Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Alleen staking verenigt regering-Michel
Zelfs vanuit eigen meerderheid weinig applaus voor premier
De beleidsverklaring had na het Zomerakkoord dit jaar inhoudelijk nog maar weinig om het lijf. En aangezien over de uitvoering van dat akkoord binnen de coalitie nog heel veel onenigheid bestaat, kon de premier er gisteren in de Kamer zelfs geen moment van teambuilding van maken. Alleen toen Michel brandhout maakte van de socialistische vakbond, kreeg hij zijn voltallige meerderheid helemaal achter zich.
Elf keer applaudisseerde de
b meerderheid gisteren tijdens de
state of the union van premier Charles Michel (MR). Twee keer klonk dat applaus luid en gemeend. Alle andere keren was het omdat één regeringspartij aan de kar sleurde, terwijl altijd wel één andere partij de handen amper of niet op elkaar kreeg.
Toen Open Vld wild op de banken hamerde voor de flexi-jobs, bleef de CD&V-fractie oorverdovend stil. N-VA koos er met de passages over Catalonië en een streng asielbeleid haar eigen momentjes uit. En toen Michel in tegenstelling tot zijn uitgeschreven tekst het woordje “fiscale” liet vallen en het enkel nog had over rechtvaardigheid, hadden de CD&V’ers het ook plots te druk met hun smartphone om te applaudisseren.
Het Zomerakkoord van juli, waar de regeringsplannen voor volgend jaar al werden uiteengezet, maakte dat niemand nog op iets nieuws zat te wachten. “Maar verduidelijking in de hele discussie over de effectentaks hebben we ook niet gekregen”, zegt sp.a-fractieleider Meryame Kitir. “CD&V heeft vandaag nog altijd geen garantie dat de grote vermogens meer zullen bijdragen. Niet moeilijk dat ze nauwelijks geap- plaudisseerd hebben.”
CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten noemt dat “much
ado about nothing”. “Wij hebben meermaals geapplaudisseerd, bij het ene punt iets meer dan bij het andere. Maar het belangrijkste applaus is toch dat op het einde, wanneer de premier het vertrouwen vraagt? Dat hebben wij gegeven, en we zullen dat vertrouwen donderdag ook stemmen.”
Besturen, besturen, besturen
Dat moment van unanieme steun waar een premier tijdens zo’n speech een paar keer naar hengelt, werd gisteren aangeleverd van buitenaf, door de socialistische overheidsvakbond. Doordat die het land op zijn kop trachtte te zetten zonder de steun van de christelijke en de liberale vakbond, voelde de premier geen enkele remming om de staking met de grond gelijk te maken.
“Ik wil iedereen bedanken die vandaag is gaan werken”, sprak hij. “We zullen niet meer aanvaarden dat studenten en werknemers gegijzeld worden bij stakingen.” Gecombineerd met zijn belofte voor een minimale dienstverlening bij het spoor, leverde hem dat wel een open doekje van de voltallige meerderheid op. Dat werd nog eens herhaald bij: “Waarom staken ze? Gewoon om de regering aan te vallen? Wij blijven inzetten op het sociaal overleg, maar we zullen altijd het recht op werken blijven verdedigen.”
In tegenstelling tot net na het Zomerakkoord vermeed Michel de historische woorden over zijn eigen regering. Hij herhaalde wel de jobs, jobs, jobs, de verhoging van de nettolonen en de dalende werkloosheidscijfers. En hij noemde het vierde beleidsjaar een “scharnierpunt”. Niet om vanaf nu volop in campagne te gaan. Wel om er nog eens tegenaan te gaan. “Volgend jaar zijn er verkiezingen, maar de mensen verwachten van ons maar één ding: besturen, besturen en nog eens besturen.”