Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Oudere acteurs krijgen de interessantste rollen”
Koen De Bouw speelt hoofdrol in ‘Het Tweede Gelaat’ en aast op nieuw werk in Amerika
Uhebt Koen De Bouw een tijdje gemist, maar de acteur zat niet werkloos thuis. Binnenkort schittert hij opnieuw als Erik Vincke in Het Tweede Gelaat, op televisie kruipt hij weer in de huid van Professor T. en internationaal duikt hij op in de Amerikaanse reeks The Last Tycoon. “Ik heb nooit de ambitie gehad om een buitenlandse filmster te worden. Maar ik was toevallig vrij en mijn gezin gaf me hun zegen. Als ik nu was thuis gebleven, zou ik er later spijt van hebben gehad.”
De laatste tijd wil het niet echt vlotten met de Vlaamse cinema. Films die 200.000 bezoekers halen zijn een zeldzaamheid geworden. Misschien lukt het opnieuw met Het Tweede Gelaat, de opvolger van De Zaak Alzheimer (750.000 bezoekers) en Dossier K. (425.000 bezoekers). Wederom met Jan Verheyen als regisseur en Koen De Bouw en Werner De Smedt als het duo Vincke en Verstuyft. Dit weekend gaat de film in wereldpremière in Chicago, op 25 oktober kunt u in de Vlaamse zalen terecht. “Het Tweede Gelaat gaat over een seriemoordenaar die vrouwen viseert”, zegt Koen De Bouw. “Daarnaast begint Verstuyft een relatie met iemand die bij het onderzoek is betrokken, wat fricties geeft met Vincke. Die vroeg op zijn beurt iemand van Interpol hem te helpen. Al die dingen maken het onderzoek gecompliceerd.”
Klopt het dat dit de laatste film is rond Vincke en Verstuyft? Koen De Bouw: Normaal wel. Toen we in 2003 De Zaak Alzheimer verfilmden, groeide het idee om er een Jef Geeraerts-trilogie van te maken. Na Dossier K. (2009) maken we nu het trio compleet. Zeg nooit ‘nooit’, maar ik zie over tien jaar niet een film aankomen waarin die twee speurders, haast gepensioneerd, nog de misdaad bestrijden.
Is het speurdersduo veranderd? De twee worden alleen getekend door de tijd. In de vorige film had de dood van Linda (Hilde De Baerdemaeker, red.) een grote impact op Vincke. Hij heeft nu een nieuwe partner, gespeeld door Hilde Heijnen. Maar de thematiek is tijdloos. Moorden zijn van alle tijden. De eeuwige strijd tussen goed en kwaad blijft interessant.
Bezoekcijfers in de bioscoop staan onder druk. Is een politiefilm een veilige keuze?
Allesbehalve. Veilige keuzes bestaan niet in de bioscoop. Maar het genre heeft potentieel. Dus misschien wel. Al was twintig jaar geleden niet iedereen daar zeker van. De Zaak Alzheimer was een keerpunt in de Vlaamse cinema. Daarvóór had je geen politiefilms van eigen makelij (met uitzondering van Zaman in 1983, red.). Toen De Zaak Alzheimer werd gemaakt was het afwachten of het genre zou aanslaan.
Je bent nu 53, toen de eerste film uitkwam 38. Zijn die oude beelden confronterend?
Ik leef al ruim dertig jaar met beelden van mezelf op tv of film. Dat is geen confrontatie meer. Ouder worden betekent niet noodzakelijk een negatieve ervaring. Althans, toch voor mij. Ik ervaar nog geen grote fysieke ongemakken. Bovendien heeft het een positief effect op mijn carrière. Ik vind dat oudere acteurs vaak de meest interessante rollen krijgen aangeboden.
Vorig jaar speelde je zes rollen na elkaar en verliet je vroegtijdig Het Tweede Gelaat voor werk in Amerika. Geniet je dan van je job? Toch wel. Werken is genieten. Omdat de rush waarin je zit telkens nieuwe impulsen krijgt van adrenaline en dromen die worden verwezenlijkt. Films zijn heel intens, maar telkens ook maar voor een korte periode. Door de afwis-
seling blijft het boeiend. Series maken is véél vermoeiender.
Maar waarom wil je zo’n drukke agenda? Iedereen wil toch al eens vakantie? Oh, maar ik zal wel rust nemen als er geen werk meer is. Denk niet dat ik op alles ja zeg. Ik ben erg selectief.
Je zei ooit dat je opzettelijk een drukke agenda wilt, zodat je je geen zorgen moet maken om werkloze periodes.
Dat heeft vooral met facturatie te maken (lacht). Als zelfstandige blijven de rekeningen elke maand komen en acteurs zijn per definitie om de haverklap werkloos. Ook na zo veel jaar blijft die financiële onzekerheid me bezighouden.
Meen je dat? Iemand met jouw cv moet zich toch geen zorgen maken om werk?
Werk zal er inderdaad altijd zijn. Maar misschien zijn dat niet de rollen die ik nodig acht voor mijn eigen ontwikkeling.
Hoe maak jij de afweging welke rollen je aanneemt?
Ik heb altijd het gevoel dat projecten niet ‘zomaar’ in mijn leven komen. Achter alles zit een reden. Ik kies niet lukraak, de projecten kiezen mij. Dat is mijn enige wegwijzer. Ik werkte ooit met Udo Kehr, een Duits-Amerikaanse regisseur die al dertig jaar in de VS woont. Toen ik hem naar zijn criteria vroeg, antwoordde hij me dat de locatie doorslaggevend was. Waren het opnames op een locatie waar hij nog nooit was geweest? Dan hapte hij toe. Al was het filmscript rotslecht.
Beslis je altijd zelf of ga je thuis te rade? Wat mijn Amerikaanse avontuur (Koen speelt mee in de Amazonreeks The Last Tycoon, red.) betreft, heb ik eerst thuis advies gevraagd. Mijn vrouw Chantal en kinderen Xander en Jolan zijn enkele keren overgevlogen. Ze gunden me dat avontuur. Zelf werken en studeren ze ook hard. Maar in de eerste plaats ging ik bij mezelf te rade en vond ik dat ik moest gaan. Ik draaide een jaar eerder de pilot en moest me vrij houden om een volledig seizoen te draaien. Als ik het toen niet had gedaan, zou ik er over vijftien jaar spijt van hebben. Ik kon zo’n mooie kans niet laten schieten.
Een rol in Homeland weigerde je wel wegens te druk. Hoe hard pikte dat? Welgeteld vijf minuten en dan is dat gepasseerd. Ik kreeg een jaarcontract aangeboden. Maar ik moest zelfs niet in mijn agenda kijken. Ik wist dat die nog maanden gebetonneerd stond met Professor T. en De Premier. Er was niks mogelijk. En omdat ik aan die Vlaamse projecten werk met mensen die ik al jaren ken, waren ze me te dierbaar om te schrappen. Ik maal ook niet om die misgelopen buitenlandse rollen, omdat er nooit echt de ambitie is geweest om in ‘den vreemde’ te acteren. Toen ik acteur werd, was het niet mijn droom om een buitenlandse filmster te worden. Misschien kwam het een beetje door angst. Stel dat het zou lukken, welke repercussies zou dat dan hebben gehad voor mijn gezin en mijn leven? Ik zou uit mijn Vlaamse comfortzone worden getrokken en die angst voor het onbekende heeft me nooit voluit doen gaan.
Maar had je het twintig jaar geleden wel gedaan als je geen gezin gehad zou hebben? Moeilijk te zeggen, maar de omstandigheden waren wel beter. Ik zei onlangs tegen Matthias (Schoenaerts, red.) dat hij in een ideale positie zit. Hij heeft geen kinderen die stabiliteit nodig hebben. Bij The Last Tycoon kon mijn gezin op bezoek komen omdat ik op dezelfde plek werkte. Maar de kaarten liggen al anders als je een nomade bent die elke maand op een andere plaats op deze aardkloot werkt.
Hoe anders is het werken in Amerika? De omstandigheden zijn heftiger. Een werkdag start er om 7u en stopt pas om 23u. Dat is een dubbele shift. Maar men werkt zo om het budget onder controle te houden. Voor de hoofdrolspelers is dat een uitputtingsslag. Gelukkig was mijn rol wat bescheidener.
Met welk gevoel stond je die eerste dagen op de set?
De mentale stress was vreselijk. Veel zekerheden vallen weg. Je kent je vak, bouwde ervaring op en daarmee moet je het redden. Via de walkie hoorde ik dat het nog tien minuten was voor we begonnen. Moest er dan niet worden gerepeteerd? “Dat is eerder al gebeurd met stand-ins”, zeiden ze. Het was meteen voor echt. Door de stress kon ik amper ademhalen en ontsnapte mijn tekst me bijna. Later is het goed gekomen, maar zo’n moment wilde ik niet meer meemaken.
Is het ook lastiger omdat je minder kunt jongleren met je tekst? Dat is het precies. Iedereen kan Engels spreken, maar bij ons kun je freewheelen met je woorden. Je weet waarover je moet spreken en kunt hier en daar wat improviseren. Maar die Amerikanen staan erop dat je letterlijk de tekst volgt. Matthias herkende zich meteen in mijn situatie. Bij The Loft maakte hij hetzelfde mee. Het enige wat hij kon aanraden, was je tekst eindeloos opnieuw blokken.
Hoe voelde het om opnieuw een nobele onbekende te zijn?
Ik vond dat net aantrekkelijk. Het was een les in nederigheid. Plots ben je weer een nobody. Uiteraard ben je gevraagd op basis van je cv en je casting. Maar voor de camera heb ik echt moeten bewijzen wat ik in m’n mars had.
Heb je ook fake Hollywood ervaren? Niet binnen de context van de film en de mensen die ik ken. Maar je komt het tegen op straat. Maar wat wij als fake ervaren, is daar vooral het enthousiasme van de mensen. Als ik er een winkel binnenstapte, was het normaal dat iedereen me begroette. In de Ardennen maak ik dat ook mee. Maar eens je in Antwerpen lukraak mensen op straat begroet, bekijken ze alsof er iets niet in orde met je is. In het begin is het wennen aan die mentaliteit. Los Angeles telt negentien miljoen inwoners. Toch begroet iedereen je. Mensen zijn er geïnteresseerd in je. Ze zijn ook aanmoedigend. Geen enkele persoon komt naar Amerika om er te profiteren van het sociale systeem. Want dat is er amper of niet. Duizenden mensen willen er acteur worden. Slechts enkelen slagen erin. Als het dan toch lukt voor je, zijn ze oprecht blij.
In eigen land heb je net een rol gespeeld in de film Bas
taard en je rondde ook het derde en laatste seizoen Pro
fessor T. af. Naar verluidt was je blij dat die reeks is gestopt? Noem het opgelucht. ‘Blij’ zou kunnen insinueren dat ik het niet graag deed, wat niet klopt. Maar de werkdruk was te hoog en die rol voor mij pittig. Slechts acht draaidagen per aflevering voor een dergelijke reeks was onhoudbaar. Dat vrat zo veel energie dat de levenskwaliteit eronder begon te lijden. Op het einde van ieder seizoen zakte ik letterlijk door mijn benen. Ik kon het niet maken om na het eerste seizoen af te haken, maar nu was het welletjes.
Zag je de Duitse en Franse versie? Nee. Maar naar het schijnt was het afschuwelijk (lacht). Al wat de reeks bijzonder maakte, hadden ze eruitgehaald omdat ze dachten dat de kijker het niet lustte. De originele Vlaamse reeks verovert intussen de wereld. Dat merk ik ook aan mijn Instagram. Onlangs zag ik iemand op een selfie in een Chileense hotelkamer met de serie op de achtergrond.
The Last Tycoon werd onlangs afgevoerd. Hoe hard kwam dat aan? Afgevoerd klopt niet. Het loopt nog steeds en het staat zelfs in de top vijf van de populairste Amazon-reeksen. Maar Amazon plant geen tweede seizoen. Ook niet voor zeven andere series. Men wil sparen om een eigen Game of Thrones te maken. Maar er bestaat altijd een kans dat een andere zender de reeks oppikt. Al is die haast onbestaande, omdat het een duur project is. Het is jammer voor de scenaristen en producenten die al werk staken in een vervolg. Wij, acteurs, trekken verder naar het volgende project.
Welke repercussies heeft die beslissing voor jou? Het brengt een paar weken ruimte in mijn agenda. Het is contractueel vastgelegd dat je bij een serie na elk seizoen een bepaalde periode geen opdrachten mag aannemen. Kwestie van ‘beschikbaar’ te blijven. En dus ligt mijn agenda tot eind oktober open. Ach, het zorgt vooral voor nieuwe opportuniteiten. Ik kreeg al nieuwe voorstellen uit binnen- en buitenland. In november zit ik weer in de VS om met een van de grote agencies te praten over nieuwe projecten. Een geluk bij een ongeluk.
KOEN DE BOUW Acteur “Ouder worden? Ik vind dat oudere acteurs vaak de interessantste rollen krijgen aangeboden.” “Ik maal niet om een misgelopen buitenlands avontuur, omdat er nooit echt de ambitie is geweest om in ‘den vreemde’ te acteren.”