“Kwetsbaarheid staat niet gelijk aan zwakheid”

BIRSEN TASPINAR PSYCHOLOOG LIER

Ik ben geshockeerd door de uitspraken van jeugdrechter Inge Claes in het Canvasprogramma

Radio Gaga. De programmamakers hielden deze week met hun caravan halt in de gesloten instelling De Markt in Mol. Jeugdrechter Claes kwam er vertellen over haar ervaringen in de rechtbank. In het gesprek liet ze zich ontvallen dat ze soms situaties ziet die zo schrijnend zijn dat mensen niet voor zichzelf kunnen zorgen en dat je de vraag kan stellen of die mensen wel voor een kind kunnen zorgen. Of voor drie, vier of vijf kinderen... Voor een jeugdrechter zijn dergelijke uitspraken heel kort door de bocht. Vanuit haar positie heeft rechter Claes veel gezag en invloed; ze wordt net verondersteld mensen, ook ouders, te adviseren en te begeleiden om hun leven weer onder controle te krijgen, en niet gratuit te veroordelen op basis van achtergrond. Wat is dan misschien het juiste profiel voor goede ouders? Waar trek je de grens? Is een gebroken gezinscontext bijvoorbeeld een aanwijzing dat de kinderen die er worden geboren per definitie fout lopen? Je achtergrond heb je nu eenmaal niet te kiezen, je kwetsbaarheid dus ook niet. Persoonlijk heb ik een migratieachtergrond, mijn ouders waren oorspronkelijk boeren uit een ver land. Zij hebben hard moeten knokken om er te geraken. Maar hun strijd en zoektocht hebben me net sterker gemaakt en gestimuleerd om even hard te werken. Kwetsbaarheid staat dus niet per definitie gelijk aan zwakheid. Integendeel, want het leert je op een andere manier met de wereld om te gaan. En misschien juist op een betere manier. Want stel, je hebt een onberispelijk profiel om ouder te worden, hoe kan je garanderen dat je kinderen niet uitgroeien tot super-egoïstische individuen die niet deelnemen aan de samenleving?