Foute mobiliteitskeuzes

Toen ik gisteravond mijn auto voor de deur kon parkeren, eindigde een dag van foute mobiliteitskeuzes toch nog goed. Die was gestart in de Statiestraat in Berchem, toen ik zag dat ik weer laat was en er op het kruispunt met de Posthoflei helemaal niks aan het gebeuren was. Het licht stond al minutenlang op rood en ik dacht: er is een probleem met de verkeerslichten, jij bent aan de beurt nu, rij maar rustig door. Toen ik mijn clevere actie nog aan het overpeinzen was, doemde achter mij een politiewagen met zwaailicht op. In mijn spiegel zag ik de agenten naar mij gebaren. Dit is Borgerhout niet, dacht ik, niemand gaat mij uit de wind zetten met rauwe eieren, dus ik stopte. Op de Singel vroeg de politieman of ik wist waarom ik tegengehouden werd. Ik hoorde mezelf uitleggen hoe en wat, maar elk extra woord maakte het verhaal alleen maar belachelijker. De Echte Waarheid moet voor de man als een zoveelste idiote uitvlucht geklonken hebben, en toen moest ik nog vertellen dat ik mijn verzekering vorige week wel had betaald, maar dat ik geen bewijs bij me had… De politieman bleef vriendelijk, belde de verzekeraar, wees mij erop dat hij mijn auto kon laten takelen, deed het niet, maar die boete voor het rode licht, die ging ik wel in de bus krijgen. Ik baalde, wenste hem nog een prettige werkdag en hij mij. Een uur later stond ik op Linkeroever aan te schuiven richting Waaslandtunnel omdat de oprit naar de Kennedytunnel potdicht zat. “Leve de auto”, zeg ik altijd, “die pakken de fietsfanatici mij niet zomaar af.” Ruim anderhalf uur sjokte ik stapvoets naar Borgerhout. “Je had de tram moeten nemen”, kreeg ik de raad. Tegen 2020 mag mijn auto sowieso de lageemissiezone niet meer in. Een mens zou er mobiliteitskeuzestress van krijgen.