“Ik heb nog veel te leren”

“Ik speelde in de landelijke jeugdreeksen van Red Vic en later Soba basketbal op een redelijk niveau”, zegt Moeskops. “Maar door blessures aan enkels en knieën en vooral door de vele verhalen van mijn vader besloot ik ook om voorzichtig op de koersfiets te kruipen.” Moeskops was toen zestien en reed bij de juniores zijn eerste wedstrijden. Alleen winnen kon de 18-jarige student ingenieur bouwkunde aan de Universiteit van Antwerpen voorlopig nog niet. “Dat is ergens ook logisch. Waar anderen al van bij de aspiranten de stiel onder de knieën proberen te krijgen, ben ik amper aan mijn tweede volledige seizoen bezig. Het eerste halfjaar bij de juniores was het bij momenten harken en vooral zoeken waar mijn grenzen lagen. Vorig jaar was al beter, maar winnen zat er nog niet in. En dit seizoen is het bij de beloften toch wel aanpassen. De koersen zijn langer en ook de manier van rijden is helemaal anders. Bij de juniores waren er veel meer momenten van relatieve rust, hier is het knallen van begin tot einde.”

Plezier

Ondanks het feit dat de resultaten dit seizoen niet echt meevallen, denkt Moeskops er niet aan om de handdoek te gooien. “Op de momenten dat het wat beter ging, had ik de pech dat ik enkele keren ziek geworden ben. Daarom ook dat ik de voorbije maand geen enkele wedstrijd gereden heb. Ik hoop nu de draad te kunnen oppikken in Rumst en volgende week in Boom om zo met een goed gevoel de winter in te gaan. Ik besef maar al te goed dat ik nog veel te leren heb en dat ik geduldig zal moeten zijn. Maar het gaat beter en beter en vooral: ik beleef er nog altijd plezier aan. Natuurlijk hoop ik de komende jaren nog progressie te maken. Maar alles op zijn tijd.”