“Zo veel liefde, die geef ik terug”

k wist niet dat ze me zó graag zien”, zei hij woensdag op de openingsreceptie van zijn nieuwe restaurant in Kortrijk. Op de receptie sprak sterrenchef Piet Huysentruyt (54) het langste dankwoord uit sinds mensenheugnis. En deze keer vergat hij zijn vrouw Véronique níét. “Ik wil mijn vrouw niet meer zien wenen als toen.”

Zo vol als een ei zit het restaurant dat hij dinsdag opent. “Maar”, zegt Piet Huysentruyt, die een geboren verkoper is en blijft, “we zijn met de stoelen aan het schuiven. Er komen misschien nog een paar tafeltjes vrij.” 2.500 man komt er van 17 oktober tot 25 november eten in het riante domein Guldenspoor van de Kinepolis-familie Bert. Daar start Likoké on Tour, de wereldreis van Piet en zijn Zuid-Franse sterrenrestaurant. In vier dagen was Kortrijk uitverkocht. “Ik dacht wel: mijn geboortestad, dat loopt wel vol. Maar als het dan vol is, denk je: jongens, maar zó vol... Ik voel heel veel liefde daar. Dan moet je liefde teruggeven.”

Je zei dat je “niet wist dat je zo graag gezien was”. Kom kom. Ik wist het écht niet. Tot ik twee weken geleden op een foodfestival in Brugge stond. Ik maakte daar van ’s morgens tot ’s avonds selfies tegen dertig per uur.

Op je openingsreceptie heb je volgens mij het langste dankwoord aller tijden uitgesproken. Aan al je sponsors, maar ook zeer nadrukkelijk aan je vrouw Véronique. Twee jaar geleden, toen ik mijn kookboek PH9715 voorstelde, had ik ook een uitgebreid dankwoord. Ik legde de microfoon neer, keek opzij en zag in de hoek een vrouw wenen. Mijn eigen vrouw: ik was haar vergeten te bedanken. (pauzeert) De ramp van mijn leven, zó stom. Daarom heb ik haar deze keer twee of drie keer bedankt. Want zij is mij altijd onvoorwaardelijk blijven steunen.

Noem eens een moment waar je die steun van je vrouw goed kon gebruiken. Ik kon haar goed gebruiken toen ik een kwarteeuw geleden mijn eerste restaurant begon, in Wortegem-Petegem. Ik trok me van niemand iets aan, serveerde kreeft met varkensoren. Toen zei mijn vader, die zich nooit met mijn zaken bemoeide: Pietje, jongen, zou je toch niet een beetje tarbot met spinazie en mousseline geven? Ik heb toen gezegd: Nee, papa, het zal zijn zoals ik het wil. En Véronique heeft eraan toegevoegd: Papa, we gaan de weg plaveien zoals wij die in gedachten hebben.

Eén beeld zal ik niet vergeten van je receptie: je 78jarige moeder Denise op de dansvloer. Liggend. Toen deejay Tomas De Soete het nummer The Bongo Song van Safri Duo speelde, wist ik wat ging gebeuren. Ik heb mij op de grond gelegd en mijn moeder is gevolgd. Het ging iets moeilijker dan vroeger, maar op dat liedje is ze niet te houden. Dat zijn die tamtams, natuurlijk, dat doet haar wellicht terugdenken aan haar tijd in Congo.

Van Congo gesproken: je culinaire tournee eindigt in ZuidAfrika. Daar wil je ook de urne van je papa begraven.

Een fictieve urne, eigenlijk, papa is gewoon begraven. Maar ik wilde wel iets begraven op het continent waar hij zo van hield (Piets vader Walter had een koffieplantage in Congo en speelde alles kwijt toen het land onafhankelijk werd, red.). In Congo zelf konden we dat niet doen, daar is het op dit moment te gevaarlijk. Maar Zuid-Afrika is zeker een mooi alternatief. Congo had even welvarend kunnen zijn. Zuid-Afrika is culinair de top. Daar koken ze met hun hart en dragen ze geen paardenbril.

Heb je dat pijnlijke verhaal van je ouders al kunnen loslaten? Toen ik voor het programma Kroost met mijn mama de plaats heb bezocht waar die plantage lag, heb ik het gelost. Maar ik ben wel bezig met een boek dat het verhaal van mijn vader reconstrueert. Van 1940 tot zijn dood. Ik kreeg het idee door het boek Weg uit Congo: het drama van de kolonialen van Peter Verlinden. Ik ga al mijn tantes interviewen, iedereen die iets weet over die tijd in Congo. Ik wil gewoon dat verhaal vertellen. En in Zuid-Afrika afsluiten. Dat mijn vader vanuit de hemel kan zeggen, met een coupe champagne en zijn sigaretje in de zetel: Piet, je hebt dat goed gedaan.

Wie in Kortrijk de benen onder tafel schuift, gaat 200 euro lichter naar huis. Maar het is blijkbaar voor het goede doel. Ik ga met dit project geen honderdduizenden euro ophalen, want het kost handenvol geld. Maar ik wil er in Zuid-Afrika wel iets blijvends mee doen. Kinderen eten in Afrika slecht, vaak alleen water met bloem. We gaan 1.300 kinderen te eten geven, maar we gaan ze ook leren om gezonder te koken.

Nog één ding over die receptie van je: je leermeester Roger Souvereyns (78) was er ook. Dat deed deugd. Toen ik bij hem gewerkt heb in Scholteshof (een tweesterrenzaak in Stevoort, red.) heb ik veel meer geleerd dan koken alleen. Je wordt als sjotterke geboren, maar je moet nog altijd een goeie trainer hebben. Nu voel ik me meer de manager van ons ploegske. TOM DE LEUR