Na de rust...

Seizoensrevelatie

Gelukkig voor Antwerp konden we na rust onze zoektocht naar de zwaarste thuisnederlaag uit de geschiedenis staken. Het slikte eerst nog een vijfde doelpunt, maar de strijd, de verbetenheid, de wil om er nog iets van te maken was wel aanwezig. Plots was er wel druk vooruit, plots waren er wel combinaties, plots stond de ploeg wel met vertrouwen te voetballen en plots scoorde het twee keer. Wie niet beter wist, zou kunnen denken dat Laszlo Bölöni tijdens de rust zijn elf spelers had gewisseld. De degradatiekandidaat was getransformeerd naar een potentiële seizoensrevelatie. Verbazend eigenlijk als je weet hoe het in de eerste helft verliep. Natuurlijk hielp het dat Genk wat achteroverleunde, maar na de rust zorgde Antwerp ervoor dat de tweede thuiswedstrijd van het seizoen niet op een complete blamage uitdraaide. De verdediging kwam nu veel minder in de problemen en er werd aan de andere kant van het veld ook iets tegenover gezet.

Op de Bosuil werd in die 45 minuten ook bewezen dat het publiek van Antwerp matchen kan doen kantelen. We zagen het vorig seizoen al in de allesbeslissende competitiematch tegen Lommel en ook nu verplichtte het Antwerppubliek de ploeg om het niet zomaar te laten lopen. Omdat de fans ondanks een 1-5 achterstand enthousiast bleven zingen, bleven de spelers op het terrein er voor gaan. Met treffers van Owusu en Arslanagic - twee keer op aangeven van Jaadi - begonnen sommigen mensen op de tribunes zelfs nog te geloven in een Vitosha Sofiascenario (Antwerp haalde in een Europese wedstrijd in 1989 nog een verschil van drie goals op in de slotminuten). Iets wat had gekund als de bal van Jaadi niet op de lat strandde en Haroun de voorzet van Limbombe beter raakte. Maar het bleef bij 3-5 en een positief gevoel over de tweede helft.