Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een wereldreis? Neen, pampers verversen ...”
Koppel van 56 voedt al drie jaar lang drieling (6) van vermoorde nicht op
Toen Sabine en Johan (allebei 56) tweeënhalf jaar geleden begonnen te dromen van vrije tijd en verre reizen, zette een moord hun wereld op zijn kop. Hun nicht Lore Vermeersch werd van het leven benomen door haar man Rifat T., en de vier kinderen van het koppel stonden alleen op de wereld. “We hebben geen seconde getwijfeld. Wij gingen ze opvoeden. Ook al moesten we er een extra huis voor kopen.”
“Nooit gedacht dat ik op mijn 56ste nog verhaaltjes ging voorlezen aan onze kleintjes”, zegt Johan in zijn woonkamer in Oudenaarde. Met “onze kleintjes” bedoelt hij de drieling (6) van nichtje Lore. Sinds bijna drie jaar woont die bij Sabine en Johan. Foto’s en tekeningen op de kast zijn de stille getuigen van het drama dat zich op 10 februari 2015 afspeelde. Toen schoot Rifat T. zijn vrouw Lore dood. Drie kogels in het hoofd, één in de borst. Van Rifat en de vier kinderen was de volgende ochtend geen spoor. “Maar dezelfde avond kwam er toch goed nieuws”, zegt Sabine. Rifat was opgepakt aan de grens met Slovenië en de kinderen waren terecht. “De drieling zat in Duitsland bij zijn broer, zijn oudste dochter was bij hem tijdens zijn arrestatie. Lore was dood, maar ons hoofd zat al bij de kinderen. Zij waren veilig.” Op Valentijnsdag, een zaterdag, zat de hele familie bij de jeugdrechter. Waar zouden de kinderen worden opgevangen? “De jeugdrechter stond erop dat de vier samenbleven, maar er was geen enkel pleeggezin bereid vier kinderen in huis te nemen”, zegt Sabine. “Ook voor ons was dat een onmogelijke opgave.” Huis bijgekocht Twee weken lang verbleven de vier bij Sabine en Johan, voor een beslissing genomen werd. “We hebben ook samengezeten met onze eigen kinderen, toen twee studerende twintigers”, zeggen Johan en Sabine. “Neem de drieling in huis, jullie kunnen dat, klonk het resoluut.” De jeugdrechter en Pleegzorg gingen akkoord: de drieling zou intrekken bij Sabine en Johan, de oudste dochter van Lore bij Frank, de grootvader van de vier kinderen. “Geen makkelijke beslissing, maar we voelden dat we dit móésten doen”, zegt Sabine. “De drieling moest en zou samen blijven!” Drie extra kinderen in huis, in een woning die sowieso al goed bevolkt was. “Mijn moeder van 89 woonde hier toen ook nog, maar nu zit ze in een rusthuis”, zegt Sabine. “In het begin was het behelpen. We waren klaar om een paar jaar later, als ons eigen kroost de deur uit was, wat meer van onze vrije tijd te genieten. Maar in twee weken werd het beslist: we zaten opnieuw tussen pampers en kinderspeelgoed.” Sabine stopte met werken en stortte zich op de opvoeding. Praktisch was het niet evident. “De drie kleine kinderbedjes stonden mooi naast elkaar, maar dat was niet te houden”, zegt ze. “Maar toen kwam het aanpalende huis naast ons te koop”, zegt Johan. “We hebben geen seconde getwijfeld.” Twee huizen naast elkaar, met twee aparte voordeuren. “Dus hebben we verbouwd”, klinkt het al lachend. “Nu heeft iedereen een eigen kamer, ook het oudste kindje van Lore wanneer ze komt logeren.” “Ze zijn nog jong en ik voed ze streng op”, zegt Sabine. “Naarmate ze ouder worden, wordt dat wel losser, maar nu vind ik discipline nog belangrijk.” Ook op school gaat het goed. “Ze gaan nog steeds naar dezelfde school, waar de leerkrachten op de hoogte zijn van het verleden. De eerste pesterijen steken de kop op, maar de leerkrachten grijpen meteen in. En we krijgen ook steun van andere ouders. Ze brengen kleren mee of houden een extra oogje in het zeil. We zijn daar enorm dankbaar voor.” Geen haatgevoelens Het proces tegen Rifat T. ging deze week van start. Hij maakt op dit moment nog geregeld gebruik van zijn bezoekrecht. “We hebben het daar wat moeilijk mee”, zeggen Johan en Sabine. “Maar ook al heeft hij zijn vrouw, hun moeder, vermoord, toch kunnen we de kinderen het niet ontzeggen. Elk jaar moeten we naar de jeugdrechter om het pleegouderschap opnieuw met een jaar te verlengen en we hopen uiteraard dat ze bij ons blijven.” Haat koesteren Sabine en Johan niet ten opzichte van Rifat. “Wat hij gedaan heeft, is vreselijk. Maar met haat komen we niet verder. Hij moet een rechtvaardige straf krijgen voor wat hij gedaan heeft.” Over wat een rechtvaardige straf is, spreken ze zich liever niet uit. “Hopelijk zijn de kinderen meerderjarig als hij vrijkomt, dan kunnen ze zelf beslissen of ze hem willen zien.”