Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik voel me niet veilig”
Marie Dries (36) verloor 21 jaar geleden haar vader op plaats waar onlangs vrouw verongelukte
Marie Dries (36) verloor 21 jaar geleden haar vader Bob door een fietsongeval op het kruispunt van de Plantin en Moretuslei en de Simonsstraat. Op datzelfde kruispunt kwam een week geleden de 27jarige Evelien Van Ranst om. “Vorige week lagen er weer bloed en bloemen op dat kruispunt. Er is niets veranderd.”
Marie woont in hartje Borgerhout, samen met haar gezin. Elke dag fietst ze door de stad, vaak met haar bakfiets. Ook haar twee jonge kinderen, Stan en Stella, gaan met de fiets naar school in Deurne. Voor Marie is het vanzelfsprekend dat je vaker de fiets gebruikt als je in de stad woont. “Ik ben opgegroeid met de fiets, ik vind het de beste en meest efficiente manier om me te verplaatsen. Maar het is niet de bedoeling dat het voor stress zorgt. In Antwerpen is fietsen levensgevaarlijk. Je moet voortdurend op je hoede zijn, iedereen fietst hier op eigen risico. Ook mijn kinderen beseffen dat, zij zijn zich heel bewust van hoe gevaarlijk het is om hier te fietsen. Mijn oudste zoon fietst nog maar net alleen, maar vaak is hij bang en fietst hij liever niet dan wel. Dat vind ik heel jammer.”
Dromen van Gent
Op het kruispunt op de Plantin en Moretuslei overleed vorige week de 27-jarige Evelien Van Ranst. Een vrachtwagen sloeg er rechtsaf en reed de fietsster aan. Op exact dezelfde plaats overleed 21 jaar geleden Maries vader Bob. Hij was een fervent fietser. Na het ongeval getuige Marie dat het ongeval met Evelien geen oude wonden openhaalde. “Want mijn wonden zijn nooit genezen”, zei ze. Haar papa was die ochtend op weg naar zijn werk. Na het ongeval lag hij tien dagen in coma. Hoe het ongeval exact is gebeurd, heeft ze nooit geweten. Het bewuste kruispunt is volgens Marie maar een voorbeeld van de vele straten in Antwerpen die te gevaarlijk zijn. “De Turnhoutsebaan bijvoorbeeld: vroeger een prachtige straat, nu is het niet meer dan een invalsweg. Zolang er maar genoeg bussen en auto’s hun weg naar de stad vinden. Of je er veilig kan oversteken, is bijzaak. Een verkeerssysteem zoals in Nederland, waarbij fietsers en auto’s nooit op hetzelfde moment groen licht hebben, daar kunnen wij in Antwerpen alleen maar van dromen. Conflictvrije kruispunten zijn dé oplossing.” En die zouden er wel degelijk kunnen komen, denkt ze. “Als de stad zegt dat ze er niets aan kunnen doen omdat de wegcode het niet toelaat, dan moet het die wegcode aanpassen. Schuif het probleem niet op de lange baan, maar onderzoek het verder op federaal niveau. Het stadsbestuur heeft toch de verantwoordelijkheid om de veiligheid van de burgers te handhaven?” Marie vindt dat het stadsbestuur zijn prioriteiten moet verleggen. “De dag na het ongeval van Evelien las ik dat de stad het wildparkeren van fietsers strenger zou aanpakken. Dat lijkt mij dan een stuk minder belangrijk.” Ook haar eigen straat in Borgerhout kampt met veiligheidsproblemen. “Het is hier overal zone 30, maar dat staat nergens duidelijk aangegeven, met als gevolg dat er veel te snel gereden wordt. Een jaar geleden beloofde de stad dat hier een zebrapad zou komen, maar er gebeurt niets. Heel de situatie maakt mij niet alleen kwaad, maar ook droevig. Het is zo spijtig dat je als fietser al jaren van de daken schreeuwt dat je je niet veilig voelt, maar dat er gewoon niet naar je geluisterd wordt. Dat raakt mij persoonlijk heel erg.”