Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Kinderen willen gewoon een normale situatie”
Sven Pichal en zijn man Kristof stapten bijna drie jaar geleden in het pleegzorgverhaal. Ze namen twee broers in huis. “Ik hoop dat dit verhaal ooit een mooi einde kent en dat ze hun eigen weg vinden.”
Sven Pichal (38) is consumentenman bij Radio 2 (De Inspecteur) en werkt ook achter de schermen bij de nieuwsdienst van Eén. Hij wilde meteen getuigen als pleegouder. “Hoe meer erover gesproken wordt, hoe meer mensen weten wat pleegzorg is. Dat trekt hen misschien over de streep om zelf de stap naar pleegouderschap te zetten”, zegt Pichal. “Zo is het met mijn man en ik ook gegaan; via een getuigenis in de krant.” Drie jaar geleden besloten Sven en zijn partner om een kind via pleegzorg op te voeden. “Het zijn uiteindelijk twee broers geworden”, lacht Sven. “We hadden niet echt een kinderwens, maar wilden wel iets betekenen voor anderen. Omdat zowel mijn man als ik erg druk bezet zijn en nog nooit kinderen in huis gehad hebben, lieten we ons uitgebreid informeren door Pleegzorg Vlaanderen. Daar kwamen we te weten dat er verschillende vormen zijn, van langdurige opvang tot crisisopvang en opvang tijdens weekends en vakanties. We hebben uiteindelijk voor dat laatste gekozen. Maar sinds december vorig jaar wonen de jongens, die nu dertien jaar oud zijn, voltijds bij ons.” In het begin was het zoeken. “Het was ook voor ons erg spannend hoe ze zouden reageren. Misschien hoopten ze op een klassiek gezin, met een pleegmama en een pleegpapa. Uiteindelijk kwamen ze bij twee mannen terecht, maar dat maakte voor hen niets uit. Het klikte heel snel. Kinderen die uit een jeugdvoorziening komen, leven in groep. Hier was aandacht voor hen alleen en dat vonden ze enorm belangrijk. Intussen kennen we elkaar al bijna drie jaar en zeker de laatste maanden waren heel intens. We kennen elkaars kleine kantjes.” “Voor ons is het dus zeker een succesverhaal, maar dat is geen vanzelfsprekendheid. Je biedt dan wel een nest aan en je kan vinden dat dat nest best warm is. Maar eigenlijk willen kinderen gewoon een gezin zoals alle andere kinderen in de klas dat hebben. Daarnaast zit je natuurlijk met dat tijdelijke aspect van pleegzorg. Dat wisten we van in het begin. Maar hoe langer je die kinderen kent, hoe moeilijker het wordt om afscheid te nemen. Ik hoop in ieder geval dat dit verhaal ooit een mooi einde kent en dat de jongens een eigen weg vinden.”