Nummer 957 in juli, US Openlaureate in september

Amerikaanse Sloane Stephens mocht na operatie tot mei niet op voet steunen

Voor de tweede keer dit seizoen werd een grand slam gewonnen door een speelster die niet eens reekshoofd was. Na Jelena Ostapenko op Roland Garros, nu de Amerikaanse Sloane Stephens (24), zaterdag nog nummer 83 van de wereld. In de finale van de US Open walste ze met 63 en 60 over haar landgenote Madison Keys.

“Hebben jullie die cheque gezien? Als dàt geen zin geeft om nog méér titels te pakken, weet ik het echt niet meer!”

Sloane Stephens zette haar glimmende trofee met een grijns meteen om in dollartekens. 3,7 miljoen dollar bracht die eerste grandslamtitel haar op, een slordige drie miljoen euro. Bijna een verdubbeling van de prijzenpot die ze bij mekaar speelde sedert haar profdebuut in 2009. Dat had sowieso een pak meer kunnen zijn. Of zelfs moeten zijn.

Vier jaar geleden al bewees Stephens haar rijke mogelijkheden door als 19-jarige tegen Victoria Azarenka de halve finale te spelen op de Australian Open. Ze liet dat volgen door een kwartfinale op Wimbledon en telkens een vierde ronde in Parijs en New York. Ze sloot dat seizoen af als elfde van de wereldranglijst. Eind juli van dit jaar was dat een 957ste plaats. Bij aanvang van de US Open een 83ste, als twaalfde Amerikaanse, na Elise Mertens en Kirsten Flipkens. Vandaag staat ze opnieuw op 17.

Dat Stephens de jaren na haar triomfantelijke entree nooit meer verder kwam dan een achtste finale, lag vooral aan haar zelf. Het was allemaal zo snel en vlot gelopen dat ze zich niet kon motiveren om keihard door te gaan. Die motivatie kwam er bizar genoeg pas nadat ze door een voetblessure elf maanden aan de kant was gezet. Nadat ze in de eerste ronde van het olympisch tornooi van Rio was uitgeschakeld door Eugenie Bouchard, verdween ze in de coulissen tot de jongste editie van Wimbledon.

“Toen ik eind januari alsnog werd geopereerd, mocht ik zestien weken niet op die voet steunen”, vertelde ze zaterdag. “Geen haar op mijn hoofd dacht toen aan een finale op Flushing Meadows. Integendeel, het waren alleen maar de verkeerde dingen die door mijn hoofd spookten. Mijn ranking die zou kelderen bijvoorbeeld. Hoe zou ik in godsnaam weer op de hoofdtabel geraken? Tot ik die kopzorgen kon loslaten, veel stress van me afschudde en opnieuw vrijuit begon te werken. Harder dan ooit tevoren. Uiteindelijk hebben die elf maanden buiten het circuit me duidelijk gemaakt hoe gelukkig je moet zijn als je van je sport een broodwinning kan maken. Maar hoe dan ook valt het moeilijk om te vertellen hoe ik tot hier ben geraakt. Het is zo’n krankzinnig verhaal.” PAUL DE KEYSER