“Klara is klassiek, een ongeval is dat nooit”

Een bericht in Gazet van Antwerpen

maandag: een 27-jarige fietsster is op de hoek van de Simonsstraat en de Plantin en Moretuslei om het leven gekomen. “Een klassiek voorbeeld van een dodehoekongeval”, stond er te lezen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Bijna zoals: “Daar kan je dus niets aan doen.” Wel, lieve vrienden, daar kan je wél iets aan doen. Een stad moet meer dan ooit een evenwicht vinden tussen stappers, trappers, openbaar vervoer, de auto en de vrachtwagen. Dat evenwicht betekent: prioriteiten stellen. Eerst stappers, dan trappers, dan... Zolang dat er niet is, blijft dit soort ongevallen gebeuren. Zie mijn column in de krant enkele weken geleden. Hier is helemaal niks klassieks aan; dit is helaas een hedendaags drama. Ik voel mee met de familie en vrienden van deze jongedame. Ik ken, voel en begrijp hun leed. Mijn petekind (dochter van mijn zus) is lang geleden met de fiets omgekomen. Op de dag dat ze 18 werd. Verbrijzeld door een vrachtwagen die haar niet had gezien. Een dodehoekongeval. Dertig jaar geleden. En daar is niets klassieks aan. Toen niet, nu ook niet. Het enige klassieke eraan is dat we in al die jaren niets geleerd hebben. En met de honderden bestelwagens in de stad die onze pakjes aan huis of op bedrijf bezorgen, zal het er niet op beteren. Die staan onder zo’n tijdsdruk dat ze als gekken rijden en parkeren. Laat ons dus zeer voorzichtig zijn met iets een “klassiek voorbeeld” te noemen. Men zal opmerken dat auto, de vracht- en bestelwagens wél in de stad thuishoren; dat fietsers maar moeten leren voorzichtig te zijn. Dat kan allemaal waar zijn, maar de stad van de toekomst moet er anders uitzien. Er moeten keuzes worden gemaakt. En die keuzes zullen geen klassieke keuzes, maar hedendaagse, weloverwogen keuzes moeten zijn.