Pubermeisjes dagenlang gedrogeerd in Antwerpen

Twee Vlaamse tieners van 14 en 15 meegenomen op fuif, maar na tien dagen levend teruggevonden

MOEDER

van een van de meisjes “Er kwam alleen maar wartaal uit. Mijn dochter herinnert zich amper iets van de voorbije dagen. Ze zei dat ze heel bang was geweest, dagenlang niet gegeten had en pijn had aan haar schouders en benen.” “Ze was zo versuft. Ze kraamde ’s nachts uit dat ze ‘een kind van Allah’ is.”

Tien dagen ontbrak elk spoor van Lore (*) en Elke (*), twee pubermeisjes van 14 en 15 uit de Vlaamse Ardennen. Het laatste beeld: dansend op een lokale fuif. Dinsdag in het holst van de nacht werden ze door de Antwerpse politie bevrijd uit de klauwen van tienerpooiers. “Ze hebben onze dochter drugs laten nemen opdat ze niet meer wist wat ze moest doen”, getuigen de ouders.

De voorbije anderhalve week is ze telkens met haar kleren nog aan in bed gekropen, de mama van de 15-jarige Elke. Om als het telefoontje met hoopvol nieuws zou komen meteen naar haar dochter te kunnen vertrekken. “Ik lag wel in bed, maar slapen heb ik eigenlijk al die tijd niet gedaan. Het was wachten op goed nieuws dat maar niet kwam.”

Dinsdagnacht om half twee rinkelde de telefoon in hun modern huis in een OostVlaamse provinciestad. Het was de lokale politie Antwerpen-Noord, met de melding dat Elke en haar 14-jarige vriendin Lore gevonden waren. In een huis ergens in het noorden van Antwerpen bevrijd uit de klauwen van enkele tienerpooiers met kwade bedoelingen. “We zijn meteen naar Antwerpen gereden”, vertelt de vader van Elke. “Doodongerust maar ook opgelucht.”

Gedrogeerd en verward

Het ene tienermeisje kregen ze niet te zien, hun dochter Elke mocht na verhoor mee huiswaarts. Al bleek dat verhoor veeleer een maat voor niets. “Mijn arme meisje bleek helemaal gedrogeerd”, vertelt de mama. “Er kwam alleen maar wartaal uit. Ze herinnert zich amper iets van de voorbije dagen. Ze zei dat ze heel bang was geweest, dagenlang niet gegeten had en pijn had aan haar schouders en benen. We zijn naar huis gereden, hebben ’s ochtends een pizza in de oven gestoken en haar in bed gestopt. Veel vragen hebben we bewust niet meer gesteld. Net voor ze insliep zei ze nog hoe blij ze was terug bij ons te zijn.”

Pas rond 15u woensdagnamiddag werd het

tienermeisje opnieuw wakker. Nog steeds half versuft. En met een onverklaarbare tatoeage met Arabische tekens op de arm. Net als haar vriendin. Identieke tattoo, tweemaal een zwart gat. “Ze kraamde ’s nachts uit dat ze ‘een kind van Allah’ is.”

De ouders weten niet wat denken. “Alles wat ze meegemaakt heeft, moet in een roes gebeurd zijn. Het zal allicht nog dagen duren voor we precies gaan weten wat ze heeft moeten doorstaan. Als we al ooit een antwoord op onze vragen zullen krijgen”, zegt de moeder. “Het enige wat telt, is dat ze nog leeft. En dat zij die een straf verdienen, die ooit ook krijgen.” Oudere jongens en drugs De twee tienermeisjes verdwenen tien dagen eerder, nadat ze samen gezien waren op een lokale fuif. Sindsdien nog één telefoontje de dag nadien en dan de grote onzekerheid. “Dat weglopen was niet de eerste keer”, vertelt de moeder. Voor het andere meisje, wél met een problematische thuissituatie, zelfs eerder regel dan uitzondering.

Ze getuigt over het laatste jaar, waarin ze haar dochter

zag veranderen van een vrolijk, zorgend meisje in een rebellerende, beïnvloedbare

tienerdochter. Steeds vaker doken “oudere mannen met slechte bedoelingen” op en ging ze spijbelen op school. “Op een dag werd ze bewusteloos wakker”, vertelt de moeder. “Dokters stelden vast dat iemand haar een levensgevaarlijke cocktail van amfetamine en ketamine had toegediend.”

De situatie werd problematisch en de ouders wisten met hun rebelse dochter geen raad. Aankloppen bij verschillende hulpcentra, onder andere De Sleutel en een behandeling in het UZ Gent, verplicht op internaat en nog twee andere scholen in amper twaalf maanden én een “vluchtreis” met de moeder naar de Dominicaanse Republiek brachten weinig soelaas. “Altijd was er die onrust in haar hoofd, die onverklaarbare dure cadeaus die ze kreeg, onze spullen die ze dan weer weggaf aan vrienden en de onzichtbare, slechte invloeden.”

Haar vader: “We kregen geen grip meer op haar.”

“Ze wilde ontsnappen maar kon niet weg”

De agenten die de meisjes aantroffen, bevestigden gisterochtend wat hun ouders al tien dagen vreesden. De twee meisjes zijn de laatste tijd in de ban geraakt van tienerpooiers. Een gerechtelijke bron bevestigt die these. Officiële reacties bleven gisteren, omwille van het delicate karakter, uit.

Alles wijst erop dat de meisjes door enkele oudere jongens meegetroond werden naar Antwerpen. Wat daar exact gebeurd is, blijft voor het gerecht voorlopig onduidelijk. Er wordt ernstig rekening gehouden met het feit dat de meisjes misbruikt werden. Een grondig verhoor van de beide meisjes dringt zich op. De ouders zeggen eerstdaags klacht te zullen indienen.

Voor zover bekend vonden er nog geen arrestaties plaats, ook al konden de ouders van Elke bepaalde figuren aanwijzen die de voorbije maanden ook al in Oost-Vlaanderen opdoken en rond de meisjes cirkelden. “Ze zei gisteren dat ze dingen heeft moeten doen die ze niet wilde doen”, zei haar moeder gisteravond na een nieuwe poging tot gesprek met haar dochter. “Dat ze wilde ontsnappen, maar niet weg kon.”

Dat de ouders rond de jaarwisseling al eerder naar de politie stapten om klacht in te dienen tegen potentiële tienerpooiers die hun dochter lastigvielen, maakt hen kwaad. “Er zal de voorbije anderhalve week door Child Focus en de politie ongetwijfeld hard gezocht zijn. Maar die zoektocht was niet eens nodig geweest als er eerder dit jaar kordater was opgetreden. En als bepaalde instanties onze noodkreet serieus hadden genomen. We mogen er niet aan denken wat die meisjes hebben doorstaan.”

PIETER HUYBERECHTS PIETER DE VALKENAERE

(*) Lore en Elke zijn schuilnamen

“We dienden in januari al klacht in tegen potentiële pooiers. De voorbije zoektocht was niet eens nodig geweest als er eerder dit jaar kordater was opgetreden.”