Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Max Colombie: “Ik wil geen tweede Justin Bieber zijn”
OSCAR AND THE WOLF
Hij liet gisteren Infinity los op zijn fans en speelt volgende maand twee Sportpaleizen plat. Max Colombie (26) van Oscar and the Wolf: held van de Vlaamse jeugd, maar ook hot in Nederland, Turkije en binnenkort Israël. Tot u spreekt een muzikant in twee toonaarden. De ene keer zweverig over mooie Turkse mannen, de andere keer bloednuchter over faalangst bij zo veel succes. “Ik hoef de wereld niet te veroveren.”
“Zeg maar Max.” Hij moet niet lang nadenken bij de vraag of we hem met z’n echte naam moeten aanspreken of als Oscar. Hij luistert naar beide, zegt hij, al brengt hij nuance aan in de schizofrenie. “Ik ben altijd Max. Oscar is het project.” En de mens moet vaststellen dat het project een succes is. Debuutalbum Entity zit na drie jaar bijna aan drie keer platina voor 60.000 verkochte exemplaren. Op zijn schouw staan vijf MIA’s, nog steeds Vlaanderens belangrijkste muziekprijzen. En hij heeft al Sportpaleizen uitverkocht – in oktober staat hij er weer twee keer. Wedden dat zijn tweede album Infinity, sinds gisteren te koop, snel verzilverd wordt met goud? Neem afgelopen zomer als barometer. Hij oogstte lof op Rock Werchter, Tomorrowland, Pukkelpop en de Lokerse Feesten, waar hij oud materiaal afwisselde met verse songs.
Wat moet dat een relaxed gevoel geven, Max: het besef dat half Vlaanderen zat te wachten op jouw nieuwe plaat. Toch niet. Mensen zitten te wachten op de iPhone X. Niet op de nieuwe Oscar and the Wolf. Al begrijp ik uit de eerste reacties dat die iPhone tegenvalt. Ik ben niet zo’n gadgetfreak. Ik liep tijdens de opnames van Infinity zes maanden zonder smartphone rond, omdat mijn vorige kapot was. Toen besloot ik geen nieuwe te kopen. Ik kan het iedereen aanraden, zo’n digitale detox. Overdag zat ik, afgesloten van de buitenwereld, in de studio. Pas ’s avonds thuis kon ik mijn mails checken. De vrijheid die je wint door onbereikbaar te zijn, is onbetaalbaar. Ik heb uiteindelijk toch een nieuwe smartphone gekocht. Anders zou mijn manager kwaad worden (lacht).
De fans moesten drie jaar wachten op Infinity, terwijl die al vorig jaar zou worden gelanceerd. Een jaar geleden is mijn carrière onverwacht ontploft in Turkije. Bij mijn eerste optreden daar schrok ik me een bult van de opkomst. Ik heb eerst daar getoerd, dat heeft automatisch voor uitstel gezorgd. Als ik vandaag aan een song werk, moet ik weten dat ik er morgen aan kan voortdoen. De magie moet blijven hangen.
Heeft het uitstel ook te maken met persoonlijke problemen? Volgens de perstekst is Infinity “het resultaat van een dramatisch jaar”. Dat zijn mijn woorden niet. Ik heb die perstekst vluchtig bekeken in het vliegtuig, maar ik was toen zo vermoeid. Als ik dat beter had gelezen, kreeg ik nu niet al die bezorgde vragen. Om iedereen gerust te stellen: er is niks
dramatisch gebeurd. Ik zie Infinity als een zonneplaat. Ik beeld me een autorit door Malibu in. Open dak, veel zon en een windje. Een barst in mijn hart ook. Ik zit naast de persoon die mijn hart heeft gebroken. Dát gevoel: de mooiste omgeving met een van de diepste pijnen in mijn hart. Niet dat het autobiografisch is, ik ben al drie jaar gelukkig met mijn vriend (een danser uit Costa Rica, red.).
Hoe schrijf je een ‘zonnenummer’? Dat heeft met akkoorden te maken. Niet te veel mineur opeenvolgend (de ‘droevige’ toonsoorten in de muziek, red.). Je kan een happy song schrijven, maar door dat traag te spelen, verandert de emotie. Dan wordt de zon donker. Ik voel me aangetrokken tot happy songs met een triestige ondertoon. My Immortal van Evanescence, bijvoorbeeld. Zo sterk. En Happy van Pharrell Williams? Zo’n song zou ik nooit kunnen maken. Tenzij voor een andere artiest. Ik bedoel maar: ik zou technisch gezien Happy misschien kunnen schrijven, maar ik zou het nooit zelf kunnen zingen. Dat is niet wie of wat ik ben. Mijn muziek is van nature getormenteerd. Levenslustig en tegelijk verontrustend. Ben je dan niet gelukkig? Waarom is iedereen op zoek naar het geluk? Zoals in: Het Volmaakte Geluk. Vroeger verlangde ik er ook naar. Nu besef ik dat het niet bestaat. Dus waarom zou ik het nastreven? Bovendien lijkt het volmaakte geluk me volstrekt oninteressant. Want je moet af en toe ongelukkig zijn om te beseffen wanneer je echt gelukkig bent. Ik kan er echt van genieten om de slappe lach te hebben. Maar je kan toch niet de hele dag de slappe lach hebben? De laatste keer dat ik me echt gelukkig voelde, was op vakantie in Turkije. Ik verbleef in de badstad Çesme, zo adembenemend dat het een filmset leek. Ik was er omringd door vrienden. En ik besefte dat ik er vaker ging terugkeren.
Dat je plaat succes zal oogsten, maakt dat je gelukkig? Wat anderen van Infinity vinden, maakt me niet zo uit. Ik moet het in de eerste plaats voor mezelf doen. Ik moet het goed vinden. Eerlijk gezegd word ik soms bang van succes. Omdat ik denk dat ik dan slecht ben.
Dat klinkt tegenstrijdig. Beweer je nu dat we achterdochtig moeten worden van je populariteit? Een nummer 1-hit of een uitverkocht Sportpaleis betekent niet per se dat je goed bent. Ik ken geweldige muziek op Spotify die maar 150 keer beluisterd is. Net zoals het aantal vind-ik-leuks op sociale media niks zeggen over kwaliteit. De beste foto’s op mijn Instagram – tenminste, de esthetisch meest verantwoorde – halen de minste likes. Hier, kijk. (toont een foto van een van zijn schilderijen) Mijn lievelingswerk, precies Luc Tuymans: 1.200 hartjes. Even vergelijken. (scrolt naar een vakantiefoto uit Turkije) Deze in mijn bloot bovenlijf haalt er gemakkelijk 8.200. Kortom, ik weet wat ik moet doen om mijn populariteit te verhogen. Maar dat zit niet in mijn aard. Muzikaal neem ik graag risico’s.
Maak eens de balans op van je jonge carrière.
Ik vind dat ik al veel bereikt heb. België en Nederland zijn mijn belangrijkste markten. En nu ook Turkije. Intussen begint Oscar and the Wolf aan te slaan in Israël. Ik treed half oktober op in de plaatselijke AB van Tel Aviv. Alles komt in een stroomversnelling. Maar ik heb de wereld nog niet veroverd. Dat is mijn ambitie niet. Ik wil geen tweede Justin Bieber zijn. Stel je voor: nergens nog ongestoord op straat kunnen komen.
Smaakt succes in Turkije beter dan in Vlaanderen? Vlaanderen is maar Vlaanderen. Hier wonen zes miljoen mensen. In Istanboel 22 miljoen. Dat is ruim drie keer zo veel. Weet je? Ik heb nog geen zes miljoen platen verkocht. Turkije is leuk. De mensen gaan niet alleen voor de muziek naar een optreden, ze vieren ook het leven. Ze zijn genereuzer. Ik vraag me trouwens af wat dat met die Turken is. De vorige keer kon ik mijn ogen niet geloven hoe knap ze zijn (knipoogt). Ze verzorgen zich zo goed. Esthetisch gezien zijn ze het mooiste volk ter wereld.
Nog geen Turks aan het leren? Of immowebsites afgestruind? Turks is een heel moeilijke taal. Haast onbegonnen om aan te leren. Al denken veel fans dat ik Turks kan, want ik krijg altijd vragen in die taal. Ik zou er niet lang over hoeven na te denken om in Turkije te wonen. Altijd goed weer. Ik heb in Istanboel drie echt goeie vastgoedeigenaars ontmoet en die hebben connecties. Een huurhuis in het centrum of aan het strand? Ik hoef het maar te vragen en ze kunnen me helpen. Zo’n dik-inorde-buitenverblijf lijkt me geweldig. Al zal ik altijd België als mijn thuis beschouwen. Is luxe belangrijk voor jou? Ik moet toegeven dat ik daarvan geniet. In een hostel, met negen op een kamer en basic comfort, zou ik niet meer kunnen logeren. Wakker worden van acht anderen die binnen- en buitenkomen, een badkamer delen met zo’n bende: oh my god. Luxe kan evengoed gezelligheid, rust en schoonheid betekenen. De broer van mijn oma verhuurt gezellige huisjes in het zuiden van Frankrijk. Ik leef er tussen de lokale bevolking, word daar niet bediend, kook voor mezelf. Dat is luxe voor mij, omdat uiteten gaan een automatisme is geworden. Waarvan kan jij genieten? Van de stilte. Ik ga graag naar hardcoreoptredens, maar thuis zet ik nooit muziek op. Tenzij er volk langskomt. Een etentje met vrienden is raar zonder muziek. Wacht even. (overpeinst de vorige zin) Het is best raar dat wij dat raar vinden. We moeten toch ook op ons gemak kunnen zijn zonder muziek?
Waarom zijn we bang van de stilte? Ik word er soms ongemakkelijk van. Vorige week kende ik op een drink bij een vriend alleen de gastheer en drie genodigden. Ik heb toen voorgesteld: zet wat muziek op, het is mega-awkward hier. Als niemand elkaar kent, stelt muziek je op je gemak.
In jouw geval kan bekendheid de barrière zijn. Ik voel me sociaal eenzamer dan vroeger, dat klopt. Mensen durven niet snel naar mij te komen, omdat ze denken dat iedereen dat doet. Gevolg is dat niemand mij nog aanspreekt. Dat vind ik niet cool. Het allerleukste is dat mensen me niet kennen en een spontane babbel beginnen. Dan verzwijg ik dat ik bekend ben. Onlangs nog op een terugvlucht van Turkije vroeg mijn Engelstalige buurman op het vliegtuig of ik Oscar and the Wolf had gezien. Want die hadden daar opgetreden. Hij sprak over mij in de derde persoon, zonder te weten wie ik was.
Heb je snel door wanneer mensen geïnteresseerd zijn in Oscar, de artiest, of in Max, de mens van vlees en bloed? Heb ik weinig last van. Ik kom vooral in artistieke kringen en daar zijn ze het wel gewend om met sociaal bekende mensen om te gaan.
Ik heb me ooit laten wijsmaken dat bekendheid en succes erotiseren.
Ik vind me zelf niet begeerlijk, als je dat bedoelt. Als ik in de spiegel kijk, denk ik vaak: oh my god, je ziet er niet uit. Ik ben erg bleek nu, want ik ben niet echt op reis kunnen gaan. Drie dagen Turkije en een vrijgezellenfeest in Spanje, dat was het. Ik voel sowieso dat ik er minder goed begin uit te zien door mijn levensritme. Optreden is slopend. En nadien wordt er steevast gevierd. Als ik ’s anderdaags een clip moet opnemen of een zware bespreking heb, kom ik maar aan een paar uur slaap toe. ’s Nachts leven is niet gezond. Muzikanten gaan ook sneller dood. Ze hebben dat eens uitgezocht. In het lijstje van jobs met verhoogd risico om op jonge leeftijd dood te gaan, staan muzikanten op één.
Toch geen ambitie om toe te treden tot de ‘club van 27’? In die club (van muzikanten die op hun 27ste zijn gestorven, onder wie Jim Morrison, Kurt Cobain, Amy Winehouse en Jimi Hendrix, red.) zitten meestal pioniers. Zo zie ik me niet. Ik ben een gewone 26-jarige. Maar dan één zonder 9-to-5-job. Eigenlijk heb ik structuur nodig, omdat dat rust en discipline brengt. Maar het probleem is dat ik niet tegen structuur kan. Daarom heb ik stress. Of toch een constante onrust. Ik mis regelmaat. Ben je bang van de dood? Met mijn levensstijl zal ik zeker geen 100 jaar worden. Ik denk dat ik niet eens de zeventig haal. Ik ben bang dat ik kanker zal krijgen. En ik lijd aan hypochondrie (overmatige angst om een ernstige ziekte te hebben, red.). Gisteren voelde ik nog iets in mijn keel en vreesde ik het ergste. Ik durf ook mijn bloed niet te laten trekken, uit schrik om slecht nieuws te krijgen. Vroeg sterven zou ik niet erg vinden. Als ik maar intens heb geleefd: liever kort en heftig, dan saai en lang. Niet dat ik er vrede mee zou nemen dat ik sterf, maar ik kan wel al concluderen dat ik genoeg mooie dingen heb gezien. En slechte.
MAX COLOMBIE Oscar and the Wolf “Ik heb een halfjaar geen smartphone gehad. De vrijheid die je wint door onbereikbaar te zijn, is onbetaalbaar.” “Mensen durven niet snel op mij af te stappen, omdat ze denken dat iedereen dat doet. Gevolg is dat niemand mij nog aanspreekt. Dat vind ik niet cool.” “Mijn mooiste schilderij: 1.200 likes op Instagram. Ik in bloot bovenlijf: 8.200 likes. De populairste dingen zijn dus niet altijd de beste.” “Waarom zou ik volmaakt gelukkig willen zijn? Dat lijkt me volstrekt oninteressant. Je moet af en toe ongelukkig zijn om te beseffen wanneer je echt gelukkig bent.”