Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Kristof was teleurgesteld toen hij niet werd uitgeroepen tot beste parlementslid”
Martine Hallemans (61), de moeder van GroenKamerfractieleider Kristof Calvo (30)
Een moeder die in de voetsporen treedt van haar zoon, dat hadden ze in de politieke stiel – niet zelden een job van vader op zoon – nog niet gehad. Martine Hallemans volgde haar zoon Kristof Calvo richting Groen. De goedlachse spraakwaterval uit Blaasveld wil bescheiden beginnen en mikt volgend jaar opnieuw op een plaatsje in de Willebroekse gemeenteraad. Als de Willebroekse groenen volgend jaar al een complete lijst kunnen indienen, zullen ze al tevreden zijn. “Toen Kristof hier nog woonde, was dat nochtans geen probleem.”
Dat Martine Hallemans haar zoon Kristof Calvo volgde richting politiek mag dan een unicum zijn, het hoeft eigenlijk niet te ver- bazen. De 61-jarige bediende op rust is een hevige fan van haar zoon. Twee uur lang praat ze bij- na onafgebroken over haar jongste. Zodra ze toch even op adem komt, wordt ze meteen aangevuld door vader Calvo, die het hele interview mooi in zijn zetel blijft zitten, maar alle moeite van de wereld heeft om te zwijgen. “Mijn man en ik kunnen allebei goed babbelen”, zegt Hallemans. “Maar wij zijn niet zo verstandig als onze Kristof.”
Hoe slim is hij?
Moeilijke vraag. Hij had in elk geval niet veel tijd nodig voor school. We hebben hem heel weinig zien studeren. Hij is ook niet veel naar de les geweest aan de universiteit. Hij zat hier altijd
thuis voor Jong Groen te werken.
Hadden jullie hier dan nog iets te zeggen?
(vader mengt zich een eerste keer) Ik had mijn mening. Hij de zijne. Maar we maakten geen ruzie.
(moeder neemt weer over) Ik was wat gemakkelijker. Ik had meer vertrouwen. Zo vormden we een goed evenwicht, denk ik.
Kwam hij dan niet altijd naar jou?
Zij zaten heel veel samen in de auto, want mijn man bracht hem altijd naar het voetbal. Ik kan niet autorijden.
Is dat ‘erfelijk’? Kristof heeft ook geen rijbewijs.
Ik vind dat niet zo erg. Sommigen denken dat hij niet autorijdt omdat hij een groene is. Maar hij is ook bang om te rijden. OudAgalev-voorzitter Jos Geysels heeft dat ook nog gezegd. Hij reed ook nooit zelf, omdat hij met te veel dingen bezig was.
Hoe groen was u voor Kristof actief werd in de partij?
Ik heb altijd voor de groenen gestemd. Maar wel bijna altijd op een vrouw. Tot Kristof op de lijst stond, natuurlijk.
Is dat voor de interne pikorde geen probleem voor mannen als Kristof? Bij Groen hebben veel vrouwen de gewoonte om alleen op vrouwen te stemmen.
Dat is zo. Maar zal dat niet minder en minder worden? Ik denk wel dat Kristof ook populair is bij de vrouwen.
MARTINE HALLEMANS “Ik heb altijd al voor Groen gestemd, maar meestal voor vrouwen.” “Toen Kristof in de lagere school van de bakker vernam dat hij niet wist hoeveel hij verdiende, zei hij dat het tijd werd dat hij eens naar de vakbond ging.” “Wij hebben eigenlijk niet zo graag dat hij de regeringspartijen voortdurend aanvalt.”
Denkt u dat of weet u dat?
Ik ben zeker.
Als tiener schreef hij nochtans liever brieven aan een minister dan aan meisjes.
Niet alleen schrijven. Hij belde hen ook. We zijn dat te weten gekomen toen we op onze telefoonfactuur plots hogere bedragen zagen. Op woensdagnamiddag belde hij blijkbaar naar hun kabinet, buiten de daluren en buiten de zone. Van Steve Stevaert (sp.a) kreeg hij een foto opgestuurd, en van Mieke Vogels het partijprogramma. Dus was zijn keuze snel gemaakt.
(vader komt tussen) Hij schreef ook naar voetballers, hé. Voor een handtekening of zoiets. Toen er bij Anderlecht plots ene Daniel Calvo in de A-kern terechtkwam, schreef hij als 14-jarige supporter een brief naar de club of hij zijn shirt kon krijgen. Niet omdat die Calvo zijn favoriete speler was, maar wel om een officieel Anderlecht-shirt met zijn achternaam te krijgen. Het hangt hier nog altijd op zijn kamer.
Toch wilde hij als kind al liever eerste minister dan profvoetballer worden.
In de lagere school waren ze eens over Palestina bezig, en hij begon over de bezetting ervan. Het was niet dat wij zoiets in zijn oor bliezen. Waarschijnlijk had hij dat in de krant gelezen of op televisie gezien. Van kleinsaf zat hij altijd met zijn neus in de gazetten. Toen ze met de klas een rondleiding kregen in de bakkerij, vroeg een van zijn klasgenootjes aan de bakker hoeveel hij verdiende. Toen die zei dat hij dat niet wist, antwoordde Kristof: ‘Dan wordt het tijd dat je naar de vakbond gaat’. De bakkersvrouw vertelt ons dat nog altijd. Veel mensen hier in het dorp zijn laaiend enthousiast dat Kristof het zo goed doet. Dan zeggen ze: ‘We hebben uw zoon weer gezien op televisie’. En dan zeg ik: ‘Ja, ik ook’.
Komt hij te weinig langs?
Voor ons zou het wat meer mogen zijn. En als hij er is, dan is hij nog altijd voortdurend met zijn smartphone en zijn laptop in de weer. Maar dat is niet meer dan logisch. Hij heeft zoveel om handen. Politiek is echt een zware job.
Belt hij u dan wel eens?
Ook iets te weinig. Om te vragen of zijn vader hem naar De Zevende
Dag wil rijden. Ik heb dan pech: hij wil niet dat zijn beide ouders meegaan naar daar. Nu is dat al wat anders, maar de eerste jaren zou het net geweest zijn alsof het kleine jongetje met zijn mama en papa naar de televisie-uitzending kwam. En ik ga graag ergens naartoe, bijvoorbeeld naar een nieuwjaarsreceptie, maar ik wil hem daar ook niet in beslag nemen.
Maakt u zich soms zorgen om dat drukke bestaan van uw zoon?
Ik heb de indruk dat het een beetje beter geworden is, maar bezorgd ben ik zeker. Vooral over de impact op zijn gezondheid. Hij heeft niet graag dat ik dat zeg, maar hij eet te weinig en hij slaapt te weinig. Laatst was er nog een etentje waar wij ook waren. De enige die daar niet aan het eten was, was Kristof. Hij is de hele tijd maar bezig met van alles en nog wat.
Hij is ook erg ambitieus. Is hij nog nooit met zijn hoofd tegen de muur gelopen?
Niet dat ik weet. Hij was wel wat teleurgesteld dat hij in een bepaalde krant niet werd uitgeroepen tot beste parlementslid en genoegen moest nemen met een tweede plaats na Carina Van Cauter (Open Vld). Dat was na zijn eerste vier jaar in de Kamer. Toen zei hij: ‘Als ik het nu na al dat werk niet word, dan zal ik het nooit worden’.
Hij heeft in het parlement ook al veel vijanden gemaakt.
Wij hebben eigenlijk niet zo graag dat hij de regeringspartijen zo aanvalt. Die scherpe kritiek is nodig, maar dan komen daar altijd harde reacties op, bijvoorbeeld op Twitter. En dan zijn we wel bezorgd. Ik denk dan soms aan de Verenigde Staten: Trump viel Clinton aan. En Clinton viel hem aan. Dat is alles wat daar gebeurd is. En dat is haar toch niet goed bevallen? Groen heeft er gelukkig een punt van gemaakt om zo opbouwend mogelijk te zijn en te verbinden. Ondanks zijn kritiek wil Kristof ook voortdurend aantonen dat Groen een positieve kijk op de zaken heeft.
Hij kan heel hard zijn voor zijn tegenstanders.
Als je hem goed kent, weet je dat hij zo niet is. Maar in de oppositie moet je natuurlijk hard zijn voor de meerderheidspartijen.
Is het dan een spel dat hij speelt?
Neen, dat bedoel ik niet. Maar om iets gedaan te krijgen, is hij zo gemotiveerd dat hij zich zeer expressief uitdrukt. En om te wedijveren met N-VA, kun je niet anders dan er hard tegenaan te gaan.
Was dat vroeger als moeder niet lastig om daar tegenin te gaan?
Winnen was moeilijk, maar mijn man had meer discussies met hem. Ik gaf hem nogal gemakkelijk gelijk.
U bent dus diegene die ervoor gezorgd heeft dat hij altijd gelijk wil halen.
Als er dingen zijn die ik niet graag heb, dan kan ik hem dat wel zeggen. Maar als hij mij terechtwijst en hij heeft gelijk – zoals meestal – neem ik dat ook aan. Net zoals hij ook niet boos wordt als ik zeg dat hij geen gelijk heeft. Hij denkt misschien wel: die zaag.
(lacht) Neen, hij is altijd heel correct in discussies.
Nog een laatste vraag: zijn boek heet Fuck de Zijlijn. Moet een moeder daar niets over zeggen, over dat soort schuttingtaal?
Schuttingtaal? Dat is alleen maar de titel van zijn boek. Daar heb ik niets over gezegd. Ik ben geen strenge, hé. En dat boek heeft al goed verkocht. Hij had zelfs al plannen voor een nieuw boek. Maar toen heb ik hem toch gezegd dat hij beter nog een beetje kon wachten.