Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ramblas in rouw
De moordende slalom op de Ramblas heeft Barcelona in diepe rouw gedompeld. Maar de inwoners laten zich niet intimideren. “We zijn geraakt, maar niet gekráákt”, luidt het. Spaanse speurders beweerden vrijdag dat de regio is ontsnapt aan veel erger, omdat e
Ze kwamen massaal op straat. Lieten een minuut stilte uitmonden in een strijdkreet. Deden de kiosken weer open die amper twaalf uur eerder door terreur werden geraakt. Gingen naar het strand, of opnieuw winkelen. De toeristen en inwoners van Barcelona waren the day after vastbesloten om het leven te doen verdergaan. Mét een traan, maar zonder angst.
“Raar hè? Dat ze dat vandaag nog kopen.” Issam Atabaya (36) heeft net enkele ansichtkaarten afgerekend die een toerist straks naar zijn familie stuurt. Zonnige groeten uit Barcelona. Het klonk nooit zo wrang als vandaag. Vooral omdat de politie enkele uren geleden nog bewijzen verzamelde rond datzelfde – toen omvergereden – rek met kaartjes. Het was deze kiosk halverwege de Ramblas die de bestelwagen donderdag uiteindelijk tot stilstand dwong. De collega’s van Issam konden nog net wegspringen. “Zelf heb ik geen seconde getwijfeld om vandaag te komen werken. We móéten opengaan, anders hebben de terroristen gewonnen.”
“Vreemd gevoel”
Er zijn toeristen die selfies nemen voor de gesloten Boquería. Die winkelen in de Mango waar zich een dag eerder nog mensen gingen verschuilen. Die zich opmaken voor een dagje strand. Of die ietwat gegeneerd halt houden bij de eerste kaarsjes op de kleurige mozaïek van kunstenaar Joan Miró, het eindpunt van het moordende parcours. “We zijn nog maar net aangekomen”, zeggen de Nederlandse zusjes Marloes (26) en Lieke (28) van Dommelen. “Het gaf een vreemd gevoel om hier vakantie te komen vieren op zo’n vreemd moment. Maar ik heb de indruk dat de Spanjaarden het zelf ook liever willen, dat het leven gewoon doorgaat.” Later op de dag zal het kunstwerk bedekt zijn met bloemen en theelichtjes. Nu is het de plek waar een enkeling een gitaar bovenhaalt en Imagine speelt. “Cliché, ik weet het”, zegt Barcelonees Francesc Munyoz (57). “Ik zing het als protestlied. Dat we niet alleen naar de daders moeten kijken, maar naar alles wat erboven hangt. En naar Spanje zelf. De Catalaanse politie heeft al zo vaak meer mankracht gevraagd en betere toegang tot de databanken met informatie over terroristen. Dat is keer op keer geweigerd. Voor mij heeft de regering bloed aan haar handen. Ik begrijp niet hoe de ministers vannacht hebben kunnen slapen.”
Nu wel controle
Die bedenking horen we wel vaker. Dat deze aanslag eigenlijk te verwachten was. “Al hadden we nog zo gehoopt van niet. Ze hebben ons in ons hart geraakt. Hier stroomt de ziel van Barcelona”, zeggen Minerva Masdeu (76) en Puri Samos Moratra (61). Hun ogen blinken. Niet alleen van verdriet omdat hun stad werd geraakt, maar ook van boosheid. “Eigenlijk kan ik het nog altijd niet geloven. Maar dan zie je die bloedvlekken op de stenen en de bloemen erbij...” Nu zijn de veiligheidsdiensten er wel en worden mensen die willen meedoen met de minuut stilte op Plaça de Catalunya licht gecontroleerd. De minuut stilte gedragen door zovele duizenden maakt indruk. Net als het applaus en de kreten achteraf. “No tenim por”, scandeert de menigte in het Catalaans. “We zijn niet bang.” De mensenmassa zakt van het plein de Ramblas af. Dezelfde route als de bestelwagen nog geen dag eerder had gedaan. “No tenim por”, roepen ook Minerva en Puri. “Ja, ze hebben ons geraakt. Maar níét gekraakt. Nooit. Barcelona zál dit te boven komen. De Ramblas zal nooit van IS zijn.” KIM CLEMENS