Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Seizoen om snel te vergeten”
Stijn Goolaerts start zondag in zijn eigen Boom niet met de grootste verwachtingen. De 20jarige tweedejaarsbelofte hoopt er wel een periode vol rampspoed en ellende te kunnen afsluiten. “Ik rij deze wedstrijd om mijn supporters te plezieren. Was het niet in Boom, dan weet ik niet of ik nog gestart zou zijn”, zegt Goolaerts.
“Ik was nochtans vol goede moed aan het seizoen begonnen, maar al vrij snel begon ik met mijn gezondheid te sukkelen”, vertelt Goolaerts, die sukkelde met de milt. Die problemen zouden hem tot midden mei blijven achtervolgen. “Toen ik het gevoel had dat alles in orde was en ik twee weken fatsoenlijk had kunnen trainen, ging ik half mei tegen de grond. Een knieblessure hield me vervolgens bijna anderhalve maand van de fiets.”
Seizoen mentaal al afgesloten
En nog was alle kwaad niet geschied voor de 20-jarige Goolaerts. In de maanden juli en augustus kende hij de ene materiële pech na de andere.
“Ik denk dat ik dit seizoen uiteindelijk vijf wedstrijden op mijn waarde heb gereden. Om gek van te worden. Naarmate de pech me bleef achtervolgen, kreeg ik het ook steeds moeilijker om me op te laden voor trainingsritten en wedstrijden. Eigenlijk heb ik de laatste drie weken nog amper serieus getraind. Dat maakt dat de vorm niet echt om over naar huis te schrijven is. We zien wel wat het zondag in Boom wordt. Afhankelijk van het deelnemersveld zit er misschien een redelijke uitslag in, maar ik maak me geen illusies. Het is vooral om de supporters een plezier te doen dat ik start.”
Andere ploeg of als individu?
Naast alle lichamelijke ellende en de pech die hij kende, kreeg Goolaerts van de ploegleiding van zijn team Home-Solutions Anmapa Soenens CT ook nog te horen dat hij volgend seizoen best naar een ander team uitkijkt. “Dat was een bijkomende opdoffer. Het maakt dat ik er nog niet uit ben wat ik volgend seizoen ga doen. Als individueel inschrijven en zelf bepalen waar ik aan de start verschijn of nog ergens in een ploeg proberen binnen te geraken. Het is wel zeker dat ik in 2018 het seizoen start, voor de rest is het koffiedik kijken.” (mabe)
zijn.” Soms wordt er gesloopt, soms gerenoveerd. “We houden er in de mate van het mogelijke reke- ning mee om mensen niet te ontwortelen. We gaan geen zes torens tegelijkertijd renoveren. We proberen het zo te organiseren, dat het een doorschuifoperatie wordt. Als de tweede toren af is, kunnen de bewoners van de derde naar daar doorschuiven terwijl die gerenoveerd wordt.”
Werk van lange adem
Het is een werk van lange adem, de woningen van Luchtbal een tweede adem geven. “Omdat hier zo veel sociale woningen zijn, zijn we al tien jaar bezig. We zijn ongeveer halfweg. Of we dan nog tien jaar te gaan hebben? Daar durf ik mij niet over uitspreken”, reageert hij terwijl zijn Nederlandse bezoekers zich groeperen voor een wandeling door de wijk. Hannan (29) uit Rotterdam heeft alvast wat ideetjes opgepikt. “Doorschuifoperaties, dat doen wij ook. Maar dat de prijzen worden aangepast aan het inkomen van de bewoners hier, dat kennen wij in Nederland niet, wij hebben vaste tarieven en via subsidie wordt er bijgepast door de overheid. Maar jullie systeem is misschien wel slimmer”, vindt ze. Over de grote concentratie van woontorens naast elkaar heeft ze meer twijfels. “Dat werkt anonimiteit in de hand. Om die te laten staan en te renoveren… Nou, in elk geval, in Nederland bouwt niemand nog sociale woontonoden rens, daar willen we net vanaf stappen.”
Dromen van de Kempen
Brian (19) en Jasmina (19), die in één van de Venezuelatorens wonen, willen er weg. “Ik ben zwanger, ik zou m’n kind toch liever zien opgroeien in een huis met groen”, zegt Jasmina. Brian knikt: “Zoals in de Kempen: ik droom ervan om daar te kunnen gaan wonen. We zijn allebei in de stad opgegroeid, daar hebben we het wel mee gehad. En onze toren, die is nog niet gerenoveerd, dat is echt niet te doen. De lift werkt meer niet dan wel, die stinkt ook, ze durven er zelfs in staan zeiken. Nee, hier wil ik mijn kind liever niet zien opgroeien.” Mariam (47) heeft in de Kempen gewoond voor ze op Luchtbal terechtkwam. “Ik heb ook in Geel en in Antwerpen gewoond, maar ik wil hier niet meer weg. Ik woon hier nu achttien jaar, ik ga m’n zoontje ophalen aan school. Het is hier rustig, er is hier groen om te spelen. Nee, ik ben hier heel tevreden. In het begin woonde er meer oudere mensen naast mij, nu komen er veel jongere gezinnen bij. Dat zorgt voor leven, we hebben ook meer contact met de buren nu.” Aan Mariam, aan alle buren, zegt Freddy Beuckelaers (70) altijd goeiendag. “Maandag is bij ons de dag van de goeiendag geworden. Samen met andere buurtbewoners ruimen we dan buiten de buurt een beetje op en zeggen we goeiendag aan iedereen. En ‘veel plezier op school’ aan de kinderen… In het begin kijken mensen soms wat raar op, niet in alle culturen is dat de gewoonte. Maar we krijgen uiteindelijk veel goeiendags terug en vaak komt er nog een babbeltje bij. Niet alleen op maandag.” Luchtbal, dat is thuis voor Freddy en daar is hij trots op. “Ik ben een échte Luchtballiaan. Ja, zo heet dat: wij zijn geen Antwerpenaren, maar Luchtballianen. Op mijn drie jaar kwam ik hier wonen: waar de Venezualablokken nu staan, was het toen één witte zandvlakte. Spelen dat wij daar gedaan hebben en onze knieën openhalen aan de buizen voor de riolering die daar toen klaarlagen.” Freddy heeft zijn Luchtbal zien veranderen, maar ziet ook veel goede dingen gebeuren. “Zoals de renovaties: onze blok is nog niet aan de beurt geweest, maar als ik zie hoe schoon de afgewerkte blokken hier al zijn, met een winterterras met ramen tot op de grond, open keukens… Als je mij laat dromen van het ideaal appartement, dan mag er ook nog een open haard in. Nee, alles wat wij dromen, zal er niet komen. Maar het gaat in de toekomst zeker nog beter worden, daar geloof ik wel in.” Al die luchtballonnen vol dromen, als ze maar zonder ongelukken neerkomen. Zoals die ene, waar het een eeuw geleden allemaal mee begon.
FREDDY BEUCKELAERS Bewoner Luchtbal
‘‘Maandag is bij ons de dag van de goeiendag geworden.