Beleefd briefje

Als er ergens briefjes hangen in de stad, ben ik de eerste om ze te lezen. Het signalement van een verloren gelopen poes of een vermiste knuffel, instructies voor de postbode, mededelingen over een kapotte deurbel: ik lees ze altijd. Soms hangen er woedende epistels aan de boom over de drollen die er altijd tussen de zorgvuldig gekweekte rozen belanden. Soms worden er vandalen aangesproken die de bloembakken van de vensterbank hebben gegooid en af en toen smeekt iemand om de gepikte fietstassen alsjeblief weer netjes terug te plaatsen. Maar gisteren zag ik een briefje op een vuilniszak hangen voor de mannen van de vuilkar. Niet met de hand geschreven, maar geprint in een zorgvuldig geselecteerd lettertype.

Excuses, hij is

misschien wat zwaar, stond erop. Helemaal zeker wist de eigenaar het niet, maar hij had wel de moeite gedaan om een briefje te typen, vervolgens te printen en daarna op de plastic zak te kleven. Officieel mag een vuilniszak 7,5 kg wegen, maar de Antwerpenaar durft die zak al wel eens goed vol proppen om te bezuinigen. En dat is niet zo aangenaam voor die vuilnismannen en vrouwen. Maar als die zak dan iets te zwaar is en er hangt zo’n beleefd briefje aan, dan kun je die toch moeilijk laten staan. En inderdaad, de volgende ochtend was de zware zak gewoon samen met de andere vuilniszakken opgehaald en lag de straat er weer netjes bij. Met dank aan de vuilnismannen en het beleefde briefje van de buur van nummer 57.

FOTO RR Vuilzak met briefje