Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Volgend jaar tégen QuickStep rijden, dat wordt zo raar.”
Matteo Trentin (28) neemt na zeven jaar afscheid van Lefevere met zeven zeges
Matteo Trentin (28) en Quick Step Floors gaan uit elkaar. Zeven jaar nadat Patrick Lefevere besloten had om de student die een Fiat Punto deelde met zijn broer toch maar “een contractje” te geven. Trentin zwaait af in stijl, met zeven overwinningen in twee maanden. Bedoeling is om nu te blijven scoren. Ook wanneer hij straks tegen QuickStep rijdt. “Ik heb mijn instinct teruggevonden. Dat ga ik tonen in het voorjaar.”
Matteo Trentin lachte met zichzelf, drie jaar geleden in de Eneco Tour. “Of ik straks het WK ploegentijdrit meerijd? Natuurlijk niet. Ik ben maar een piccolo motore.” Maar kleine motor Trentin is de voorbije twee maanden een onverbiddelijke winnaar geworden: een rit in Burgos, vier ritten in de Vuelta, winst in de Primus-Classic én zondag ook nog de beste in Parijs - Tours. “Dat van die piccolo motore was maar een grapje”, zegt Trentin vandaag. “Zondag in Tours had ik zelfs voorspeld aan ploegleider Brian Holm dat ik zou winnen. In het Italiaans zeggen we: Dichiarata vale doppio, als je het vooraf hebt gezegd, dan telt het dubbel. Ik wilde absoluut mijn laatste race voor Quick-Step winnen.”
De blaze of glory waarin Trentin afzwaait, leverde lof op van manager Patrick Lefevere. “De meest professionele manier om een team te verlaten”, zei de grote baas op Twitter. “Een lesje voor iedereen in het wielrennen.”
Het is alleen maar passend dat de passage van Trentin bij Quick-Step een happy end krijgt. Want het is best een mooi verhaal. Zeven jaar geleden kwam hij alleen maar op de radar van het grote Quick-Step omdat hij iemand kende die Alessandro Tegner kende, persverantwoordelijke bij de Belgische ploeg.
“Zo is het ongeveer gegaan”, zegt Trentin. “Al weet ik niet wat zich precies heeft afgespeeld achter de schermen. Ik zat als belofterenner in mijn laatste jaar aan de universiteit, faculteit Bewegingswetenschappen. En plots kreeg ik de kans om bij de grootste ploeg van de wereld te rijden.”
In april 2011 legde hij testen af bij Quick-Step en hoewel die niet per se uitzonderlijk waren, mocht Trentin toch tekenen. “Ik heb hem meteen een volwaardig profcontractje gegeven”, zegt Lefevere. “Geen contract van stagiair, wat in die omstandigheden normaal was geweest. Maar omdat hij had gestudeerd, was Matteo al wat ouder. Ik wilde hem daar niet voor straffen. Hij was ook niet van een rijke thuis, deelde een kleine auto met zijn broer.”
Trentin is een schoolvoorbeeld van hoe je carrière maakt in een ploeg: hard werken voor de kopmannen, het zelf een keer afmaken in een kleine koers (Gullegem Koerse 2012), in je eerste Tour (2013) meteen een rit winnen als de ontsnapping toch een keer voorop blijft. “Ik heb alles geleerd bij Quick-Step”, zegt Trentin. “Alleen Nederlands heb ik nooit onder de knie gekregen. Ik ken maar één uitdrukking: Verdomme, toch. (lacht) Weet je dat ik tot dit jaar nooit een manager heb gehad? Niet nodig, ik wilde toch alleen maar blijven.”
Geen leider
Als renner en ploeg zo goed bij elkaar passen, waarom dan toch uit elkaar gaan? “Simpel”, zegt Lefevere. “Omdat Matteo kopman wilde zijn in het voorjaar. En dat kon ik hem niet bieden.” Trentin beaamt: “Ik wilde mijn eigen kans kunnen gaan. Bij Orica kon dat en Patrick heeft me geadviseerd om op dat aanbod in te gaan. Zo hebben wij altijd met elkaar gesproken: no bullshit.”
In augustus al wisten beide partijen dat ze uit elkaar zouden gaan. Nog voor Trentin aan zijn zegereeks zou beginnen dus. Toch heeft Lefevere geen spijt van zijn beslissing: “Winnen in het najaar is niet hetzelfde als winnen in het voorjaar.”
Er is een mooie anekdote van de voorbije Vuelta: Lefevere praatte met Claudia Morandini, voormalig topskiester en de echtgenote van Trentin. Ze organiseert trips met Amerikaanse klanten, onder meer met hospitalitypakketten van Quick-Step Floors. Lefevere vertelde aan Morandini dat hij geen leider zag in Trentin, dat hij vaak faalde wanneer hij verantwoordelijkheid droeg. Twee uur later had Trentin de rit gewonnen en er zouden er dus nog drie volgen.
Trentin kan er vandaag om lachen. “Het is niet dat ik het in mijn broek doe wanneer ik kopman ben. Alleen is het moeilijk om je killersinstinct vast te houden als je maar vijf, zes keer per jaar de kans krijgt om kopman te zijn. Nu heb ik dat instinct teruggevonden. Volgend jaar in het voorjaar ga ik dat tonen. Dit jaar was ik telkens op de afspraak in de finale. Nu moet ik het afmaken ook. Maar koersen tégen Quick-Step, tégen Phil, Iljo, Niki of Styby, dat wordt heel raar. Voor hen en voor mij.”