Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Dankbaar dat iemand me wilde opvoeden”
Viviane Wong kwam als vijfjarige terecht bij haar pleegmama in Zwijndrecht. “Mijn vrienden begrepen vaak niet hoe ik me voelde. Gelukkig kon ik bij de Vlaamse Vereniging Pleegzorg mijn verhaal kwijt.”
Al zeventien jaar woont Viviane Wong (22) samen met haar pleegmama in Zwijndrecht. Toen ze vier maanden oud was, kwam Viviane terecht in een jeugdinstelling. Op haar vierde zat ze voor het eerst in een pleeggezin waar ze wegens omstandigheden maar een maand verbleef. Toen kwam Hilde in beeld. Of beter: moeke. “Ik wilde haar vanaf het begin geen mama noemen”, zegt Viviane. “Ik heb met mijn biologische moeder al een mama. En pleegmama klinkt zo raar. Moeke vond dat ook, maar aanspreken met de voornaam zag ik niet zitten. Ik zocht iets waar ik een eigen betekenis aan kon geven.” De eerste jaren waren moeilijk voor Viviane. Omdat ze erg jong in een instelling terechtkwam en daarna in een pleeggezin, vreesden haar begeleiders dat ze een hechtingsprobleem zou ontwikkelen. “Dat was gelukkig niet zo”, zegt Viviane. “Maar verlatingsangst had ik wel. Als moeke er niet was of even weg moest, had ik het daar erg moeilijk mee. Maar ook dat is verleden tijd. Moeke had geen man, dus het was alleen zij en ik. Dan bouw je een erg nauwe band op. Ik ben heel blij dat ik bij haar terechtgekomen ben. En dankbaar dat ze me wilde opvoeden. Ik heb veel moeilijkheden met de taal, maar moeke heeft mij woordje per woordje geholpen om Nederlands te leren.” Op school was het voor Viviane vaak moeilijk om over haar situatie te praten. “Ze begrepen vaak niet hoe ik mij voelde”, zegt ze. “Wat is een pleegmama? Is dat niet gewoon een stiefmama? Van dat onbegrip word je zeker als kind erg boos. Maar gelukkig kon ik bij de VVP mijn verhaal kwijt bij andere pleegkinderen. Die begrepen me wel. Zij zaten in dezelfde situatie en hebben vaak het- zelfde ervaren. We speelden samen met an- dere pleegkinderen, en konden babbelen over wat we allemaal meemaakten.” Sinds haar achttien heeft Viviane ook de band met haar biologische ouders terug op- gepikt. “Als kind begreep ik niet waarom ik niet bij hen kon blijven. Maar hoe ouder ik werd, hoe beter ik hun situatie kon begrij- pen. Ik zie ze nu vaak. Soms ook samen met moeke. Met mijn verjaardag gaan we bij- voorbeeld samen eten.” Wanneer Viviane afgestudeerd is, wil ze graag alleen gaan wonen. “Maar dan nog zal ik moeke blijven zien”, zegt Viviane. “Na zeventien jaar heb je samen iets opge- bouwd. Dat gooi je niet zomaar weg.”