Over angst en verwarring zaaien

Na meer dan een week heen en weer gepraat, weten we nu nog niet of vijftigplussers zonder werk al dan niet een lager pensioen zullen krijgen. Een maatregel in die zin werd eerst aangekondigd. Toen er kritiek op kwam, beweerde Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten dat er helemaal niks van aan was. Vervolgens zei minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine (MR) dat het wel degelijk een maatregel was die in overweging werd genomen en vrijdag liet premier Charles Michel (MR) na de ministerraad weten dat “het principe van de pensioenhervorming werd bevestigd, maar dat de modaliteiten nog moeten worden uitgewerkt”. Hij riep de oppositie op intussen geen ‘angst’ te zaaien onder bevolking. Is dit nu de juiste manier om een zo belangrijk thema als een pensioenhervorming aan te pakken? En is snoeien in de pensioenen van mensen die na hun vijftigste werkloos worden nu echt de efficiëntste en rechtvaardigste maatregel? Zitten er niet meer mogelijkheden in bijvoorbeeld een grondige aanpak van de langdurige werkloosheid in dit land? John Crombez heeft met zijn kritiek op de aangekondigde pensioenhervorming overigens duidelijkheid gevraagd, geen angst gezaaid. De regering heeft verwarring gezaaid, dat wel. Pensioenen zijn een zeer gevoelige materie. De meeste mensen gaan er nog altijd van uit dat er aan het einde van de rit een pensioen klaarligt als ze hebben gewerkt en bijgedragen. We weten nu al vele jaren dat ons pensioenstelsel onder druk staat, dat de pensioenen onbetaalbaar dreigen te worden als we niet ingrijpen. Daar hebben de meeste mensen intussen wel vrede mee. Maar je moet als regering duidelijk aangeven waar je mee bezig bent en waar je naartoe gaat. Een maatregel in één week tijd twee keer af- en aankondigen getuigt van weinig respect voor je burgers. Zeker als die regel tienduizenden mensen zwaar kan raken, vaak zonder dat ze er zelf ook maar iets kunnen aan doen. Er zijn nu 43.000 werkloze vijftigplussers. Velen zijn hun baan verloren in een herstructurering en zijn wanhopig op zoek naar werk dat voor mensen van hun leeftijd niet gemakkelijk te vinden is. Ze hebben twee keer pech: baan kwijt én voor de rest van hun leven een lager pensioen. Waarom moet precies die groep worden getroffen? Op welke logica is deze maatregel gebaseerd? Als het de bedoeling is om werkende mensen te belonen, waarom zijn er in dit land dan 10.453 werklozen die al langer dan twintig (20!) jaar stempelen en blijkbaar ongemoeid worden gelaten? Hoe is dat zo ver kunnen komen? Zijn er voldoende inspanningen geleverd om deze mensen opnieuw aan het werk te krijgen? En zit daar op termijn niet meer winst in dan in de maatregel die nu ter discussie ligt? De regering kan nu maar beter snel uitpakken met een coherent en efficiënt pensioenplan. De tijd van de losse flodders is voorbij.