Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Dit project is compleet uit de hand gelopen”
Antwerpse ‘showrunner’ Sofie Peeters (30) maakt onder de vleugels van Tim Van Aelst (39) humoristisch programma voor VTM
De Antwerpse Sofie Peeters (30) telt af. Onder de vleugels van Tim Van Aelst (39), het brein achter internationale successen als Benidorm Bastards en Wat
Als?, werkte ze een jaar keihard aan Hoe Zal Ik Het
Zeggen?, vanaf 9 oktober op VTM. “Ik was zo bang dat Tim op een dag zou zeggen dat ik gefaald had.”
Hoe Zal Ik Het Zeggen? is een programma dat helpt om moeilijke boodschappen op een hoogst originele manier over te brengen. Het programma is het eerste visitekaartje van Sofie Peeters als showrunner, de persoon die het programma van a tot z opvolgt. “Ik was al producer, maar wou meer doen”, zegt Sofie. “Op een overmoedige dag vroeg ik Tim om zelf een programma te leiden.” Die zei prompt ja. “Ik zag haar vraag niet aankomen”, bekent Tim Van Aelst van productiehuis Shelter. “Maar het klopte wel. Showrunner kan je niet vanaf dag één worden. Tijdens meetings over Wat Als? en Safety First had Sofie al een belangrijke stem, en het was tijd voor een volgende stap.”
Je klopte dan wel op tafel, maar had je al een idee? Sofie Peeters: Ik ben au fond geen creatieveling. Ik had nog nooit een programma bedacht en had voor ik bij Shelter begon alleen maar stage bij TMF gedaan. Tijdens talloze brainstorms werd het idee ‘wat als je op een originele manier ontslag nam?’ voorgesteld. Waarop iemand voorstelde om dat al zingend op café te doen. Van daaruit legden we de link naar het overbrengen van boodschappen en vervolgens omdat via verborgen camera te doen. Zo ontstond Hoe Zal Ik Het Zeggen?. Tim Van Aelst: Een groot pluspunt is haar andere visie. Sofie komt uit een echt VTM-nest. Ze is opgegroeid met De Kotmadam en oerdegelijke VTM-shows uit de jaren negentig als De Soundmixshow. Zij is fan van goeie reality à la Mijn Pop-uprestaurant, terwijl ik qua profiel eerder into historische reeksen en Terzake ben. Welke boodschappen leverde jullie oproep allemaal op? Sofie: Vooral huwelijksaanzoeken. Maar ook lastige items. Iemand die op het werk constant op Instagram zit. Hoe pak je dat aan zonder dat die persoon zijn job verliest? Of een koppel dat veel te luide seks heeft. Dat vonden we op het randje. Het mag voor de betrokkenen nooit gênant worden. Tim: Er was ook iemand met een slecht rapport die niet naar Pukkelpop mocht. We zouden die van het festivalterrein plukken. Maar we vreesden dat het timide meisje zou dichtklappen. Om die reden hebben we haar niet gefilmd, maar kozen we voor een stoere gast met een nog slechter rapport. We filmden ook een outing, maar vaak zijn de onderwerpen niet té zwaar.
Dit zou een kleinschalig project worden. Maar als ik de beelden zie...
Tim: ...is dit ons meest ambitieuze project ooit geworden (lacht). Dit is compleet uit de hand gelopen. Door het vele werk aan Hoe Zal Ik Het Zeggen? is er veel minder voorbereidingstijd voor ons volgende project. Het was ook niet onze bedoeling om tien afleveringen te maken. Maar we hadden veel budget nodig. En per extra aflevering zakt de kostprijs. Tja… Sofie: En toen begon ik te rekenen. Tien afleveringen van 45 minuten en telkens zeven items, dat zijn zeventig filmpjes. Hoe zouden we dat klaarspelen?
Je kan nooit een opname opnieuw doen. Sofie: Het zijn persoonlijke boodschappen, wat maakt dat we de hele situatie nergens anders meer kunnen gebruiken. Loopt de persoon keihard weg of heeft iemand de camera’s te vroeg in de gaten, dan is het om zeep.
Wat was de lastigste situatie om te filmen? Sofie: Ouders die hun ziek zoontje wilden bedanken voor de strijd tegen zijn ziekte. Een heel mooie boodschap en dus wilden we iets speciaals doen. We zagen het groots. Het jongetje moest op controle en we hadden een hele ruimte in het ziekenhuis omgebouwd tot Star Wars-universum met technische snufjes, Jedi’s, Darth Vader… Wel vijftig mensen waren bij die opname betrokken. Je kan nooit voorspellen hoe een kind reageert. Misschien kreeg hij wel schrik als Darth Vader verscheen? Op zo’n momenten zitten wij vol
adrenaline op het puntje van onze stoel.
Stond het programma snel op de rails? Tim: Er is nog veel aan veranderd na de eerste visie. Sofies ouders vonden het toenmalige resultaat het beste wat we ooit hadden gemaakt. Totale paniek bij mij! Blijkbaar hadden we iets oer-VTM’s gemaakt. Het was veel te breed, het miste scherpte. We hebben toen veel aangepast. Zo is het studiogedeelte compleet verdwenen. Ach, elk programma is talloze malen trial & error. Wat Als? was bij de eerste visie ook een drama. Niemand lachte! Toch noodzakelijk voor een sketchshow (lachje). We opperden al om een half jaar uitstel bij VTM te vragen. Tot plots het kwartje viel om elke sketch te beginnen met die vraag die letterlijk in beeld kwam. Toen marcheerde het wel.
Ben je nooit aan jezelf gaan twijfelen? Tim: Twijfel is gezond. Het zorgt ervoor dat je alles beter gaat bekijken. Twijfel mag zich nooit uiten in beslissingen om de troepen terug te trekken. Ik maakte het al zo vaak mee: soms lijkt het echt niet te lukken, maar door keihard te werken, halen we de finish.
Sofie: Het is geruststellend dat Tim steeds in de buurt is. Een probleem? Hij weet het op te lossen. Anderzijds gaf zijn aanwezigheid ook stress.
Tim: Ik voel vaak bij Sofie bewijsdrang. Niet naar de buitenwereld, maar naar mij toe. Maar het is nooit tot een moment gekomen dat het alarm afging. Sofie: Ik heb lang gedacht dat Tim het op een dag zou overnemen. Dat hij de montagecel binnen zou komen en iedereen wandelen zou sturen omdat het niet goed was. Tim: Dat heb ik bij een ander programma effectief gedaan.
Tijdens de persvoorstelling werd er hard gelachen met de beelden. Stelt dat gerust?
Sofie: Er viel toen veel last van mijn schouders. Ik had die bevestiging nodig. Humor is voor iedereen anders en op den duur zit je er zo bovenop dat je niet meer zelf kan bepalen of iets goed is.
Tim: Visies zijn altijd een kritiek moment. Safety First vond de pers in het begin niet unaniem goed. Sommige kijkers aarzelden ook. Terwijl later alsnog de bevestiging kwam. Sommige dingen vragen tijd.
Gaat dit nieuw buitenlands succes opleveren? Tim: We gaan zeker aandacht krijgen, maar tegelijk zullen zenders zien hoe moeilijk het is om dit te maken. Amerika? Daar liggen de budgetten veel hoger, maar tegelijk zijn ze een pak strenger qua privacy. België is een fantastisch land omdat je hier wettelijk veel tussen de lijnen kan kleuren, maar in Amerika kan je amper met verborgen camera werken op de manier die nodig is. Shelter won met Benidorm
Bastards en Wat Als? twee Emmy Awards en de formats zijn tientallen keren verkocht. Slorpt dat nog veel tijd op? Tim: Amper. De verkoop is zo goed als stilgevallen omdat ieder- een het al kent. Alleen al Benidorm Bastards loopt in meer dan zestig landen. Die periode met al die bui- tenlandse aandacht was dubbel. Er was plots veel minder tijd voor het creatieve aspect van de job. Wij werken slechts met zes vaste mensen. Voor ons kleine clubje doen wij ontzettend veel. Elk jaar leveren wij een serie of film af, van ontwikkeling tot realisatie. Wat brengt 2018? Tim: Die film rond Patrick Haemers zit nog maar in de scenariofase. Het draaien is verre toekomstmuziek. Maar voor onze nieuwe tragikomische reeks zijn we al een stuk verder gevorderd. Begin 2018 gaan we filmen. Zoals de term het al aangeeft, zal dit geen billenkletser worden. We willen als makers evolueren en ook zwaardere thema’s op tafel leggen.
Sofie, is je ultieme droom nu al verwezenlijkt of heb je nog ambities? Sofie: Ik zou dit geen droom noemen. Ik had zelfs geen format in gedachte. Ik heb gewoon redelijk snel durven uitspreken wat ik wou doen en de boel is in gang gezet. Ik ben vooral dankbaar voor de kansen. En nieuwe dromen? Die zijn er volop en ik heb me voorgenomen die allemaal te realiseren. TOM VETS Hoe Zal Ik Het Zeggen?, vanaf 9 oktober op VTM
SOFIE PEETERS ‘Hoe Zal Ik Het Zeggen?’ “Het was enerzijds geruststellend dat Tim steeds in de buurt was, maar anderzijds gaf zijn aanwezigheid ook stress.” TIM VAN AELST ‘Hoe Zal Ik Het Zeggen?’ “Ik voel bij Sofie vaak bewijsdrang. Niet naar de buitenwereld, maar naar mij toe. Maar het is nooit tot een moment gekomen dat het alarm afging.”