Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Als ik thuis beloftes doe, lacht mijn vrouw me uit”
Bart Peeters (57) verklaarde op zijn vijftigste dat hij zijn carrière stilaan ging afbouwen. Dat hij die ambitie niet heeft waargemaakt, weet u ondertussen ook wel. Meer zelfs: 2017 is het drukste jaar uit zijn professionele leven. Vier tv-programma’s, een tournee en een nieuwe plaat staan in de agenda. “Als ik nu nog thuis beloftes doe, lacht mijn vrouw me uit. Net als mijn drie kinderen. Die nemen me ook al niet meer serieus. Maar het moest allemaal maar niet zo plezant zijn.” De geur die Bart Peeters de komende weken het vaakst gaat ruiken, is misschien wel die van angstzweet. Afkomstig van het opkomend komisch talent dat hij in Voor de Leeuwen aan Vlaanderen voorstelt, of van de nieuwe lichting zangers in The Voice van Vlaanderen. “Talent kan je hebben, maar voor het welslagen van je carrière is zoveel meer nodig”, vertelt Bart. “Bij alle groten der aarde was het steeds een combinatie van factoren. Talent hebben, veelzijdig zijn en hard werken maken slechts het basispakket uit. Tijdens mijn carrière kwam ik in contact met kleppers als Prince, Bono, David Bowie, Toon Hermans en Gaston Berghmans. Eén ding hadden zij gemeen: ze waren zeer intelligent. Die wisten duivels goed waarmee ze bezig waren en ze hadden een duidelijke visie uitgestippeld. Alleen zo kan je de grootste worden.”
Denk je vaak terug aan je eigen debuut als je dat jonge volkje auditie ziet doen? Ja, maar ik voel ook verbondenheid, omdat ik het me ook nog altijd haast verplicht om me bij elk optreden op glad ijs te begeven. Ik zou nochtans perfect op veilig kunnen spelen. Ik ben al jaren populair in Vlaanderen en Nederland, en iedereen weet wat ze van mij kunnen verwachten. Maar dan kies ik er toch voor om op te treden in Zuid-Korea, Estland, of onlangs op het grootste festival van Marokko. Niemand kent me aan de rand van de woestijn, en men verwacht dat ik op anderhalf uur iets doe waardoor al die mensen met berberachtergrond de tent op z’n kop zetten. Al dragen ze een boerka. Dat is hard werken, maar ik heb zulke momenten nodig.
Wanneer werd jij voor de leeuwen gegooid? Ik was amper 11 jaar toen ik Bart Banninks speelde, een helderziend jongetje in een televisieserie van de BRT. De impact van televisie was toen enorm, want half Vlaanderen zag me aan het werk. Toch bereidde men je daar niet op voor. Ik was totaal in de war. Kinderen kwamen op de speelplaats naar de lottocijfers vragen, omdat ze dachten dat ik echt helderziend was. Heeft dat een invloed op je karakter gehad? Het moet wel zijn. Zo kan ik nog altijd niet gewoon poseren voor een foto. Als die lenzen op mij gericht staan, begin ik me onnatuurlijk te gedragen. Bij televisie zou dat ook zo zijn, ware het niet dat ik daarvoor een soort van naïviteit heb ontwikkeld zodat ik niet meer merk dat die came-
ra’s er zijn. Op die manier ben ik in staat om met die druk om te gaan. Een ander hulpmiddel is bij grote festivals zeker niet kijken naar de menigte. Ik blijf bewust backstage, en hoop bij opkomst dat de belichting zo veel mogelijk mensen maskeert. Dan ben ik me er op de een of andere manier minder van bewust van wat ik sta aan te richten. Bij deze mijn middel tegen plankenkoorts: wees enorm naïef en dan komt het goed. (lacht)
Heb je nog last van zenuwen? Noem het meer bezorgdheid, omdat alles wat ik doe consequenties heeft voor anderen. Het hangt er vanaf wat je wilt bereiken met je optreden. Ga ik voor de emotie, de lach, of speel ik de pannen van het dak? Ik swing vaak tussen de drie omdat ik niet kan kiezen. Onlangs speelde ik op een stadsfestival in Kortrijk. Op zo’n optreden doe ik onverwachte dingen, improviseer ik erop los. Terwijl ik bij theatershows genuanceerd tracht te zijn en opbouwend wil werken. Wat voor mijn chaotisch hoofd dan weer een opgave is. Maar het presenteren van Zomerhit is toch een makkie voor je? Dat doe ik uit de losse pols. Zonder geheugensteuntje op de autocue. Ik zie wat er komt en babbel gewoon de tijd vol. Dat is alsof ik thuis voor een pak genodigden in mijn tuin iets zou zeggen.
Kan je presteren onder druk? Naar verluidt wel, want dat zegt mijn broer altijd. “Je bent op je best als je ’s ochtends pas verneemt wat je ’s avonds moet doen.” Mijn beste liedjes heb ik zo geschreven. Al is dat ook weer niet helemaal waar. In oktober verschijnt mijn nieuwe album Brood voor Morgenvroeg en aan die cd heb ik drie jaar non-stop gewerkt.
Naar verluidt kent het publiek onbewust al enkele nieuwe songs? We deden recent een kleine tour door Vlaanderen. Een behoorlijk geïmproviseerde avond waar ik telkens stilletjes vijf nieuwe songs in de tracklist heb gesmokkeld. Waarom? Om de reacties van het publiek te meten. Als ik nu met mijn muzikanten de studio inga, weet ik perfect in welke muzikale richting ik moet werken. Die acceptatie vond ik belangrijk. Ik vroeg als het ware een toelatingsbriefje. Niet van de dokter, maar van mijn publiek.
Klopt het dat de creatieve Bart Peeters op zijn nieuwe plaat aan het coveren slaat? Ja, en nochtans vond ik mezelf altijd een slechte coverartiest. Ik ben de best denkbare vertolker van mijn eigen songs, maar geef me Celine Dion en ik ben verloren. Althans, dat was tot voor kort zo. Dankzij The Voice ben ik geïnteresseerd geraakt in covers, en er staan er twee op mijn nieuwe plaat: Hot Line Bling van Drake en Pour que tu m’aimes encore van Celine Dion. Ik doe dezelfde vocale kronkels met mijn stem, maar er komt een bizarre tekst op. Gewoon om eens uit te vissen of ik zoiets ook kan. Tegelijk maak ik een statement met die nieuwe plaat. Ik wil de concurrentie aangaan met de moeilijkste tegenstander: mezelf. De vorige release was een schot in de roos, en nog beter doen gaat aartsmoeilijk zijn.
Zou je het podium kunnen missen? Ja. Het beste bewijs is dat ik op mijn 34ste zelf The Radios naar een organisch eindpunt heb gebracht, omdat ik er niet meer in geloofde een popster te zijn. Ik had op dat moment twee kinderen en vond het niet langer passen om in een leren broek op podia in Frankrijk en Duitsland te spelen. Ik was er klaar mee. Tot mijn eigenste verbazing heb ik vervolgens zeven jaar lang het podium gemeden. Nederland heb ik in 2010 de rug toegekeerd. Belangrijkste reden was het verkeer. Lange afstanden en veel files deden me steigeren. Maar ik merkte ook dat ik me niet op m’n plek voelde in dat sterrendom. Ik ben maar een nuchtere Vlaming. Ik wil geen fake Hollywood. Hilversum was soms al een beetje Beverly Hilversum, snap je? Dat was niks voor mij. Wanneer mogen we jouw kinderen verwachten in de showbizz? Helaas niet. Bij de verdeling van de showbizzatomen hebben ze ons gezin overgeslagen. Er is geen van de drie die een carrière ambieert op een podium. Mijn oudste dochter Nona is wel redactrice van enkele tv-programma’s zoals Liefde voor Muziek, maar daar stopt het. Of ik dat jammer vond? De natuur heb je niet in de hand. Anneke en ik hebben ons daarbij neergelegd. Enfin, nu zijn ze goed op weg om prima pedagogen, germanisten en skateboarders te worden. Het maakt me niet uit wat Nona, Winnie en Pablo doen, als ze maar iets doen met hun volle goesting.
Op vrijdag is er The Voice. Wat was je tactiek? Het plan was om minder snel af te drukken, omdat ik vorige keer die knop constant aan gruzelementen sloeg. Bij de laatste opnames van de blinds zat mijn team al vol en heb ik toptalenten door mijn handen laten glippen. Probleem was dat er deze keer nog meer goede kandidaten waren. Vooral de odd ones. Mensen die je niet verwacht, echte singer-songwriters en heavy metalvertolkers. Het maakte het niet simpeler. En Koen, Alex en Natalia hebben ook geen stront in hun oren hè. (lacht) Het ging er keihard aan toe.
Maar wanneer druk je dan af? Soms heb ik maar één noot nodig om mijn beslissing te nemen. Vanaf het moment dat ik hoor dat de stem een rechtstreekse afdruk van de ziel is, ben ik verkocht. En ik ben minder onder de indruk van kandidaten die het technische spectrum à la Celine Dion verkennen dan van Tom Waitszangers.
Ben je de strenge of de zalvende coach? Mensen verwachten het wellicht niet, maar ik kan best streng zijn. Het podium is heilige grond. Daar sol je niet mee. Televisie ben je na enkele dagen vergeten, maar een muzikale opname op een geluidsdrager is voor de eeuwigheid. Dan moet het perfect zijn. Ik ben niet de man die zegt: “Bwa, het kan ermee door.” Niet dat ik mensen wil forceren. Ik probeer voor begeleiding op maat van de kandidaat te zorgen. Sommige mensen zingen goed, maar zijn one trick pony’s. Ze kiezen altijd hetzelfde trucje. Aan mij dan om hen uit de comfortzone te trekken.
De vorige keer kreeg je half Vlaanderen over je heen toen je oude rocker Jan Van de Ven verkoos boven Lisa Van Rossem in de liveshows. Terecht? Nee, omdat ik op dat moment een kortetermijnbeslissing nam. Ik had met Lisa en Jan finalewaardig talent in handen. Lisa gaat er sowieso komen in de showbizz, maar ze had toen nog wat tijd nodig. Ik zag Jan sneller pieken. Dat is uitgekomen. Hij heeft zelfs de muzikanten van de Laatste Showband ingepikt en heeft veel optredens in het livecircuit. Ik weet dat Lisa werkt aan haar eerste grote release bij Universal. Op termijn zal ze dus ook de vruchten van The Voice plukken.
Je maakte zelf absurde humor met Het Peulengaleis. Heb je je opvolgers gevonden in Voor de Leeuwen? Dat was niet de bedoeling. We hebben vooral ingezet op veelzijdigheid. Ze moeten kunnen zingen, imiteren, acteren, musiceren… Noem onze acht finalisten moderne revueartiesten. Dat is een genre dat stilaan verdwijnt in Vlaanderen. Bij humor denken we vaak aan stand-upcomedy à la Alex Agnew, wat neerkomt op moppen tappen, imiteren of andere mensen observeren. Maar waar zit de opvolger van Gaston Berghmans? En hoe komt het dat de Vlaamse humoristen haast allemaal mannen zijn? Er is dus werk aan de winkel.
Je hebt het zo druk. Verlang je niet naar rust? Maar mijn agenda is goed georganiseerd, hoor. Voor de buitenstaander doe ik alles tegelijk, maar in werkelijkheid niet. The Voice is al deels opgenomen. Voor de Leeuwen werk ik nu af, en na de laatste opname is het tijd om die plaat uit te brengen.
Ik stelde de vraag omdat je op je vijftigste beloofde je carrière af te bouwen.
Klopt, dat is jammerlijk mislukt. En dan moet je weten dat ik enkel dingen doe die ik 100% zie zitten. Veelal projecten met humor en muziek. Maar ik vond pas na mijn veertigste mijn ware roeping: zingen in het Vlaams. Ik kan er nu toch nog niet mee ophouden?
Wanneer voorzie je nu je finale? Alles stopt op 30 november 2019. Dan vier ik mijn zestigste verjaardag. Wie zit er nog te wachten op een oude man van zestig? Allé, tien jaar geleden zei ik dat ook over een man van vijftig, en toen zat ik er goed naast. (lacht) TOM VETS The Voice, VTM, vrijdag, 20.40u. Voor de Leeuwen, Eén, donderdag, 20.40u
OVER ZIJN CARRIÈRE “Ik heb gemerkt dat ik me niet op m’n plek voel in het sterrendom. Ik ben maar een nuchtere Vlaming. Ik wil geen fake Hollywood.” OVER ZIJN KINDEREN “Bij de verdeling van de showbizzatomen hebben ze ons gezin overgeslagen. Er is geen van de drie die een carrière op een podium ambieert.” OVER ‘THE VOICE’ “Mensen verwachten het wellicht niet, maar ik kan best streng zijn. Het podium is heilige grond. Daar sol je niet mee.” OVER ‘VOOR DE LEEUWEN’ “Bij humor denken we vaak aan standupcomedy à la Alex Agnew. Maar waar zit de opvolger van Gaston Berghmans?”