Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Pompen en (ver)zuipen
TTe duur voor katers
omorrowland, maar dan op de Middellandse Zee. Dat is The Ark, een cruise met festivalallures die dit weekend uitvaart voor haar maidentrip. Van Barcelona gaat het naar Marseille en Ibiza, onderweg gooien bijna vierduizend feestvierders remmen en normen overboord bij negentig dj’s op zeven podia. Niet je doordeweekse partyboat, zeg maar. Reporter en danceleek Dennis Van Goethem laat de rock ‘n roll vier dagen thuis en reist mee.
“Ben je zeker?” Mijn collega’s op de redactie vroegen het lacherig en ongerust tegelijk. Of ik dat wel zou overleven, een weekend op The Ark? Het klinkt opgeblazen, maar ze hebben een punt: op papier is dit niets voor mij. Gitaren zijn heilig, het dancegenre te vaak een schennis. Zowat ieder festival schuimde ik af, maar Tomorrowland blijft ook bewust een hiaat op mijn cv. Waarom dan toezeggen voor een cruise-equivalent, waar de enige uitweg een stevige borstslag is? Nieuwsgierigheid. Mijn halve kennissenboek heeft een moord – of toch enkele honderden euro’s – over voor een trip als deze, waarom ik dan niet? Dus foert, let’s do it. Op de luchthaven kriebelde het, uren later zijn die kriebels pompende dreunen geworden. In een zweterige meute van duizenden techno-aanhangers ergens halverwege de Middellandse Zee staat een kerel in een bandshirt raar te kijken. Ik. Dit is dus mijn festivalweide voor vier dagen. The Ark mag dan wel volledig losstaan van Tomorrowland, álles hier ademt dezelfde sfeer. Het stoffige decor op maat van oudjes wijkt voor ledschermen en acrobaten op stelten, animatiezalen en bingohallen zijn omgedoopt tot lichtwerende discotheken. Daar duurt het feest tot 8u ’s ochtends. Geen probleem voor de gasten, maar hoe houdt een crew dat vol? “Onze mensen vinden dit geweldig”, zegt de Finse kapitein Toni Calne, de Noah op deze Ark. “Ze kijken hun ogen natuurlijk uit, hier staat voor een miljoen dollar aan geluidsmateriaal op ons schip. En zelf kunnen ze ook eens feesten na hun shift. Wij zijn maanden weg van huis, altijd op reis met een ouder publiek. Dan vier dagen The Ark ontvangen is pretty cool, een welgekomen verzetje. Ik ga straks ook gewoon meevieren.” “Als iedereen maar op tijd hun bed uitkomt”, klinkt het streng bij hoofdkok Samuel Boyd. “In de keuken werken we veertien à vijftien uren per dag, dan moet je niet met een kater afkomen.” Een kater? Dat zal ik hier niet hebben: een pintje kost 7 euro, wijn en cocktails een veelvoud van dat. Water en frisdrank zijn gratis, maar daar kijken weinig cruisegangers naar om. Op het bovendek, The Oasis, vloeit drank half door kelen, half in de plonsbadjes tussen de loungebars. Beneden, in het casino, rollen de dollars over de tafels. Tot champagnedouches komt het maar nét niet. Een extravagant volkje, maar anders dan ik me had voorgesteld: naast afgetrainde binken, dronken fils à papa’s en pasmodellen vol glitter tel ik veel veertigers en vijftigers. Neen, voor de modale man is The Ark niet. Enkel voor wie tot 6.000 euro veil heeft voor een kamer. Maar ik betrap mezelf erop door dat duistere kantje heen te kijken. Hier aan boord hangt óók iets elek- trisch in de lucht, net als op pakweg Werchter of Pukkelpop. Niet door gitaren deze keer, maar door een ongelooflijke samenhang. Niemand kan hier iets verkeerd doen, iedereen ziet zelfs mij graag.
Meebrullen met ‘Hey Jude’
Met volstrekt onbekenden de jacuzzi induiken, een kot in de nacht meebrullen met de vaste loungepianist en Hey Jude, dit is geweldig. De bezigheden aan boord en wal zijn extra troeven: yoga, jacuzzi’s, minigolf, etentjes bij Nick Bril van The Jane en tochtjes door Marseille en Ibiza met de segway en kajak. “We mikken op een totaalbeleving”, zegt Frédéric De Gezelle, woordvoerder van The Ark. “We bouwen hetzelfde feest als op Tomorrowland, maar houden ook vast aan het cruise-aanbod. Leisure, food and party. Volgend jaar gaan we daar nóg meer op inzetten.” Met de party zal ik het moeilijk blijven hebben, maar toch lokt The
Oasis me telkens terug. Man, wát een atmosfeer. In het midden van al dat bovendeks feestgedruis geeft Michael Peacock (58), a lonely dancer uit Londen, me tips. Hij stond bij het uitvaren als eerste op de dansvloer, alleen. “Je gewoon laten gaan, jongen. In m’n eentje dansen deert me niet, ik hou van ruimte om te dansen. Of ze misschien schrikken van mijn outfit? Neen, iedereen loopt hier gek verkleed. Iedereen kan hier zichzelf zijn, ook jij en ik. Alle gekke pakjes die ik twaalf jaar geleden voor mijn coming out niet durfde dragen, doe ik nu één voor één aan. En ik heb genoeg nylonpakken bij voor drie weken. You ain’t seen nothing yet.” Of ik Michael volgend jaar tegen het lijf loop op Tomorrowland? “Tomorrowland, what’s that? Als de pinten daar even duur zijn als hier, moet ik toch nog even nadenken. If not, see you there.” DENNIS VAN GOETHEM