“Belangrijk te weten dat je altijd ergens terechtkunt”

“Ik ben nog niet in het nieuwe pijncentrum geweest, maar als ik hoor dat er een huiselijke sfeer hangt en er veel licht is, kan dat niet tegenvallen. Ook al kom ik zo dikwijls in het ziekenhuis, ik kan maar niet wennen aan dat typische sfeertje.” Anja Becks (42) reist al bijna zes jaar elke vier weken van Arendonk naar Antwerpen voor een infuusbehandeling tegen haar pijn. Geregeld krijgt ze een epidurale infiltratie om de pijn aan haar gewrichten te verminderen. Volledig pijnvrij is ze nooit, maar zonder die behandelingen in het pijncentrum zou de pijn ondraaglijk zijn. “Ik heb veel last van zenuwpijnen en pijnen aan mijn gewrichten”, zegt ze. “Dat verergert wanneer het kouder wordt. We kijken nu tegen de winter aan en dat is niet bepaald een fijn vooruitzicht. Ik weet nu al dat ik opnieuw veel minder goed zal kunnen functioneren.”

Drukke job

Anja Beckx lijdt aan het hypermobiliteitssyndroom HMS. Deze aandoening is een erfelijke afwijking van het bindweefsel van de gewrichtsbanden en pezen waardoor de gewrichten overbeweeglijk en instabiel zijn. “Ik heb gemakkelijk ontwrichtingen en zeer vaak zenuwpijnen. Mijn spieren nemen de functie van mijn gewrichten over, waardoor ze niet weten wanneer ze moeten ontspannen en dus heel vaak overbelast zijn.” Hoewel Anja Beckx is geboren met HMS, heeft de ziekte zich pas na de geboorte van haar derde kind gemanifesteerd. “Op mijn 16de had ik voor het eerst een ontwrichte schouder, maar verder bleef de last nog beperkt. Pas na mijn laatste bevalling is alles in een stroomversnelling terechtgekomen. Ik had een druk leven met drie kinderen, een drukke job en sportieve hobby’s. Maar je bent jong, dus je gaat ervoor. Ik was instructrice EHBO bij het Rode Kruis en zat de hele week op de baan, van Limburg tot in WestVlaanderen. Maar op een gegeven moment ging het niet meer. Mijn huisarts heeft me doorverwezen naar het UZA. Dat is zes jaar geleden en sindsdien ben ik patiënt in het pijncentrum.”

Sociaal geïsoleerd

Met pijn leven is geen pretje, zegt Anja Beckx. Ook niet voor haar gezin. “Ik heb een hele lastige week achter de rug. Ik ben ziek geweest en er was wat extra drukte in het gezin. Stress maakt je nog gevoeliger voor pijn… Maar ik klaag niet over mijn kinderen, hoor. Ze zijn 18, 17 en 14 en echte schatten. Nochtans is het voor hen niet eenvoudig om te aanvaarden dat mama weer eens niet goed is en op de zetel ligt. Dikwijls is de pijn zo erg dat ik niets in mijn huishouden gedaan krijg.” Anja krijgt enorm veel steun van haar gezin en familie, maar veel meer sociaal leven dan dat heeft ze niet. “Alle vrienden van vroeger zijn weggevallen. Ik begrijp het wel. De meesten willen ’s avonds afspreken en dat lukt voor mij niet meer. Dat heb ik moeten aanvaarden, maar dat is niet simpel. Gelukkig heb ik in het pijncentrum een hele goede dokteres en kan ik ook altijd bij een psycholoog terecht voor een babbel. Als pijnpatiënt geraak je sociaal geïsoleerd en dan is het belangrijk te weten dat je ergens altijd terechtkunt. Ik ben zo benieuwd naar het nieuwe centrum. In de voorbije jaren heb ik al op verschillende kamers en zalen gelegen, maar echt leuk was dat niet. Voor mij liever geen ziekenhuisgevoel. Mijn behandeling duurt vier lange uren. Dan mag het best wel wat huiselijker zijn.”

FOTO BERT DE DEKEN