Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Josh Homme veegt de dansvloer met u aan
ROCK Queens of the Stone Age Villains
Op het donkerblauwe ...Like Clockwork blikte Josh Homme terug op zijn bijnadoodervaring, voor de nieuwe Queens of the Stone Ageplaat haalt hij zijn dansbenen uit de doos. Het kan verkeren. Als Vil
lains – QOTSA’s meest uptempo worp – iets bewijst, dan wel dat rock nog kan shaken. Dat krijg je, met Mark ‘Uptown
Funk’ Ronson als ceremoniemeester. Weinig frontmannen zo verdomd interessant als Joshua Michael Homme (44). De ginger Elvis van Queens of the Stone Age is een goedlachse schelm, een scherpgebekte kwajongen op leeftijd die dwars op de mainstream koppige woestijnrock uit zijn fuck mebotjes schudt en daar nog mee wegkomt ook. Op het podium een stier die je bij een scheve blik met de grond gelijkmaakt, in de studio een klein genie dat Arctic Monkeys, onze eigen Tim Vanhamel, zelfs Lady Gaga godbetert hun beste werk hielp maken. En met zijn eigen Queens klom hij sinds de eeuwwisseling op tot rock royalty, zónder gebruik van plat spul. Josh Homme is the man. Een man van veel gezichten ook. Na de rauwe desertsound van Rated R en Songs For The Deaf en het manische werk op
Era Vulgaris droop laatste plaat ...Like Clockwork van weemoed en toonde Homme littekens. Een uitloper van zijn bijnadoodervaring: op de operatietafel voor een routineklus aan de knie stikte Homme ei zo na in zijn zuurstofslang. Het leverde hem vier maanden in bed en een donkere wolk in het hoofd op. Dat zwartgallige gaf hij een plaats in ingenieuze maar breekbare songs, iets wat we van hem nog niet gehoord hadden. Was QOTSA plots een andere band geworden? Nope, toen hij zijn diensten leende aan Iggy Pop voor
Post Pop Depression hervond Homme zijn vrolijke zelve, op Villains stroomt het bloed weer dik en wordt het richting lies en heupen gepompt. Een dansplaat, quoi.
Bewegen, verdomme
Villains, wát een titel. Die zou niets te maken hebben met Trump – de Queens doen niet aan politiek – of de killers die in de Bataclan toesloegen bij maatje Jesse Hughes van Eagles of Death Metal. “Neen, gewoon een fantastisch klinkend woord”, aldus Homme. De naam is niet van tel, wel dat Homme en zijn bendeleden bekeerd zijn tot de dansvloer. Maar ook dan – we herhalen – zonder plat spul. Villains is instant herkenbare QOTSA met weerbarstige gitaren. Alleen, de songs hebben zo’n onweerstaanbaar uptempo label op hun smoel dat het stilstaan nefast wordt voor de gezondheid. Be wegen, verdomme! Opener Feet Don’t Fail Me – what’s in a name – pogoot op hetzelfde ritme als Gunman van Them Crooked Vultures, Hommes vrijetijdsproject met Dave Grohl en Led Zeppelinbassist John Paul Jones, eerste single The Way You Used To Do shaket met een duiveltje op de schouder. Wat een verschil met ...Like Clockwork. Wedden dat Villains de fans die vier jaar geleden afhaakten weer terughaalt?
Met dank aan Mark
Ziedaar de stempel van de man in de productiestoel, Mark Ronson. Hij en Homme werkten samen aan Gaga’s Joanne, Ronson leende zijn diensten ook aan wijlen Amy Winehouse, Adele en Bruno Mars – uptown funk you up, weet u nog? Zijn sterkte: de individuele elementen die van QOTSA zo’n meesleurend geheel maken, vooruitschuiven. De vettige baslijnen van Mikey Shoes springen nerveus rond in The Evil Has Lan
ded, drummer John Theodore (exMars Volta) doet een ‘Ramoneske’ tijdens Head Like A Haunted House. Vooral alleskunner Dean Fertita toont eindelijk eens het achterste van zijn tong: zonder zijn spookachtige keys was Fortress niet half zo sterk. De enige song die de dans ontspringt – heeft u ‘m? – is slotakkoord Villains of Circumstance, een uitgesponnen trip die eigenlijk het album Lullabies To Paralyze toebehoort. Daar is Josh’ haakse falset weer. Herkenbaar, zeiden we al. Nergens propt Ronson pop door de strot – nochtans de vrees van fans – of cijfert hij gitaren weg. Wel heeft hij Homme verfijnd: wedden dat die blazers in UnReborn Again zijn idee waren? Maar QOTSA blijft trouw aan zichzelf, alleen hebben ze het deze keer warm in de knieën. Is die operatie toch voor iets goed geweest.
Villains leert twee lessen. Eén: Ronson moet dringend meer rockbands gaan producen. Twee: Queens of the Stone Age geeft de uitgeholde beau monde van danceland een trap onder de kont. Dansmuziek kan anno 2017 nog steeds inventief zijn. En dat met gitaren, nondedju. Villains doet het eerder wiegend dan stompend, maar zet sterk zijn voet naast QOTSA’s beste werk van Songs For The Deaf.