Feestje op de Antwerp Pride

Het was weer een stevig feest, die tiende editie van de Antwerp Pride en alles eromheen. En zoals vaak met feestelijke evenementen in de stad, vraag je je als journalist soms af wat je daar nog aan toe kan voegen. Veel interessante commentaren levert dat meestal niet op. Het is gewoon gezellig, je had erbij moeten zijn, kijk naar de foto’s en je weet genoeg. Maar de Antwerp Pride is wat dat betreft net een beetje anders. Amadou uit Senegal vertelde dat zijn Afrikaanse vriend uit Senegal hem niet wil accepteren zoals hij is, en dat hij buiten zijn vriend Georges uit Burundi niemand kent uit de Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen die er openlijk voor uitkomt dat hij of zij geen hetero is. Marie uit Ekeren vertelde dat ze in Antwerpen vaak wordt uitgescholden of wordt geïntimeerd als ze met haar vriendin Katharina hand in hand over straat loopt. Farid uit Den Haag vertelde dat hij het onderwerp met zijn ouders helemaal niet kan bespreken en dat hij naar de Pride komt om zich eens goed uit te leven. Er is veel verbeterd de afgelopen decennia, maar nog lang niet genoeg. Toen ik ter hoogte van de SintJansvliet de stoet zag passeren, stonden twee oudere heren met tranen in hun ogen toe te kijken. “Ik had me vijftig jaar geleden nooit kunnen inbeelden dat zoiets ooit zou bestaan”, vertelde Remi (75) uit Berchem. “Dit ontroert me enorm.” Een vriend van hem voelde het net zo aan. “Maar denk niet dat alles nu goed is. Kijk maar naar de joodse gemeenschap, ook veel moslims hebben het moeilijk en ook in Rusland is de situatie vreselijk.” Hoe leuk en gezellig de Pride ook is, we zijn er nog lang niet.