Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Geruisloos naar unieke stunt
Wat Chris Froome de voorbije drie weken opvoerde in Spanje, was niet minder dan een heel straf nummer. Niet alleen is hij de eerste renner sinds Marco Pantani in 1998 die in één seizoen twee grote ronden op een rij wint, het gebeurde alweer in die typische stijl van hem: geruisloos als het kan, dodelijk efficiënt als het moet. Tot spijt van wie het – nog altijd – benijdt.
Om maar te zeggen hoe knap de prestatie van Chris Froome is: de dubbel Tour - Vuelta in hetzelfde seizoen winnen, was nog maar twee andere renners gelukt: Jacques Anquetil in 1963 en Bernard Hinault in 1978. Niet Eddy Merckx dus, om de eenvoudige reden dat in de tijd van De
Kannibaal veel meer prestige te rapen viel met het winnen van de dubbel Giro-Tour. Want de Vuelta werd toen eind april gereden, voor de Tour dus, en werd duidelijk als het kleine broertje ervaren.
De 32-jarige ‘blanke Keniaan’ schreef gisteren dus geschiedenis, des te meer omdat zijn teller van overwinningen in grote ronden na vier keer de Tour en één keer de Vuelta nu op vijf staat. Daarmee steekt hij in de eeuwige ranking Vincenzo Nibali voorbij en staat hij met Felice Gimondi – die onder meer drie keer de Giro won – op een gedeelde vijfde plaats. Om tot de galerij der allergrootste ronderenners toe te treden, ontbreekt alleen nog de Giro op zijn palmares. Maar om die te winnen, moet je er natuurlijk starten. Elk jaar opnieuw smeekt organisator RCS of hij naar de Giro wil komen, maar dat strookt niet met Froomes filosofie. De Ronde van Frankrijk is altijd het hoofddoel, pas daarna kijkt hij wat eventueel nog kan. In 2009 en 2010 startte hij wel in Italië, maar toen besefte de debutant zelf nog niet hoeveel pk’s er onder die motorkap van hem verscholen zitten. Dat ontdekte hij pas in 2011 in – jawel – de Vuelta. Na drie keer tweede te zijn geworden in Spanje is het nu eindelijk gelukt: eindwinst in Madrid.
Gerobotiseerd
Klinkt allemaal heel mooi, maar feit blijft dat je je in het tijdperk Froome kan veroorloven om pas in de laatste vijf kilometer van een etappe je tvtoestel aan te zetten. Een bergetappe met het dominante Team Sky? Dan gebeurt er in negen van de tien gevallen gewoon niets. Een kladje van vijftien renners, onder wie zes mannen van Sky, is het enige wat je te zien krijgt.
Het is de verdienste van ‘sir’ Dave Brailsford dat hij van Team Sky een nog verfijndere gevechtsmachine heeft gemaakt dan die van US Postal Service destijds, hoewel hij die vergelijking zelf niet kan smaken. De ingrediënten zijn nochtans dezelfde: een donkerblauw elitekorps vol peperdure veldsoldaten en een batterij techneuten langs de weg. Idem met de koersstijl: de hele etappe wordt aan zo’n hard tempo geklommen dat niemand nog sneller kán. Daarna maakt Froome het met zijn pezige lijf – zijn wattages constant monsterend – doodleuk af. En wanneer hij dan toch eens niet naar dat fietscomputertje loert, praat hij via het communicatiesysteem met de volgauto en de ploegmaats: “Nu sneller”, “nu trager”, “nu harder”... Vraag dat maar aan Wout Poels, die zaterdag op de Alto de l’Angliru zo naar Alberto Contador had kunnen rijden en de dagzege grijpen. Alleen: Froome eiste dat Poels bij hem bleef, de brave Nederlander gehoorzaamde. Het maakt allemaal deel uit van de kadaverdiscipline die heerst bij Team Sky. De commando’s zijn er en die commando’s moéten ook uitgevoerd worden. Of je naam nu Landa, Nieve of Poels is.
Froome – en nog meer diens baas Brailsford – heeft het rondewielrennen gerobotiseerd. Klinkt simpel, maar dat is het niet. De ponden om iedereen weg te kopen die een potentiële tegenstander is moeten er zijn, je moet de nieuwelingen zodanig karakterieel kweken dat ze alles voor ‘The
Plan’ doen en last but not least: je moet over een Froome beschikken.
Sterrenstatus
Want: het is te eenvoudig om te stellen dat Froome altijd wint omdat hij gewoonweg de beste ploeg heeft. Hijzelf is in de eerste plaats de regelmaat in hoogsteigen persoon, de man die meer kan lijden dan wie ook. Een man die in zijn eigen Groot-Brittannië nu wel iet of wat populair is, maar lang niet over het starstruck-gehalte beschikt van de intussen omstreden Bradley Wiggins.
Froome is nu eenmaal een welopgevoede jongen. Een lieve ook, iemand die je nooit op een oneliner zal betrappen. Maar zet hem op een fiets en hij verandert in een koele killer, een wurgslang die op weg naar zijn prooi niets of niemand ontziet. Niemand die er wild van is, maar dodelijk efficiënt is het des te meer.