Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik geniet zo van mijn crossende jongens”
VTMreeks pakt uit met opvallend eerbetoon aan overleden kankerpatiënt uit Wommelgem
De stervoetballers van KRC Genk, tenminste die uit de populaire VTMreeks Spitsbroers, krijgen maandag het bezoek van het jonge kankerpatiëntje Rupert Suply. Het is de start van een aangrijpende verhaallijn die opgedragen is aan de gelijknamige kankerpatiënt uit Wommelgem die vorig jaar overleed. De Antwerpse scenarist Kristof Hoefkens (34) was zo onder de indruk van Ruperts levenshouding dat hij zijn naam in het verhaal verwerkte. “Alleen jammer dat hij het zelf niet meer heeft kunnen zien”, zegt Ruperts weduwe Bonny Van den Bergh (33) uit Schilde.
Al van de eerste seconde zal maandag duidelijk worden dat het een bijzondere aflevering van Spitsbroers wordt. De zesde episode begint met een extra boodschap: ‘Opgedragen aan alle mensen die vech- ten tegen kanker’. En daaronder ‘Hope’, de stichting die Rupert Suply zelf uit de grond stampte tijdens de laatste jaren van zijn leven.
Vanwaar kwam het idee om de naam van Rupert in de aflevering te verwerken? Kristof Hoefkens: In de reeks is het hoofdpersonage Dennis Moerman de pedalen kwijt. Hij worstelt met geld, roem en vrouwen en alles wat daarbij komt. Het cliché van een losgeslagen voetballer. Maar ik wilde ook een andere kant laten zien. Voetballers zijn voor veel mensen echte helden, die voor van alles en nog wat gevraagd worden. Van de opening van een discotheek tot een uurtje Playstation spelen met zieke kinderen. Mijn broer (ex-topvoetballer Carl Hoefkens, red.) werd ook heel vaak gevraagd door families van zieke kinderen toen hij op het toppunt van zijn carrière was. Hij ging daar altijd op in, maar hij vertelde er nooit over en keek er zelfs altijd wat tegenop. Want het confronteerde hem als jonge papa met zijn grootste angst: dat je eigen kind ooit zoiets zou moeten meemaken. Met dat dubbele gevoel wilde ik iets doen. Dus heb ik een verhaallijn geschreven rond een terminaal kankerpatiëntje dat op bezoek komt bij KRC Genk en uiteindelijk een grote invloed heeft op Dennis en alles wat de dagen daarna tijdens de titelstrijd gebeurt. Toen de verhaallijn er lag, dacht ik dat het wel tof zou zijn om dat personage de naam Rupert Suply te geven. Ik speel zelf ook voetbal en zo heb ik een aantal keer tegen hem gespeeld, vooral in de zaal. Ik was zeker geen dichte vriend, maar binnen het Antwerpse voetbalwereldje kennen de meeste spelers mekaar. Ik wist dat hij een uitzonderlijk talentvolle voetballer was, maar dat hij het door blessures en later door zijn ziekte nooit als profvoetballer heeft kunnen maken. Iedereen wist dat hij ziek was, maar ook dat hij er op een ongelofelijk knappe manier mee omging. Ik heb hem begin vorig jaar gevraagd Was het moeilijk om VTM te overtuigen om zo’n persoonlijk eerbetoon toe te laten? Kristof Hoefkens: Eigenlijk niet. Iedereen was meteen mee. Scenaristen gebruiken constant subtiele verwijzingen naar hun eigen leefwereld. Zo staat de naam van mijn zoontje op een van de kastjes in de kleedkamer. En zo kan ik nog een
KRISTOF HOEFKENS Scenarist Spitsbroers “Ik had de aflevering graag nog aan Rupert zelf laten zien, maar dat is niet meer gelukt. We waren te laat, hij had voor euthanasie gekozen.” BONNY VAN DEN BERGH Weduwe van Rupert “De dokters hebben Rupert een heel experimentele behandeling gegeven, zeg maar een soort wanhoopspoging. Maar ze heeft gewerkt en uiteindelijk heeft hij nog vijf maanden van zijn zoontje kunnen genieten.”
lange lijst maken van knipogen in de reeks. Maar dit is natuurlijk iets van een andere orde, dat we wel even hebben voorgelegd aan VTM. Bonny, heeft Rupert er toen met jou over gesproken? Bonny Van den Bergh: Hij heeft er iets van gezegd. Hij wist toen al dat hij niet lang meer te leven zou hebben. Hij linkte het ook meteen aan ons zoontje Lewis, dat het wel leuk zou zijn als hij die aflevering later zou zien. Kristof Hoefkens: Ik had ze graag nog aan Rupert zelf laten zien, maar dat is niet meer gelukt. Tijdens het EK voetbal van vorig jaar las ik op zijn Facebook dat de strijd gestreden was en dat hij voor euthanasie had gekozen. Dat was heftig, we waren te laat. Bonny Van den Bergh: Of ik het jammer vind dat Rupert dit zelf niet meer heeft kunnen zien? Natuurlijk. Hij zou heel fier zijn geweest. Al zijn er veel andere dingen die veel spijtiger zijn. We zijn vooral blij dat hij zijn zoontje nog vijf maanden heeft gekend.
Het zag er op een bepaald moment naar uit dat Rupert zijn zoon nooit geboren zou zien worden. Was dat zijn grootste angst? Bonny Van den Bergh: Lewis is geboren in januari en in november hebben ze tegen Rupert gezegd dat hij de geboorte niet meer ging meemaken. Hij kon zich niet voorstellen dat ik alleen in die bevallingskamer zou zijn. De dokters hebben toen een heel experimentele behandeling aan hem gegeven, zeg maar gerust een soort wanhoopspoging. Maar het heeft gewerkt en hij heeft uiteindelijk nog vijf maanden van zijn zoontje kunnen genieten. Het heeft niet lang mogen duren, maar die paar maanden waren voor hem heel belangrijk. Is het niet raar om in een tvserie een terminaal jongetje te zien met de naam van jouw man? Bonny Van den Bergh: Een beetje wel, maar ik had me er op ingesteld. Al had ik niet verwacht dat hij zo prominent in het verhaal zou zitten. Op het emotionele hoogtepunt van de aflevering staat hij ook centraal. Al moet ik natuurlijk opletten dat ik nog niet te veel verklap. Ik vond het vooral een mooi en warm verhaal. Ik heb van alles gevoeld toen ik Ruperts naam op tv hoorde. Ik was verdrietig, trots en blij tegelijk toen ik de aflevering mocht bekijken. Ik beeldde me zelfs in dat hij naast mij zat te lachen: “Zie eens, ik ben weeral op tv.” Het was natuurlijk niet Ruperts verhaal dat verteld werd, maar ik zag gelijkenissen met het verhaal van het jongetje dat nog zo veel mogelijk probeert te doen in de korte tijd die hem rest. Ook voor Rupert was voetbal – in zijn geval de Rode Duivels – iets waar hij zich aan kon optrekken. Hij leefde altijd weer toe naar de volgende match. Dat herkende ik wel. Kristof Hoefkens: Rupert heeft de zwaarste diagnose gekregen die er is. Hoe hij daar mee omging, dat is een absoluut voorbeeld van levensfilosofie voor iedereen. En dat terwijl sommige mensen zich druk maken over een kras in hun auto... Het is ongelofelijk hoe hij het negatieve heeft omgedraaid naar iets positiefs voor veel mensen. Denk maar aan hoe hij zijn eigen stichting Hope heeft opgericht om er fondsen mee te verzamelen. Bonny Van den Bergh: Zijn droom was om profvoetballer te worden, maar toen hij in 2007 botkanker kreeg, viel dat definitief weg. Dan heeft muziek hem erbovenop geholpen en is hij als deejay aan de slag gegaan. Uiteindelijk heeft hij zelfs een keer op Tomorrowland gedraaid. Toen dat ook te zwaar werd, heeft hij zich gestort op zijn eigen stichting Hope. Die is geëvolueerd naar een brede organisatie waar veel mensen evenementen voor organiseren om geld in te zamelen. Nu willen we een auto inrichten met spelletjes en ermee naar ziekenhuizen trekken. Met Hope on Wheels kunnen kinderen even hun zorgen vergeten. Veel anderen zouden in zijn geval niet uit hun bed gekomen zijn, maar hij bleef er tot op het laatst voor gaan. Toen hij al heel ziek was, heeft hij nog zijn eigen kledinglijn uitgedacht en ontworpen. De verkoop gaat nog altijd heel goed. Door zijn manier van doen heeft hij heel veel mensen geïnspireerd. Ik merk het nu nog vaak. Als iemand met een probleem zit, dan spiegelen ze zich soms nog aan hoe hij het aangepakt zou hebben. Hoe gaat het nu met jou? Bonny Van den Bergh: Ik mis hem natuurlijk nog alle dagen, maar het gaat. Uiteindelijk heeft Rupert voor euthanasie gekozen. Daardoor hebben we nog heel mooi afscheid kunnen nemen van mekaar. Ik kende zijn laatste wensen, ik wist hoe hij het zag voor Lewis en voor mij. Ondanks het feit dat het leven niet altijd zo goed was voor hem, hield hij wel van het leven en dat wilde hij ook overbrengen. “Ik ben ongezond, maar ik wil leven. Jij bent gezond, dus je moet ook leven”, zei hij. Dat probeer ik elke dag. Ik heb natuurlijk ook Lewis. Ofwel kon ik een heel depressieve ongelukkige mama worden, ofwel ga ik hier verder en sta ik elke morgen op met de bedoeling om er het beste van te maken. Dat heb ik van dag één gedaan. Iedereen heeft die keuze. Je moet alleen die keuze zien én durven maken. Rupert heeft me geleerd dat ik van het leven moet genieten. En ik heb het geluk gehad om zeven jaar de best mogelijke mentor daarvoor te hebben. Kristof Hoefkens: Dat is wat ik bedoel, als ik zeg dat hij ook voor mij een inspiratiebron is. In mijn eigen privéleven hebben we nog niet zo lang geleden moeilijke momenten meegemaakt. Nadat de reeks was geschreven, is ons zoontje geboren met een hartafwijking. Hij moest geopereerd worden. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Maar we hebben gemerkt hoe moeilijk het is om niet in een soort zelfmedelijden te verglijden. Toen hebben we ook die klik moeten maken waar Bonny het over heeft. Op een dag hebben we bewust beslist om de knop om te draaien en zo veel mogelijk opgewekt te zijn. Ik ga niet zeggen dat ik dat toen expliciet met Rupert in gedachten heb gedaan. Maar achteraf sta je er wel bij stil dat het dat is wat hij bedoeld heeft. Dat heeft het respect en de bewondering alleen maar veel sterker gemaakt.
Ga je de aflevering maandag ook nog eens live zien? Bonny Van den Bergh: Maandag spreken we af met de familie van Rupert om samen te kijken. Zij is heel benieuwd. Lewis is een jaar en negen maanden en is dus vooral fan van Plop en Bumba. Hij zal bij de uitzending maandag al slapen. Maar we zullen ze wel bijhouden, zodat hij ze later zeker kan zien. En als hij de genen van zijn papa heeft, zal hij zeker ook ooit voetballen. Dan is de cirkel rond. BERT PROVOOST Spitsbroers, VTM, maandag om 21.45u. Info over Hope: www.hopebenefiet.be