werk toen haar gsm langs de zendmast van Linden passeerde.” Het Leuvense parket benadrukt dat het onderzoek geen cold case is. Er wordt nog steeds naar de moordenaar gezocht. “Ik ben kwaad omdat ze niet vinden wat er is gebeurd met mijn dochter”, zegt moeder Betty Aerts. “Ik wil dat de dader wordt gestraft. Leef ik niet meer, dan hoop ik dat tenminste mijn kinderen en kleinkinderen nog te horen krijgen wat er met tante Tamara is gebeurd.”

Wie meer informatie heeft, kan contact opnemen met de politie op het gratis nummer 080030.300.