Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik maak dementie niet mooier, maar ook niet lelijker”
De manier waarop Elena de Ru (65) uit Gent al jaren voor haar man met dementie zorgt, is zo inspirerend dat zelfs Japanners van haar aanpak en visie leren. Een delegatie uit het meest vergrijsde land ter wereld vroeg haar zelfs een handboek te schrijven.
Elena’s man Niek heeft vergevorderde dementie. Soms herkent hij zijn vrouw niet. “Ik wil dementie niet mooier maken dan het is. Maar ook niet lelijker”, zegt Elena. Ze schrikt vaak van hoe mensen zich gedragen. Hoeveel moeite ze hebben met dementie. Ook al krijgt haast elke familie ermee te maken. Niek maakt 200% deel uit van Elena’s leven. Het is een van de redenen waarom de Japanse delegatie zo onder de indruk was. In Japan is een op de drie ouder dan zestig. Het land heeft volgens de Wereldgezondheidsorganisatie meer dan drie miljoen inwoners met dementie. In Vlaanderen hebben 122.000 mensen dementie. Toch komen zorgbedrijven uit Japan vaker inspiratie opdoen bij ons.
Slagers en bakkers
“In het buitenland kijken ze met grote ogen naar wat gebeurt in dementievriendelijke gemeenten als Brugge, waar zelfs slagers en bakkers een handleiding krijgen”, zegt Jurn Verschraegen, directeur van Expertisecentrum Dementie Vlaanderen. Hij kent Elena en haar man. “Het verwondert me niet dat het koppel zo’n indruk maakt. Elena heeft de taal van haar man leren spreken. Ze leven nog echt samen.”
Knop omgedraaid
Bij Foton in Brugge, een van de negen regionale expertisecentra in Vlaanderen, kunnen professionals en familieleden terecht met vragen. “Je leert er veel”, zegt Elena. “Andere mantelzorgers houden je een spiegel voor. Koppels maken vaak ruzie omdat de mantelzorger niet kan aanvaarden dat zijn partner zich plots raar gedraagt. Ik heb de knop omgedraaid. Ik probeer Niek niet terug te brengen naar de realiteit. Niek is ziek, zijn brein hapert. Hij kan er niets aan doen. Dat is zijn werkelijkheid, maar ook de mijne.” Eén keer was ze hem zes uur kwijt. Hij zou naar de krantenwinkel gaan, maar keerde niet terug. De politie kwam eraan te pas om hem terug te vinden. Na twee uur uitrusten, was hij zijn vermissing vergeten. ‘Gaan we nog iets doen vandaag?’, vroeg hij. We zijn dan frieten gaan eten.”