Degradatiekandidaat

We moeten toegeven: tijdens de rust van Antwerp - Genk doken we toch al eens in de statistieken op zoek naar de grootste thuisnederlaag in de geschiedenis van Antwerp. Het stond 1-4 en de manier waarop de Great Old stond te spelen, beloofde niet veel goeds. Alle duels werden verloren, Antwerp kon de bal niet in de ploeg houden en het slikte veel te makkelijk vier tegengoals. Antwerp hield tegen Anderlecht en AA Gent de nul en werd daarvoor bedolven onder de lof, maar met het beweeglijke Genk wist het geen raad. Dylan Batubinsika had de vorige matchen nog kunnen wegsteken dat hij geen ervaring heeft op het hoogste niveau, dat lukte nu al wat minder. Alexander Corryn keek te passief toe hoe drie tegengoals langs zijn kant werden opgebouwd. Frédéric Duplus kwam ook enkele keren te laat en Dino Arslanagic slaagde er niet in de boel achteraan in zijn eentje recht te houden. Ook al omdat de verdedigende middenvelders niet echt meewerkten. Koné had moeite met het tempo en Haroun leed lullig balverlies bij de 0-3.

Het was allemaal te statisch en te passief bij Antwerp. De verdedigers stapten uit wanneer ze moesten blijven staan en dekten door op een moment dat ze in positie moesten blijven. De jongens van Bölöni werd overdonderd door een flitsend Genk. Een reality check voor de Great Old, nadat het in de eerste twee wedstrijden geen onaardige indruk had gelaten. Zoals Antwerp zich de eerste vijfenveertig minuten etaleerde, is het een regelrechte degradatiekandidaat. Momenten als deze kan het zich niet te vaak veroorloven dit seizoen.