Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb maar één grote wens: weer mama zijn”
Verpleegster over hele lijn vrijgesproken voor kindermishandeling
INGE GERITS “Ze noemden mij een monster en namen mijn kinderen af. Die zijn nu 10 jaar. Ik heb hen al die tijd nauwelijks of niet gezien.”
Ze namen de kinderen bij haar weg, haar huwelijk liep op de klippen en heel het dorp praatte schande over haar. Twee jaar geleden werd verpleegster Inge Gerits (38) uit Maaseik veroordeeld tot twee jaar cel omdat ze haar dochtertje langdurig mishandeld zou hebben. De vrouw hield altijd haar onschuld vol. In beroep werd ze gisteren over de hele lijn vrijgesproken. “Eindelijk eerherstel. Het enige wat ik nu wens, is snel mijn kinderen terug bij me hebben.”
“De hele weg van Antwerpen naar huis heb ik niets anders gedaan dan geweend. Al de stress en het verdriet vielen ineens van me af. Jarenlang is er alles aan gedaan om mij voor te stellen als een monster dat zijn kinderen mishandelde. Een mens zou voor minder kapotgaan. Maar ik heb me altijd sterk proberen te houden. Omdat ik wist dat ik onschuldig was.”
Verschillende breuken
Eerherstel. Verpleegster Inge Gerits (37) uit Neeroeteren, een dorp bij Maaseik, heeft er lang op moeten wachten. Twee jaar geleden werd in de rechtbank van Tongeren een vernietigend beeld van haar geschetst. Inge werd veroordeeld tot twee jaar cel, een boete en een gigantische schadevergoeding omdat ze haar tweejarig dochtertje langdurig mishandeld zou hebben. De aanklachten dateren ondertussen al van acht jaar geleden. “1 december 2009, ik vergeet de datum nooit meer”, vertelt de mama. “Mijn dochtertje was gevallen, terwijl ze al een armpje in het gips had. Ik ging met haar naar de spoed. Vanaf dat moment is mijn dochtertje nooit meer thuisgekomen.”
Een arts in het ziekenhuis vond het verdacht dat het meisje meerdere zwellingen en kneuzingen op haar rug had. Meteen de start van een groot onderzoek naar kindermishandeling. De politie en een gerechtsdeskundige beten zich in het dossier vast en kwamen met een waslijst aan fracturen, letsels en andere verwondingen dat het meisje al sinds 2008 had opgelopen.
“De breuken die we vaststelden, kunnen onmogelijk van een val zijn. Hier is sprake van een ernstige vorm van “battered childsyndroom”, klonk het op haar proces, twee jaar geleden. Lees: Inge Gerits zou haar eigen dochtertje al die tijd geslagen en verwaarloosd hebben. Het gevolg? Eerst werd haar dochtertje bij haar weggehaald, en nadien – toen haar huwelijk door de zaak op de klippen liep – werd ook haar tweelingzoontje afgenomen. “Mijn dochtertje had een lichte motorische achterstand”, zegt de mama. “Dat verklaart waarom ze zo vaak viel. Niet alleen bij mij, ook bij mijn ex-man. Ik heb overal specialisten aangezocht om mijn dochtertje te helpen, maar het gerecht moest duidelijk een schuldige hebben. Ze kozen ervoor om mij te veroordelen.”
Tunnelvisie
Sinds de veroordeling kreeg ze haar dochtertje al twee jaar niet meer te zien. Inge trok samen met haar nieuwe raadsman Joris Van Cauter naar het hof van beroep in Antwerpen, waar haar dossier helemaal opnieuw onder de loep werd genomen. Daar volgde gisterochtend een heel ander besluit: de rechters spraken de mama over de hele lijn vrij omdat ze de onderzoekers en de gerechtsdeskundige “tunnelvisie” verwijten. Er zijn geen voldoende bewijzen dat Inge Gerits zich schuldig maakte aan kindermishandeling. Integendeel, bepaalde aantijgingen over verwondingen kunnen haar niet eens worden verweten. De rechters zijn er ook niet over te spreken dat de verklaringen van de mama en de grootouders van het meisje nooit werden geloofd.
“Het kwaadste en het mooiste van justitie zijn in deze zaak naar voor gekomen”, zegt advocaat Van Cauter. “Kwaad, omdat het verschrikkelijk is hoe vernietigend een beslissing van justitie kan zijn en wat het heeft aangericht bij mijn cliënte. Maar goed dat het systeem uiteindelijk zichzelf heeft gecorrigeerd. Ook al is de geleden schade verwoestend. Die mama is haar kinderen kwijt en de kinderen hebben hun moeder verloren.”
Pannenkoek eten
Inge hoopt dat ze de hel van de voorbije jaren nu achter zich kan laten. “In het dorp sprak iedereen schande. Ik durfde niet eens meer naar de bakker te gaan. Mijn tweeling is ondertussen tien jaar, maar ik heb ze al die jaren amper of niet gezien. Ik hoop dat ik snel weer leuke – doodgewone – dingen met hen kan doen. Gewoon mama zijn. Ik wens niets liever dan dat.”