Gazet van Antwerpen Stad en Rand
INGEBORG “Daar is hard aan gewerkt, om me positief en zelfzeker te voelen”
Ze ging vol overgave “door de wind, door de regen”, maar dat is bijna drie decennia geleden. De jongste jaren schuilde Ingeborg Sergeant (50) vooral in ‘De evolutie’, haar centrum voor meditatie en yoga. Nu zet ze zich met een nieuwe cd weer op de radar. Eindelijk, want Vlaanderen had nood aan een extra dosis springin-’t-veld. “Al heb ik tegenwoordig ook een foertmantra. Dan ga ik in de zetel liggen en Game of Thrones bingewatchen.”
“Wij zijn geen gekke groep ingewijden met een stip op hun voorhoofd die geurkaarsen snuiven. Dus kom binnen, kom. Maar schoenen uit, hé.” Het is onmogelijk om je bij zo’n hartelijke vrouw niet op je gemak te voelen. Ingeborg is rustig, sereen. Maar tegelijk ook gretig en enthousiast. Het is een dualiteit die vaak terugkomt. Deze week nog zorgde ze voor het tv-moment van het jaar door bij Van Gils en Gasten iedereen met wuivende handen Gratitude te laten zingen. Zij kan dat, zonder dat het vreemd wordt. Ze blijft ook de verpersoonlijking van warm jeugdsentiment, en groeide met programma’s als Schuif Af en Blind Date mee met een jonge dertiger als ik. Toch heeft ze geen spijt dat ze jarenlang ‘nee’ zei tegen het gouden mediacircus. “Kijk eens om je heen. (spreidt haar armen) Ik zit hier op mijn bestemming, op mijn plek. Wat een verschil met een beklemmende tv-studio waar de airco te hard staat. En ik zit in een leuke fase in mijn leven. Maar dat is niet altijd zo geweest. Daar is hard aan gewerkt, om me positief en zelfzeker te voelen.” Wanneer ging het minder? Amper 32 was ik, toen ik met pensioen ging. Zo noem ik dat. Ik heb toen drie jaar lang noodgedwongen alles on hold gezet, ik ging alleen nog koffiedrinken met een vriendin. Dat was het gevolg van te veel op te korte tijd. Ik had een intense carrière waarin je nooit kon stilstaan. Ik nam een week verlof en dacht: Ik voel me hier niet goed, er is nog zoveel werk. Maar als je dán door rent, moet je op een bepaald moment vanzelf stoppen. De ene wordt ziek, een ander wordt op een dag wakker en merkt dat het op is. Ik wist ineens: Nu moet je stilstaan en laat je je man werken. Herbron.
Maar je had alles. Ik las dat je op je hoogtepunt een auto per aflevering verdiende. En toch. Ik denk dat ik écht ongelukkig was. Ik was op, ik zat op het einde. Alles waarvan ik droomde, was gerealiseerd. Dat was het dan. Ik had tegen alles ja gezegd en nu voelde ik me leeg en afgescheiden van iedereen. En toch bleek dat een goede zaak.
Besluit: we moeten met z’n allen meer ongelukkig zijn? Nee, maar soms is het waardevol om eerst ongelukkig te zijn voor je verder kunt. Zo voelt dat voor mij. Pas dan ga je naar je hart luisteren. Als je je hoofd volgt en telkens redeneert: Dat is een verstandige beslissing, en dat niet, dan ben je mentaal een oude mens. Mannekes, dan kan je 35 zijn en stokoud. Je moet op zoek naar het kind in jou. Heeft de Ingeborg van nu vrede met ouder worden? Zeg niet dat 50 oud is, hé. 50 is niet oud. Da’s flauwekul.
Dat heb ik niet gezegd. 50 is het nieuwe 25. Menopauze, ik ben daar niet mee bezig. Ouder worden, niet mee bezig. Sterker, het is alleen maar een voordeel. Ik sta bewuster in het leven. Ik durf me meer open te stellen en ik heb het gevoel dat anderen op hun beurt meer luisteren. Ik heb net een spreuk opgehangen in ons toilet, zopas gekocht op vakantie in Griekenland. Ouder worden is onvermijdelijk, maar volwassen worden is een optie. Met daarbij een prent van hinkelende oudjes met grijs haar. Dat bordje was eigenlijk voor mijn moeder, maar ik heb het zelf gehouden. Zo fantastisch vind ik het.
Daar is dat innerlijke kind weer.
Ik laat dat kind in mij graag spelen. Als je een goede relatie hebt met je innerlijke kind, dan volg je het pad van je ziel en zal er altijd vreugde zijn.
Die verdient ook een plaats op een bordje. Misschien onder een foto van jezelf, want je wordt precies geen dag ouder. Ik ben professioneel geschminkt vandaag. Maar ik vind mijn slaapkopje ook tof. Ik ben daar nooit echt mee bezig geweest. ’s Ochtends poets ik m’n tanden en smeer ik een dagcrème op, je mag dat weten. (giert) Geen grote ingrepen dus. Maar ik besef de kracht van het uiterlijk: je wordt erop beoordeeld.
Mijn innerlijke kind wil een terugkeer van Schuif Af.
Ik denk niet dat Schuif Af ooit terugkomt. We hebben het erover gehad, op de koffietafel van MollieFlappy, de hond van Arthur (Reijnders, die mee in het programma zat, red.). Jawel, dat heeft echt plaatsgevonden. (lacht) Iedereen van de ploeg
“Geef toe, het werkt toch op ons systeem als iemand overdreven vriendelijk en gelukkig is? Dat is gewoon verdacht.”
was daar. Kom, we doen dat, zeiden we. Want het wás tof, Schuif Af. Ik was elke avond doodmoe van het lachen. Bartje (gespeeld door Christophe Stienlet, red.) zal dat trouwens graag horen. Af en toe stuurt hij me een bericht: “Allez, er verschijnt weer een interview met je, en je praat niet over mij of Schuif Af.” Maar eerlijk: ik zie het niet gebeuren. Ik vermoed dat je nog vaak wordt aangesproken op Schuif Af? Ja, ik zit in het collectieve geheugen en dat vind ik heerlijk. Het was bovendien mijn enige programma waar ik ontspannen naar kon kijken. Zonder kritiek, zonder te streng te zijn voor mezelf. We hadden een scenario, maar daar hielden we ons niet aan. We speelden maar wat. Zie, alweer dat kind in mezelf. Een van de leukste momenten in je leven? Weet je wat een hoogtepunt was? Ik was in de Verenigde Staten en wandelde aan Mount Shasta, een van de meest spirituele plaatsen daar. Ineens zag ik een kolibrie. Ik had nog nooit een kolibrie gezien. Ik raakte zo doordrongen van de schoonheid van onze planeet... Als je dicht bij de natuur bent, ben je dicht bij jouw natuur. Alles klopt hier, wist ik toen. Heb ik daarmee op je vraag geantwoord? Half. Ik kan me inbeelden dat niet iedereen overweg kan met die bloemetjesachtige sfeer. Hoe vaak regent het chakragrapjes? Er is de nodige weerstand, maar ik begrijp dat. Ik herinner me nog de eerste dag van m’n yogaopleiding. Kom ik daar toe, hoor ik iemand veel te enthousiast roepen: Hiiii Ingeborg, welkóóóm. Doe normaal, dacht ik. Je kent me niet, wees niet zo vriendelijk. Heel zwart en donker was ik. Ik was een rebel en keek alleen maar uit naar de pauze, zodat ik een sigaret kon opsteken. Geef toe, dat is toch zo: het werkt op je systeem als iemand héél gelukkig is. Da’s verdacht. Doe niet zo soft, denk je dan.
Laat je zulke ‘zwarte, donkere mensen’ nog toe in je leven? Het is gebeurd dat ik iemand die niet meegaat in mijn verhaal heb uitgesloten. Want ja, er zijn onderweg mensen meewarig gaan kijken. Maar er zijn ook nieuwe vriendinnen gekomen, en dat is tof. We kunnen onze kwetsbaarheid delen. Maar we kunnen ook gemeen zijn, en elkaar vergeven.
Jouw zoon Robin is 23. Brengt hij z’n dagen door met meditatie? Nee. Hij kijkt er met een zekere mildheid naar, maar hij vindt het – terecht – ook een beetje raar. Ik weet dat mijn pad veel te bieden heeft, maar ik wil hem daar niet in sturen. En Robin heeft nu eenmaal een bloednuchter kantje, ik denk dat hij een oude ziel is. (glimlacht)
Weet hij wat voor een rijkgevulde carrière zijn moeder heeft gehad?
Toen hij in z’n eerste jaar zat, vroeg een vriend uit Nederland: “Is jouw moeder een BV? En wat is dat dan, een BV?” Ze zijn beginnen te googelen en vonden filmpjes die Robin nog nooit had gezien. En ik moet zeggen, hij klonk positief. Het was ook indrukwekkend: Tien Om te Zien, met die volle zeedijk die stond mee te zingen. Maar hij heeft eigenlijk niet graag dat ik over hem spreek in interviews. “Moeder, zwijg over mij. Ik ga mijn eigen weg”, zegt hij dan. (lacht) En nu een comeback. Of vind je dat een vies woord? Waarom zou ik dat een vies woord vinden?
Omdat het kan lijken alsof je jaren hebt zitten nietsdoen. Noem het maar een comeback. Ik ben tenslotte lang onder de radar gebleven. Ze zijn me al die tijd wel blijven verleiden en bellen voor van alles en nog wat. En ik maar de boot afhouden terwijl ik dacht: Mmm, dat klinkt wel fijn. Ik heb de schaduwkanten van de showbizz gezien – jezelf verloochenen en het circus meespelen – maar ik heb het ook graag gedaan. Het is dubbel. Hoe gelukkig ben je met die nieuwe cd
Where the Sky Touches the Sea?
Zoals een dolfijn. (klapt enthousiast in de handen) Die reageert op frequenties. Mijn muziek is ook een frequentie, een waarvan ik hoop dat ze iets met mensen doet. Eigenlijk is de plaat een afgeleide van de meezingconcerten die ik al vijf jaar organiseer. We hebben geprobeerd die sfeer te vangen, al is dat moeilijk. De bedoeling is dat mensen zich laten meevoeren. Dat ze er puur energetisch iets van oppikken en ervan genieten zoals van een hete douche. Zit er een boodschap in? Het is een persoonlijk geschenk van mij. Als mensen luisteren, gaan ze me echt leren kennen. Maar we bezingen geen concrete problemen. Niet: Oh nee, ze is weg en ik ben zo eenzaam. Nee, er staan leuke en tedere mantra’s op, en luisterliedjes.
Hoe matcht dat met de harde wereld van verkoopcijfers? Ik haal er even de nuchtere Ingeborg bij: ik heb hier veel geld in geinvesteerd. ’Tuurlijk wil je dat dat in balans is, de energie die je geeft en die energie die je ervoor terugkrijgt. En geld is ook energie. Maar da’s geen prioriteit. Liever een compliment? Ik heb een doosje gemaakt met elf prentkaarten die een verhaal vertellen, over een man en een elfje die symbool staan voor het ego en het goddelijke zelf – dat is compleet onder de radar gebleven. Er steekt ook een cd met meditatiemuziek bij. Ineens werd ik gecontacteerd door een vrouw met kanker: “Ingeborg, ik heb heel mijn chemotherapie naar die reis geluisterd. En de verpleging vroeg: waar luister jij naar, jij straalt zo?” Dan ben ik doordrongen van dankbaarheid.