Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Bieke Ilegems
“Na Eriks overspel is onze liefde sterker dan ooit”
J a maar”, zegt Bieke Ilegems, “heb je de 364 andere pagina’s al gelezen?” Want haar biecht van deze week, over het overspel van haar man Erik Goossens, kadert in een groter verhaal. Een verhaal over een vrouw die heen en weer geslingerd wordt tussen perfectionisme en echtheid. Die soms een masker moet opzetten, ook al wil ze dat niet. “Ik móést dat hoofdstuk er wel bij schrijven. Anders was ik zo fake als de pest.”
Fictie kan zoveel echter zijn dan de waar- heid, want het houdt steek. Het biedt houvast, structuur en zekerheid. Op pagina 225 staat hij, deze zin. In een beschrijving van het programma Dansdate, dat Bieke en Erik middenin hun relatiecrisis wonnen. Maar het is een zin die blijft hangen, twee uur lang, tot de laatste pagi- na. Want ook al klinkt hij wrang, hij staat symbool voor het hele boek. De voorbije drie jaar werd Bieke Ilegems in Vlaanderen op handen gedragen als de Perfecte Vrouw. Stijlvolle madam, mooi ge- kleed, vol zelfvertrouwen op haar 46ste. Met een succesvolle carrière, stralende dochters én – meer dan twintig jaar na Familie – nog altijd samen met Erik. Wie kan dat zeggen in BV-land?
De waarheid is niet zo perfect, blijkt nu in het boek. Natuurlijk, Bieke is een knappe vrouw. Maar innerlijk is ze ook een twijfe- lende, ploeterende veertiger. Die, ondanks haar zelfbewuste look, niet kan kiezen tussen hakken en sneakers. En die – net toen ze als koppel bejubeld werden door heel Vlaanderen – een sms ontdekte op de gsm van haar man: Lief, het wachten duurt zo lang...
Op dat moment waren jullie het koppel van het jaar. Winnaars van
Dansdate, op de voorpagina van alle boekskes. Hoe kan je dat masker ophouden? Ik weet niet of het een masker is. Het was een vlucht. Ik voelde alles onder mijn voeten wegzakken, en ik klampte me vast aan wat nog recht stond. Dansdate was zoiets. En mijn job ook. Middenin de crisis heb ik op ATV een Wakker op Zondag gepresenteerd waarin kardinaal Bonny kwam pra- ten over de liefde. Een collega zei: amai Bieke, dit was de beste aflevering ooit. Heel raar. Ik was zó gefocust, ik beet me vast in wat goed ging, om al het andere te vergeten.
In 2016, in onverdachte tijden, inter viewde ik je naar aanleiding van Vind
je Lief. Een van de vragen was of je bang was om ooit single te worden. Je antwoordde: “Goh, dat is een hypothetische vraag…” Wat dacht je echt? Ik was compleet paranoïde. Het probleem was: we wisten dat het verhaal rondging. Dat journalisten het kónden weten. En dan kwamen al die interviews rond Vind je Lief. Met vragen over de liefde natuurlijk, en over mij en Erik en onze ideale relatie. En elke keer dacht ik: wéét die het nu? Is het ‘‘Erik en ik zijn net terug van een laatste repetitie van onze jive, de vierde dans in ‘Dansdate’. Hij is nog even bij onze jongste dochter, ik hoor een belletje van Eriks gsm. In een reflex kijk ik wie er op dit uur nog iets stuurt. ‘Lief, het wachten duurt zo lang, ik wil je niet kwijt...’ Meer kan ik niet lezen. Ik sta aan de grond genageld.’’ ‘‘Ik kreeg overvloedig bevestiging van mijn man. Maar ik besefte dat ik hem die al zolang niet meer had gegeven. Ik raasde maar door, zonder achterom te kijken of hij nog wel kon volgen. Omdat ik blind was, ging hij op zoek naar antwoorden en troost bij iemand anders. Iemand die hem wél zag.’’ ‘‘Zodra ik binnenwandel, scan ik de ruimte op zoek naar haar. ‘Wat ziet ze er goed uit’, denk ik. Erik blijft de hele avond aan mijn zijde. Ik mijd haar blik. Laf, maar ik blokkeer totaal. Gelukkig heb ik mijn stijlvolle Ungarojurk en kniehoge laarzen met eindeloze hakken aan. De ideale fuck yououtfit om zelfvertrouwen mee te veinzen.’’
een strikvraag? Dat was ver-schrik-ke-lijk.
Nooit de behoefte gehad om het allemaal uit te schreeuwen? Túúrlijk. Heel vaak. Zeker als er achter mijn rug geroddeld werd. Mensen die haar naam noemden, luid genoeg, gewoon om naar mijn reactie te polsen. Middenin opnames, hé! Dat is… Ach, ik snap het wel. Het is een verhaal om van te smullen: het ideale koppel, maar achter de schermen gaat van alles mis.
Vreemd dat het nooit is uitgekomen eigenlijk. Ja. Ik hoorde nu van een journalist van Dag Allemaal dat hij het al een tijd wist. Ik ben wel dankbaar dat niemand het zomaar heeft gepubliceerd.
Waarom doe je het nu dan zelf? Om het boek te verkopen, zoals kwatongen beweren? Nee, natuurlijk niet. Dit boek was al lang in de maak voor ik het overwoog. Een jaar geleden kwam uitgeverij Houtekiet met het idee om dit boek te schrijven, over streven naar schoonheid en geluk. Maar terwijl ik het schreef, dacht ik: dit klopt niet. Ik geef me volledig bloot, op alle vlakken. Ik schrijf dat mensen zichzelf moeten aanvaarden zoals ze zijn, met alle kleine défauts. Als ik nu niks over mijn relatiecrisis schrijf, ben ik zo fake als de pest. En hypocriet. Dan gaf ik de showbizzpers de ideale voorzet om met alles naar buiten te komen. Hoe reageerde Erik op het idee? Vrij goed eigenlijk. Hij begreep dat ik het nodig had. Hij heeft me alle vrijheid gegeven, maar hij had natuurlijk ook schrik van de reacties. Voorlopig vallen die best mee.
Opvallend: het is de zoveelste grote biecht in een paar weken tijd. Griet Op de Beeck schreef een boek over misbruik, Fleur Van Groningen over hoogsensitiviteit, Nasrien Cnops over haar depressie, jij over je relatiecrisis. Het lijkt wel een modeverschijnsel. Hoe komt dat? Het is een teken van deze tijd, denk ik. Een reactie tegen de Instagram-perfectie. Er is echt nood aan mensen die zeggen: hallo, zo perfect is het leven niet! Iedereen post alleen maar hoera-momenten, met filtertjes over. We moeten ook durven om de shit-momenten te bespreken, de imperfecties onder ogen te zien. Het was tijd voor een ode aan het falen.
Wat vind je dan zelf van dat imago van de perfecte vrouw, dat de voorbije jaren op je werd gekleefd? Het is dubbel. Enerzijds was dat heel flatterend; het streelde mijn ego. Anderzijds vreesde ik constant dat mensen zouden ontdekken dat ik helemaal niet zo’n fantastische moderator ben en eigenlijk niks weet over economie. Ik heb een eeuwige angst dat mensen zouden ontdekken dat ik fake ben, dat ik de verwachtingen niet inlos. Voilà, dat is er nu uit in dit boek.
Het opvallendste woord in de titel van het boek is ‘meisje’. Bang om vrouw te worden, op je 46ste? Het verwijst naar het gedicht van Herman De Coninck: Vrouwen zijn gemaakt van meisjes, steken op hun veertigste nog altijd hun tong uit van vijftien… Dat is zo wáár. In de spiegel zien we allemaal iets anders, maar in elke vrouw schuilt een meisje. We vergeten dat te vaak. Gisteren was mijn metekindje Julie hier. Ze zei: ik ga het nieuws presenteren! En de beste worden! Net zoals jij! Dan denk ik: daar ben ik zo jaloers op. Dat onvoorwaardelijke zelfvertrouwen. Dat durven stralen zonder dat je de blikken van iemand anders voelt. Dat doen meisjes, hé. Dat is geluk.
Je noemt het zelf een zoektocht naar geluk. Heb je geluk gevonden? Toen ik Dirk De Wachter sprak voor dit boek, was zijn eerste antwoord: we moeten niet zoeken naar geluk. Lap, daar ging mijn titel (lacht). Gelukkig zegt Dirk ook dat hij zichzelf vaak tegenspreekt. Maar het Groot Geluk echt vinden? Goh… Ik heb geleerd dat gelukkig zijn impliceert dat je altijd ook een beetje ongelukkig bent. En vooral: dat alle mensen ploeteren en zoeken. Dat is al een hele geruststelling.
Wat het verhaal wel aantoont: je kan nog geluk vinden in elkaar na overspel. Vele mensen blokken dat vooraf af. De traditionele visie is: “Als je mij bedriegt, lig je buiten.”
Die visie is verkeerd. Zo zwart-wit is het niet. Vroeger zei ik ook: als het ooit gebeurt, dan ben ik weg. Maar elke situatie is anders, en vooral: toen we de hele situatie in relatietherapie analyseerden, besefte ik dat er meer verkeerd zat. Dat er een reden was waarom hij van me wegliep. Dus ja: er is leven na overspel. Al is er wel een belangrijke voorwaarde: de ander moet oprecht spijt hebben en verder willen met de relatie.
Hoe weet je dat zeker als het vertrouwen geschaad is? Nadat de affaire zelfs een tweede keer opflakkerde? Ik denk dat het voor Erik op een bepaald moment makkelijker was om bij haar te blijven, dan bij mij. Ze waren strontverliefd, hé. Alles was mooi en leuk en roze. En thuis was er pijn en verdriet en ruzie. Dat hij toch voor ons vocht, dat betekende wel iets. Daar heeft onze relatietherapeut me ook wel op gewezen.
Hoe heb je het aan je kinderen verteld? Ze wisten het direct, want ik was niet echt stil toen ik het sms’je ontdekte. Als je met vier in zo’n gezin leeft, kan je ook niet om hen heen. Maar gelukkig zijn ze nooit in een vuile oorlog terechtgekomen. Het mooie was ook: ik had ook iets aan hen. Noa is al 21, Milà 15; op de momenten dat ik echt diep zat, hebben zij voor mij gezorgd.
Vinden zij het geen probleem dat de relatiecrisis van hun ouders publiek is? Nee. Ik heb hen dat echt gevraagd, en ze vonden het geen probleem omdat al hun vrienden het toch al wisten. Milà heeft wel gezegd: ik moet dat hele boek toch niet lezen, hé? (lacht) Wat ik me afvroeg na het lezen van het boek: de perfecte Bieke uit Vind je
Lief toonde een onwrikbaar geloof in de liefde. Hoe kijk je daar echt naar? Op dezelfde manier. Meer dan ooit geloof ik in de liefde. We zijn door elkaar geschud, onze fundamenten zijn onderuit gehaald, Erik en ik moesten helemaal van nul herbouwen. Door alles wat we meegemaakt hebben, is onze liefde sterker dan ooit. Allez ja, liefde… Verbinding, moet ik zeggen van Rika Ponnet. Liefde is iets mystieks. Iets waar we vooral van dromen.